Αυτή η ψυχρότητα. Εκείνα το ατσάλινα γαλάζια μάτια. Αυτό το παγωμένο βλέμμα, το προσηλωμένο στο αντικείμενο του πόθου του. Έγινε το σήμα κατατεθέν του.
- Γράφει ο Ντίτμαρ Μέρενς
Το αντικείμενο του πόθου του θα μπορούσε να είναι μια ζωή να είναι μια ζωή γεμάτη πολυτέλεια και πλούτο. «Μόνο ο ήλιος ήταν μάρτυρας», το ψυχρό αστυνομικό θρίλερ για έναν ψυχρά υπολογίσιμο και σχολαστικά δολοφονικό άγγελο που ήταν ένας διάβολος. Θα μπορούσε επίσης να ήταν η Ρόμι Σνάιντερ με την οποία διατηρούσε σχέση επί πέντε χρόνια. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του Άρθουρ Σνίτσλερ «Christine» (1958), οι δυο τους είχαν γνωριστεί. είχαν γνωριστεί, ο Γάλλος κούκλος και η η ανερχόμενη γερμανική ντίβα. Υπήρξαν ζευγάρι για πέντε χρόνια ήταν ζευγάρι, αλλά όταν γύρισαν το ψυχόδραμα ψυχόδραμα «Η πισίνα» (1969) μαζί, δεν ήταν πλέον ζευγάρι. Στο τέλος τέλος, δεν μπόρεσε να κρατηθεί από εκείνον, τον ανήσυχο που το βλέμμα του μπορούσε μερικές φορές να φτερουγίζει, προσελκύεται από νέες γοητείες.
Η συμπάθεια για τον Εθνικό Μέτωπο
Τα ατσάλινα μπλε μάτια του Αλέν Ντελόν τώρα έκλεισαν για πάντα. Σε ηλικία 88 ετών, ο ηθοποιός του κινηματογράφου πέθανε την περασμένη Κυριακή στο Ντουσί κοντά στο Παρίσι. Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 του περασμένου αιώνα, μαζί με τον συνάδελφό του Ζαν-Πολ Μπελμοντό, ήταν το κατ’ εξοχήν ανδρικό πρόσωπο του γαλλικού κινηματογράφου. Ο Ντελόν ήταν εκείνος με το αγγελικό πρόσωπο, ο Μπελμοντό εκείνος με το τσαλακωμένο πρόσωπο. Παραδειγματική απόδειξη αυτού οι δύο ταινίες «Καρτούς, ο ληστής» (1962) και «Η μαύρη τουλίπα» (1964). Ο Μπελμοντό, συχνά ως χαλοντρί, ως Χάουντρουφ, ως ένας όχι πάντα… εντελώς σοβαρός, ήταν ο Καρτούς. Ο Ντελόν ο μασκοφόρος «μαύρη τουλίπα», ένας Γάλλος «μαύρη τουλίπα», ένας Γάλλος Ζορό. Ένας άντρας του λαού και ληστής από την αρχή. Ένας αριστοκράτης με θάρρος και τρόπους… ο άλλος.
Ο Ντελόν έκανε την επανάστασή του το 1960 με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «Ο Ρόκο και τα αδέρφια του» του Λουκίνο Βισκόντι, ο οποίος γύρισε μαζί του και την ιστορική ταινία «Η λεοπάρδαλη» τρία χρόνια αργότερα. Και με το «Μόνο ο ήλιος ήταν μάρτυρας» (1960), την ταινία που τον καθιέρωσε στην εικόνα του «παγωμένου αγγέλου». Ο σκηνοθέτης Ζαν Πιερ Μελβίλ είχε στο μυαλό του κι άλλες τέτοιες ταινίες, για τις οποίες ο γαλανομάτης πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Κατά κάποιο τρόπο το είδος πρέπει να άγγιξε την ιδιωτική ζωή του ηθοποιού: το 1968 βρέθηκε για λίγο υπό κράτηση. Ο σωματοφύλακάς του είχε βρεθεί νεκρός, πυροβολημένος στο κεφάλι.
Μακριά από τις ταινίες, ο Ντελόν προκάλεσε επίσης αναστάτωση και με δημόσιες δηλώσεις του, καθώς συμπαθούσε το Εθνικό Μέτωπο, τον ιδρυτή του κόμματος Ζαν-Μαρί Λεπέν και την κόρη του Μαρίν. Ο καθ’ ομολογίαν του γκωλικός βρήκε την άνοδο του δεξιού κόμματος «πολύ ενθαρρυντική». Περιέγραψε τον πατριάρχη Λεπέν ως προσωπικό του φίλο, κάτι που επιβεβαίωνε και ο Λεπέν.
” Avec mon ami #AlainDelon “https://t.co/YOUamkmBDu pic.twitter.com/qs8TmhwSUU
— Jean-Marie Le Pen (@lepenjm) October 29, 2015
Καλλιτεχνικά, είχε επίσης επιτυχία στο Χόλιγουντ («Σκορπιός, ο δολοφόνος», 1973) με το βραβευμένο δράμα «Monsieur Klein» (1976), το οποίο θυμήθηκε στην ανάρτησή του στο κανάλι X ο Εμανουέλ Μακρόν. «Ήταν κάτι περισσότερο από ένας απλός σταρ», σχολίασε ο Γάλλος πρόεδρος αναφερόμενος στον θάνατο του θρύλου του κινηματογράφου και το «αξέχαστο» πρόσωπό του.
Πηγή: Junge Freiheit (έντυπη έκδοση – 23.08.2024)
