Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2019 τραβάει δρόμο ανηφορικό, τόσο ως κομματικός σχηματισμός όσο και ως φορέας ιδεών που ανήκουν – ξεκάθαρα πια – στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Οι διπλές εκλογές του καλοκαιριού αποτέλεσαν τον δικό του «γολγοθά» και όπως είναι φυσικό προκάλεσαν μπόλικη γκρίνια, από αυτήν που φέρνει η φτώχια.
Ως εκ τούτου ήταν απόλυτα φυσιολογικό να εκκινήσουν οι διαδικασίες αναζήτησης νέου προέδρου από το «άστρο» του Αλέξη Τσίπρα δεν αρκούσε πια για να «κουβαλά» όλο τον εσμό των καφενειακών τύπων που μετατράπηκαν χάρις στα μνημόνια και τους πειραματισμούς που έγιναν στις πλάτες του λαού μας, σε «πολιτικούς παράγοντες» στην χώρα μας.
Και κάπου εκεί μας έσκασε ο Στέφανος Κασσελάκης. Ένας άνθρωπος που πριν λίγους μήνες, παρά το γεγονός ότι μπήκε μέσω Αλέξη στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν γνωστός όχι στην ελληνική κοινωνία αλλά ούτε στο ίδιο το κόμμα του οποίου την ηγεσία διεκδικεί.
Με μοναδικό προσόν την γενική του ομοιότητα στον… Κυριάκο Μητσοτάκη και μια πίστη σε μια αριστερά, η οποία μάλλον περιορίζεται στην αναπαραγωγή της woke ατζέντας και του δικαιωματισμού.
Δεν το λέω εγώ, το λέει – επί της ουσίας – η Έλενα Ακρίτα, βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ η οποία επέλεξε τις προηγούμενες ημέρες να αλλάξει στρατόπεδο και από αυτό της Έφης Αχτσιόγλου να μεταβεί σε αυτό των νικητών, όπως έχει άλλωστε κάθε δικαίωμα να κάνει.
Στην συγκεκριμένη ανάρτηση, η οποία έτυχε ευρύτατης αποδοχής από το κοινό της, η κ. Ακρίτα ξεκινά με μια μακροσκελή προσπάθεια να αποδείξει γιατί κάνει στο κοινό της «χάρη» που κατεβαίνει στην πολιτική αφού ούτε καρριέρα θέλει, ούτε πόστα, ούτε χρήματα, ούτε αναγνωρισιμότητα, λέγοντας ότι … τα έχει όλα όσα θέλει.
Μικρή σημασία έχουν αυτά. Συνεχίζει όμως, λέγοντας ότι επιλέγει Κασσελάκη διότι θα αγωνιστεί μαζί του «για την ορατότητα, την συμπερίληψη, την ισότητα και την ισονομία, το δικαίωμα στο γάμο και στην οικογένεια για όλους ανεξαιρέτως. Και τέλος για τα δικαιώματα των ζώων».
Πρόκειται για μια σειρά από λέξεις – κλειδιά οι οποίες συνδέονται άμεσα με την όλη woke agenda και τίποτε παραπάνω.
Τις οποίες όμως είναι σαφές ότι έχει εγκολπωθεί πλήρως και η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Εάν η Έλενα Ακρίτα χρησιμοποιούσε την ίδια ακριβώς ανάρτηση και απλά άλλαζε το όνομα του Στέφανου Κασσελάκη με αυτό του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα είχε τον ίδιο ακριβώς λογικό ειρμό.
Υπ’ αυτή την έννοια η διαφαινόμενη νίκη Κασσελάκη, είναι η ιδεολογική «Βάρκιζα» του ΣΥΡΙΖΑ, η απώλεια των «λαϊκών» και «ριζοσπαστικών» του χαρακτηριστικών και η πλήρης ένταξή του στο πνεύμα του «Νταβός» και τίποτε παραπάνω.
Οι «σύντροφοι» καταθέτουν τα «όπλα» της αριστεράς και πιάνουν τον ρυθμό που χτυπά το ταμπούρλο της παγκοσμιοποιημένης ελίτ, προκειμένου να επιβιώσουν ως κομματικός σχηματισμός.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, ως το πρόσωπο στο οποίο βρήκαν κοινό τόπο διάφορα συμφέροντα, εξασφαλίζει προς το παρόν αυτή την συνθήκη επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ και μια προοπτική επανάληψης ενός ρεσάλτου προς την εξουσία. Και οι πολιτικές; Μα τι σημασία έχουν οι πολιτικές; Το κόμμα είναι ο αυτοσκοπός.
Αυτό μπορεί να αποτελεί εξαιρετικό νέο για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, ως γραφειοκρατικό μηχανισμό. Αποτελεί όμως έναν κίνδυνο για την δημοκρατία, με τις διαφορές μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων να εκμηδενίζονται.
