του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη
Ένας νεαρός άνδρας εισήλθε σε ένα μάθημα χορού με μουσικό θέμα την Τέιλορ Σγουίφτ και χρησιμοποιώντας σαν φονικό όπλο κάτι σαν κουζινομάχαιρο επιτέθηκε σε όποιον βρήκε μπροστά του αφήνοντας τρία ανήλικα κοριτσάκια, τρία αγγελούδια, νεκρά στο Σάουθπορτ.
Είτε είχε εν τέλει μεταναστευτικό υπόβαθρο αυτή η αποτρόπαια δολοφονία είτε όχι, έξαλλοι απλοί και καθημερινοί Βρετανοί, άνθρωποι μάλλον κατά κύριο λόγο προερχόμενοι από την εργατική τάξη και άρα μη ευρισκόμενοι στην τάξη των ελίτ εξοργίστηκαν. Και αυτή η οργή μετετράπη σε διαδήλωση εκκινώντας από το Σαουθπορτ και μετά μεταδόθηκε εν είδει ιού σε πολλές άλλες Βρετανικές πόλεις. Τα συστημικά ΜΜΕ όπως και τα συστημικά κόμματα βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να ανακατασκευάσουν το αφήγημα όπως συνηθίζουν άλλωστε να κάνουν.
Πλέον δεν εστιάζουμε στην αποτρόπαια δολοφονία αλλά στους “αλητήριους ακροδεξιούς” που βγαίνουν στους δρόμους και προκαλούν βανδαλισμούς εξαιτίας της παραπληροφόρησης από συγκεκριμένα ΜΜΕ και από τα κοινωνικά δίκτυα. Τί καταφέρνουν με αυτό;
Πρώτον να βρουν μια αιτιολογία να φιμώσουν οποία ΜΜΕ και κοινωνικά δεν υποτάσσονται στο κυρίαρχο σύστημα και δεν παπαγαλίσουν το κυρίαρχο αφήγημα.
Δεύτερον να κατηγοριοποιήσουν όλους όσους αντιστέκονται και προβαίνουν σε διαδηλώσεις ως ακροδεξιούς αποθαρρύνοντας άλλους να μετέλθουν.
Τρίτον να ξεχάσει η κοινή γνώμη το πιο σημαντικό: το συμβάν αυτό κάθε αυτό.
Υπάρχει όμως και κάτι σημαντικό. Όταν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με το αφήγημα τότε όσο και να υφίστανται τέτοιες απόπειρες το πιο πιθανόν είναι ότι θα πάνε στον βρόντο. Έτσι για παράδειγμα όταν παρατηρεί κανείς από τα βίντεο που κυκλοφορούν ότι Ιρλανδοί εθνικιστές βρίσκονται πλάι πλάι με Άγγλους εθνικιστές παρακάμπτοντας τόσα χρόνια έχθρας τότε αντιλαμβάνεται κανείς ο κίνδυνος της μαζικής λαθρομετανάστευσης δεν είναι φαντασιακός. Η υποκρισία δε των ελίτ είναι αφόρητη. Όταν έλαβαν χώρα διαδηλώσεις στο Λιντς όπου υπήρξε εξέγερση μεταναστευτικών κοινοτήτων τότε η κυβέρνηση δεν αντέδρασε με την ίδια οργή με την οποία αντιδρά τώρα εναντίον των λευκών ανδρών της εργατικής τάξης.
Οι λευκοί επειδή είναι λευκοί χαρακτηρίζονται “φασίστες”, “ακροδεξιοί”, “νεοναζί” κοκ. Άραγε οι διακρίσεις στην αντιμετώπιση με βάση το χρώμα του δέρματος δεν είναι ο ορισμός του ρατσισμού; Ή επειδή είναι λευκοί οι άνδρες “καλά τους κάνουν”; Και φυσικά πλέον έχουμε βρει νέο εχθρό πλην του Τραμπ, τον Έλον Μάσκ και τα “fake news” του X. Όσο οι ελίτ τραβάνε το σκοινί πολύ φοβάμαι ότι οι εντάσεις θα μεγαλώνουν και τότε η κατάσταση σταδιακά θα καταστεί ανεξέλεγκτη. Δεν είναι μόνον το θέμα της μετανάστευσης. Είναι και του τουρισμού. Υπάρχει ευρεία αίσθηση ότι η αντικατάσταση είναι πλήρης.
