Οι όρχεις της Αλγερινής πυγμάχου! Τεστοστερόνη, φύλο, βιολογία και γυναικεία αθλήματα: Μια ιατρική προσέγγιση!

Η Αλγερινή πυγμάχος διαθέτει δύο πλήρως λειτουργικούς όρχεις, και επί όλη της τη ζωή έχει υποστεί την επήρεια της τεστοστερόνης (μεγάλη ή μικρή δεν γνωρίζω) σε ολόκληρο τον οργανισμό της.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες του Παρισιού αναμφίβολα προκάλεσαν έντονες συζητήσεις και διαμάχες σε όλο τον πλανήτη για πολλούς και διάφορους λόγους.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι περισσότερο δίχασαν παρά ένωσαν, επιτυγχάνοντας το αντίθετο από αυτό που πρεσβεύει το πνεύμα τον Ολυμπιακών Αγώνων, από την αρχή τους ακόμα.

Ένας από τους λόγους αυτούς ήταν και η νίκη της Αλγερινής πυγμάχου Ιμάν Κελίφ επί της Ιταλίδας Άντζελα Καρίνι, καθώς η τελευταία παραιτήθηκε και εγκατέλειψε τον αγώνα, διότι ένιωσε πως η βία που ασκήθηκε επάνω της από την Αλγερινή ήταν αφενός ασυνήθιστα μεγάλη και αφετέρου άδικη.

Αργότερα έγινε γνωστό ότι η Αλγερινή πυγμάχος είναι ένα άτομο «ίντερσεξ». Και πάνω εκεί λοιπόν συνέβη αυτό που συμβαίνει συνήθως στα καθ’ ημάς. Ένα διαδικτυακό μαλλιοτράβηγμα, με απόψεις και επιχειρήματα να εκτοξεύονται πανταχόθεν, με αποτέλεσμα ο μέσος αναγνώστης να μένει μπερδεμένος και να καταλήγει να συμφωνεί με αυτόν που τα λέει πιο όμορφα και πιο κοντά με αυτά που είχε ήδη ο αναγνώστης στο κεφάλι του εκ των προτέρων.

Τα πράγματα σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως μπερδεύουν όταν συμβαίνει το εξής φαινόμενο: νομικοί, φιλόσοφοι και γενικώς διανοούμενοι, οι οποίοι σπανίως διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις από αυτό που θα λέγαμε στα αγγλικά «hard science» και στα ελληνικά ενδεχομένως «φυσικές επιστήμες» προσπαθούν με ορισμένες φορές εκνευριστικά αυταρχικό τρόπο να επιβάλουν τις απόψεις τους ή την ηθική τους στο κοινωνικό σύνολο, με την αλαζονεία της αυθεντίας, απλά και μόνο διότι νιώθουν πως η όντως βαθιά γνώση του αντικειμένου τους, τους δίνει αυτήν την ευχέρεια.

Μαθηματικά, φυσική, χημεία, βιολογία, ιατρική, αστρονομία είναι μερικά από τα επιστημονικά πεδία στα οποία οι περισσότεροι από τους προαναφερθέντες εμφανίζουν το, γνωστό σε πολλούς, φαινόμενο Dunning-Kruger. Εν συντομία κατά το φαινόμενο αυτό, οι άνθρωποι με ελλιπή γνώση πάνω σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο επιδεικνύουν υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και εμφανίζονται ιδιαίτερα μαχητικοί στις απόψεις τους.

Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι πολλές φορές τυχαίνει να είναι εξαιρετικά καταρτισμένοι στις θεωρητικές επιστήμες όπως η φιλοσοφία, η θεολογία ή η νομική επιστήμη, με αποτέλεσμα να νιώθουν πως με αυτά τα εργαλεία μπορούν να ερμηνεύσουν το φυσικό κόσμο. Το πρόβλημα γίνεται μεγάλο, όταν οι συγκεκριμένοι διανοούμενοι παρασέρνουν και περισσότερους ανθρώπους στην πλάνη τους, οι οποίοι ενδεχομένως να μην κατανοούν πλήρως τα λεγόμενα των εντυπωσιακών «opinion leaders» ή «influencers», αλλά τείνουν να συμφωνήσουν μαζί τους, διότι αφενός μιλάνε με εντυπωσιακές λέξεις και αφετέρου τα λεγόμενά τους είναι πιο κοντά στο σύστημα αξιών το οποίο είχαν οι ακόλουθοί τους εκ των προτέρων. Πρόκειται περί της ικανοποίησης μέσω της αυτοεπιβεβαίωσης.

