Το Πάσχα πλησιάζει και τα σοκολατένια αυγά φέτος σας επιφυλάσσουν μια δυσάρεστη έκπληξη, θα είναι πολύ πιο ακριβά σε σχέση με πέρσι και σε αυτή την περίπτωση, δεν φταίει ο πληθωρισμός, ούτε οι Χούθι, ούτε ο Πούτιν, αλλά η χονδρική τιμή του κακάο διεθνώς που έχει κάνει άλμα.
Η τιμή των μελλοντικών συμβολαίων στην Νέα Υόρκη είναι διπλάσια από ότι πέρσι. Στο χρηματιστήριο του Λονδίνου από 2 χιλιάδες στερλίνες ο τόνος πέρσι φέτος βρίσκεται στις 6 χιλιάδες.
Οι τιμές του κακάο αυξάνονται τόσο που οι σοκολατοπαραγωγοί σκέφτονται να αυξήσουν ότι πρόσθετο βάζουν (φουντούκια φρούτα, κλπ) ώστε να χρησιμοποιήσουν λιγότερο από το πανάκριβο κακάο.
Είναι θέμα «προσφοράς και ζήτησης». Η ζήτηση για σοκολάτα παραμένει ισχυρή. Η προσφορά πάλι όχι. Και φταίει η κλιματική αλλαγή που θα μας αλλάξει την πιο αγαπημένη συνήθεια.
Δύο μικρές χώρες της Δυτικής Αφρικής, η Ακτή Ελεφαντοστού και η Γκάνα, παράγουν τα 2/3 της παγκόσμιας κατανάλωσης του κακάο. Αλλά ο Ελ Νίνιο έκαψε τις καλλιέργειες έτσι η παραγωγή τους είναι μειωμένη φέτος, πάνω από 10%.
Η αύξηση της πρώτης ύλης θα περάσει σε εμάς τους καταναλωτές με ακριβότερες τιμές στα είδη σοκολάτας ή με μικρότερες συσκευασίες, για τους πιο πονηρούς ή συσκευασίες που θα έχουν περισσότερο από (τα φθηνότερα) φρούτα και ξηρούς καρπούς.
Το πρόβλημα δεν θα λυθεί το χρόνου όσο καλό καιρό και αν κάνει. Γιατί το κακάο είναι χρηματιστηριακό αγαθό. Οι βιομηχανίες αγοράζουν μελλοντικά συμβόλαια, κλειδώνοντας και τις μελλοντικές τιμές σε ψηλά επίπεδα.
Τα προβλήματα της αγοράς είναι δομικά και εδώ υπάρχει μια αβυσσαλέα διαφορά τιμής από το χωράφι στο ράφι. Δεν μένουν χρήματα στους αγρότες να επενδύσουν για να αυξήσουν την παραγωγή. Δεν μπορούν καν να ανανεώσουν τις φυτείες τους. Έτσι η προσφορά μειώνεται και η ζήτηση είναι τόσο ισχυρή όσο η… λιγούρα για σοκολάτα. Φέτος η ζήτηση για κακάο θα είναι 370.000 τόνους ψηλότερη από την προσφορά.
Οι εταιρείες θα μας μετακυλήσουν το κόστος, θα κάνουν περικοπές στους εργαζομένους τους, θα αλλάξουν τα προϊόντα τους. Για τους Financial Times ωστόσο υπάρχει μια καλύτερη λύση. Θα μπορούσαν οι ίδιες εταιρείες να πλήρωναν καλύτερα τους αγρότες της δυτικής Αφρικής, ώστε να ανανεώσουν τις φυτείες τους, να αυξήσουν την παραγωγή τους ώστε να έρθει σε ισορροπία με τη ζήτηση και να χαμηλώσουν έτσι οι τιμές. Τα πάντα, θέλουν τρόπο και ανοιχτό μυαλό.