Ωστόσο, δυστυχώς ή ευτυχώς, τις περισσότερες φορές η πραγματικότητα των φυσικών επιστημών (η σκέτη πραγματικότητα δηλαδή) έρχεται να συγκρουστεί μετωπικά με τις απόψεις των θεωρητικών. Ο λόγος είναι πως τις περισσότερες φορές οι εκφραζόμενες απόψεις των φιλοσόφων και γενικώς των θεωρητικών προκύπτουν από την εκμετάλλευση των νοητικών εργαλείων που τους προσφέρει η επιστήμη τους (την οποία αναμφίβολα κατέχουν σε βάθος), για να υποστηρίξουν κάποιες προϋπάρχουσες εγκατεστημένες ιδέες ή τον προσωπικό τους αξιακό κώδικα, τα οποία πολλές φορές βασίζονται απλά στα συναισθηματικά ή/και βιωματικά θεμέλια του καθενός από αυτούς.

Ενδεχομένως και αυτός να είναι και ο λόγος που οι φιλοσοφικές θεωρίες παγκοσμίως τείνουν αριθμητικά να πλησιάσουν το νούμερο του πληθυσμού των ανθρώπων (ο καθένας μας έχει και μια άποψη), ενώ οι θεωρίες των φυσικών επιστημών τείνουν (ακόμα δεν το έχουν καταφέρει, αλλά προσπαθούν) να λάβουν τον αριθμό 1. Να καταλήξουμε δηλαδή σε μια θεωρία, που να εξηγεί τα πάντα στον φυσικό κόσμο. Αυτό όμως είναι μια άλλη, πολύ μεγάλη κουβέντα.

Το κρίσιμο σημείο προς το παρόν είναι πως οι φυσικές επιστήμες δεν έχουν κανένα ηθικό πρόσημο. Δεν λέω ότι είναι ανήθικες. Λέω πως απλά: είναι αυτές που είναι. Άχρωμες, άοσμες και άγευστες. Ουδόλως τις ενδιαφέρει εάν θα γίνουν αρεστές ή όχι, αν θα συμφωνούν με τα ηθικά προτάγματα του οποιουδήποτε ή όχι. Δεν τίθενται ούτε υπό διαπραγμάτευση ούτε υπό αμφισβήτηση, παρά μόνο από τους κατάλληλους ανθρώπους με τα κατάλληλα εργαλεία και με τον κατάλληλο τρόπο.

Ας έλθουμε όμως στο προκείμενο. Ας μιλήσουμε δηλαδή με δεδομένα. Με επιστημονικά δεδομένα, τα οποία όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, είναι ψυχρά και προς το παρόν ακλόνητα. Όπως έγινε γνωστό, η Αλγερινή πυγμάχος είναι ένα άτομο «ίντερσεξ».

Ο όρος αυτός σήμερα τείνει να αντικατασταθεί από το αρκτικόλεξο DSD, το οποίο προκύπτει από την φράση «Disorders of Sexual Development». Διαταραχές της Σεξουαλικής Ανάπτυξης (ΔΣΑ) στα ελληνικά (ο γράφων θα προτιμούσε το «Διαταραχές της Φυλετικής Ανάπτυξης» αλλά ας το αφήσουμε έτσι). Επίσης σε ιατρικά συγγράμματα θα συναντήσουμε πολλές φορές τον όρο «σύνδρομα». Είτε πούμε «σύνδρομο» είτε «διαταραχή» όμως, πρόκειται ξεκάθαρα για μια παρέκκλιση από το φυσιολογικό.

Δηλαδή κάτι παθολογικό. Και εσκεμμένα δεν χρησιμοποιώ όρους όπως «κανονικό», «νορμάλ», «αφύσικο», «παρά φύσιν», «αμαρτωλό» και άλλες παρόμοιες, διότι είναι κοινωνικά χρωματισμένες, και αυτή τη στιγμή δεν έχω καμία διάθεση να προκαλέσω. Εδώ οι όροι «φυσιολογικό» ή «παθολογικό» αναφέρονται με την ιατρική τους έννοια. Συνεπώς, ας συμφωνήσουμε πως από τη μια πλευρά υπάρχει κάτι που το ονομάζουμε «φυσιολογικό» και αποτελεί μια κατάσταση που συμβαδίζει με την υγεία του ατόμου και από την άλλη υπάρχει το «παθολογικό», με την ακριβώς αντίθετη σημασία.

Δεν μπορούμε -δεχόμαστε ότι μας απαγορεύεται δηλαδή- να πούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα το παθολογικό και ότι όλες οι καταστάσεις ή τα φαινόμενα στην ιατρική επιστήμη είναι μια παραλλαγή του φυσιολογικού. Και το τονίζω ιδιαίτερα αυτό, επειδή χωρίς αυτή τη σύμβαση δεν μπορούμε να συνεχίσουμε παρακάτω. Και αυτό, διότι αφενός δεν υπάρχει κοινή βάση αναφοράς πάνω στην οποία να κτίσουμε από κοινού το συλλογισμό μας και αφετέρου (πολύ πιο σημαντικό αυτό) επειδή καταρρέει ολόκληρη η επιστήμη της ιατρικής και ο λόγος ύπαρξης της, εφόσον όταν δεν υπάρχει τίποτα το παθολογικό, δεν υπάρχει και τίποτα να θεραπεύσει κανείς!

Οι ΔΣΑ λοιπόν, είναι κάποιες παθολογικές καταστάσεις, κατά τις οποίες διαταράσσεται η ομαλή πορεία της ανάπτυξης των πρωτογενών και δευτερογενών χαρακτηριστικών του φύλου του ανθρώπου. Εσκεμμένα δε γράφω «το φύλο» αλλά «τα χαρακτηριστικά του φύλου». Στο ανθρώπινο είδος υπάρχουν δύο (2) φύλα. Το αρσενικό και το θηλυκό. Άρρεν και θήλυ για τους πιοπαραδοσιακούς. Το αρσενικό ενήλικο άτομο του ανθρωπίνου είδους ονομάζεται «άνδρας», και ορίζεται ως το υγιές άτομο που φέρει τα χρωμοσώματα ΧΥ. Το θηλυκό ενήλικο άτομο του ανθρωπίνου είδους ονομάζεται «γυναίκα» και ορίζεται ως το υγιές άτομο με τα χρωμοσώματα ΧΧ.

Τα πρωτογενή χαρακτηριστικά του φύλου απαρτίζονται από: τα φυλετικά χρωμοσώματα, τα έσω γεννητικά όργανα, τα έξω γεννητικά όργανα και τα επίπεδα των σχετικών ορμονών. Τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου είναι μια πιο ευρεία λίστα ανατομικών, βιοχημικών και λειτουργικών χαρακτηριστικών όπως η τριχοφυΐα, η μυϊκή μάζα, η οστική μάζα, η κατανομή του λίπους στο σώμα, η μορφολογία των μαστών, η μορφολογία συγκεκριμένων οστών, το βάθος της φωνής, η μυϊκή δύναμη, η γενετήσια ορμή (λίμπιντο) και άλλα. Τα προαναφερθέντα αποτελούν σκληρά δεδομένα της ιατρικής επιστήμης, τα οποία δυστυχώς δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο αμφισβήτησης, παρά μόνο από τους κατάλληλους επιστήμονες και μετά από σωστά εκτελεσμένες έρευνες, μελέτες ή παρατηρήσεις οι οποίες θα αποδώσουν αποδεδειγμένα συμπεράσματα, τα οποία ενδεχομένως να ανατρέπουν τα παλαιότερα δεδομένα. Προκατειλημμένες μελέτες και δημοσιεύσεις, συμπεράσματα που προκύπτουν από λογικές πλάνες, λογικά σφάλματα, ή λογικά άλματα πρέπει να απορρίπτονται.

Για να προκύψει μια ΔΣΑ πρέπει να υπάρξει μια ανωμαλία στην γενετική σύσταση του ατόμου. Στο γενετικό του υλικό. Στο DNA του δηλαδή. Με απλά λόγια και για να γίνει εικόνα στο μυαλό των αναγνωστών, το DNA του ανθρώπου ουσιαστικά αποτελεί μια μακριά «κλωστή» ή μια λεπτή «αλυσίδα», η οποία οργανώνεται (τυλίγεται) με ειδικό τρόπο σε ένα συσσωμάτωμα με συγκεκριμένη μορφή, ορατή στο ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, το οποίο ονομάζεται χρωμόσωμα. Ο άνθρωπος μέσα σε κάθε κύτταρο του σώματός του διαθέτει 46 χρωμοσώματα, εκτός από τους γαμέτες (ωάρια και σπερματοζωάρια) που έχουν 23, εκ των οποίων τα δυο ονομάζονται φυλετικά χρωμοσώματα και συγκεκριμένα τα έχουμε ονομάσει Χ και Υ. Το φυσιολογικό ωάριο (ο θηλυκός γαμέτης) διαθέτει πάντα 23 χρωμοσώματα (τα μισά του 46), ένα εκ των οποίων είναι πάντα το Χ. Το φυσιολογικό σπερματοζωάριο (αρσενικός γαμέτης) έχει και αυτό 23 χρωμοσώματα (τα μισά του 46), αλλά μπορεί να έχει: είτε μόνο το χρωμόσωμα Υ, είτε μόνο το χρωμόσωμα Χ. Τα ποσοστά είναι 50%-50%.

Τα μισά σπερματοζωάρια του ανδρός έχουν Χ και τα άλλα μισά Υ. Το σπερματοζωάριο και το ωάριο, κατά την θαυματουργή στιγμή της σύλληψης εντός της μήτρας, κυριολεκτικά ενώνονται μεταξύ τους, για να δημιουργήσουν ένα πλήρες ανθρώπινο κύτταρο με 46 χρωμοσώματα, μικροσκοπικό σε διαστάσεις, που ονομάζεται ζυγωτό, αλλά που με εκπληκτικά (σχεδόν θεϊκά αν μου επιτρέπεται να πω) σοφό τρόπο περιέχει μέσα του όλες εκείνες τις απαραίτητες πληροφορίες για την δημιουργία ενός πλήρους και ολοκληρωμένου ανθρώπου! Είναι αυτό, το πρώτο-πρώτο κύτταρο, που με τις διαδοχικές διαιρέσεις του θα δώσει τελικά όλα εκείνα τα δισεκατομμύρια κύτταρα που αποτελούν ένα νεογέννητο μωρό. Εάν το σπερματοζωάριο τύχει να περιέχει το χρωμόσωμα Υ, τότε από την ένωση με το ωάριο θα προκύψει αγοράκι.

Εάν το σπερματοζωάριο τύχει περιέχει το χρωμόσωμα Χ, θα προκύψει κοριτσάκι. Για το λόγο αυτό λέμε συνήθως ότι το φύλο του μωρού το καθορίζει ο πατέρας.
Όπως αναφέρθηκε, το υγιές άτομο με το συνδυασμό ΧΥ αναπτύσσεται ως άνδρας και το υγιές άτομο με το συνδυασμό ΧΧ αναπτύσσεται ως γυναίκα. Φυσιολογικά, κάπου μέσα στο χρωμόσωμα Υ υπάρχει ένα τμήμα του (γονίδιο), που ονομάζεται SRY (από το Sex-determining Region Y και στα ελληνικά Περιοχή Φυλοκαθορισμού του Υ), το οποίο από την έβδομη εβδομάδα της κύησης και μετά, είναι υπεύθυνο για την παραγωγή μιας ουσίας (πρωτεΐνης), της SRY-protein, η οποία με τη σειρά της ενεργοποιεί έναν καταρράκτη βιοχημικών διεργασιών, που έχουν ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό των όρχεων στο έμβρυο.

Επαναλαμβάνω: στο έμβρυο.

Οι όρχεις έπειτα είναι υπεύθυνοι για την παραγωγή των φυλετικών ορμονών του άρρενος και κυρίως της τεστοστερόνης. Στη συνέχεια η τεστοστερόνη και τα παράγωγά της που ονομάζονται ανδρογόνα, κατά την εμβρυϊκή ζωή, προσκολλάται (όπως ένα κλειδί σε μια κλειδαριά) πάνω σε ένα εξειδικευμένο βιοχημικό στοιχείο, το οποίο ονομάζεται υποδοχέας των ανδροδόνων (AR – Androgen Receptor). Τα δυο αυτά συνδεδεμένα (τεστοστερόνη και υποδοχέας) καθοδηγούν με τη σειρά τους την ανάπτυξη των έξω γεννητικών οργάνων του άρρενος και του προστάτη αδένα, αλλά και των υπολοίπων προαναφερθέντων χαρακτηριστικών του φύλου, κατά την -εξωμήτριο πλέον- ζωή του ατόμου. Ο υποδοχέας των ανδρογόνων είναι μια πρωτεΐνη, η οποία παράγεται από ένα άλλο γονίδιο, το οποίο ονομάζεται TFM και βρίσκεται μέσα στο έτερο φυλετικό χρωμόσωμα του εμβρύου. Το χρωμόσωμα Χ. Συνεπώς, είναι ο συνδυασμός των χρωμοσωμάτων Χ και Υ που είναι απαραίτητος για να προκύψει ένα υγιές αγοράκι και όχι μόνο του το Υ.

Στα κοριτσάκια, η απουσία του γονιδίου SRY (αφού δεν υπάρχει καν το χρωμόσωμα Υ) έχει ως αποτέλεσμα την απουσία όλων των ανωτέρω περιγραφεισών βιολογικών διεργασιών (SRY-protein → δημιουργία όρχεων → τεστοστερόνη → σύνδεση τεστοστερόνης με υποδοχέα → ανάπτυξη χαρακτηριστικών του φύλου) και την ανάπτυξη του ατόμου ως θηλυκό.
Έχοντας αναλύσει λοιπόν πως προκύπτουν τα δύο φύλα στον άνθρωπο φυσιολογικά, μπορούμε να προχωρήσουμε και στην περιγραφή των παθολογικών καταστάσεων που μπορούν να προκύψουν. Στην παραπάνω διαδικασία φυλογένεσης του ανθρώπου μπορεί να συμβεί κάποιο σφάλμα κυριολεκτικά οπουδήποτε. Ως εκ τούτου, οι παθολογικές καταστάσεις που μπορούν να προκύψουν είναι πάμπολλες.

Ας εστιάσουμε ωστόσο στην περίπτωση των Διαταραχών της Σεξουαλικής Ανάπτυξης (ΔΣΑ). Κατά τη διαταραχή αυτήν, τα άτομα φέρουν στα κύτταρά τους το συνδυασμό ΧΥ. Συνεπώς έχουν SRY, παράγουν SRY-protein, αναπτύσσουν λειτουργικούς όρχεις και παράγουν φυσιολογική τεστοστερόνη. Παρ’ όλ’ αυτά, υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά. Το γονίδιο TFM, που όπως είπαμε βρίσκεται μέσα στο Χ χρωμόσωμα (αυτό που πήραν από τη μητέρα τους) έχει κάποια μετάλλαξη.

Συνέπεια αυτού είναι η παραγωγή ενός ελαττωματικού υποδοχέα ανδρογόνων ή πιο σπάνια και η πλήρης απουσία του. Ελαττωματικός, διότι δεν μπορεί να συνδεθεί επαρκώς με την φυσιολογική τεστοστερόνη και τα παράγωγά της, με αποτέλεσμα να μην αναπτύσσονται ομαλά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του φύλου (βλέπε διαδικασία φυλογένεσης πιο πάνω). Η σύνδεση του υποδοχέα των ανδρογόνων με την τεστοστερόνη όμως μπορεί να κυμαίνεται από απλά χαλαρή έως παντελώς αδύνατη.

Όλα αυτά σημαίνουν πως μπορούμε να έχουμε είτε μερική είτε πλήρη έλλειψη ευαισθησίας στα ανδρογόνα. Πιο συγκεκριμένα, κατά τη διαταραχή αυτή μπορούμε να δούμε ένα ευρύ φάσμα φαινοτύπων: από άτομα με έσω και έξω γεννητικά όργανα άρρενος, τα περισσότερα δευτερογενή χαρακτηριστικά φύλου να είναι ανδρικά και απλά εμφάνιση γυναικομαστίας στην ήβη και ατελή σπερματογένεση, έως άτομα με ολοκληρωμένη ανάπτυξη έξω γεννητικών οργάνων θήλεος, δευτερογενή χαρακτηριστικά θήλεος, αλλά τυφλό κόλπο (χωρίς μήτρα) και δυο καθόλα λειτουργικούς όρχεις στην βουβωνική χώρα.

Για εγκυκλοπαιδικούς λόγους ας αναφέρουμε ότι υπάρχουν και αντίστοιχα σύνδρομα με άτομα ΧΧ τα οποία εμφανίζουν αρρενοποίηση των χαρακτηριστικών του φύλου.

Σχετικά με την Αλγερινή πυγμάχο τώρα, ο γράφων δεν είναι σε θέση να γνωρίζει σε ποια κατηγορία του συνδρόμου αυτού εμπίπτει και το πόσο δυσμορφικά μπορεί είναι τα έξω γεννητικά της όργανα.

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα πάντως, είναι πως η Αλγερινή πυγμάχος διαθέτει δύο πλήρως λειτουργικούς όρχεις, και ότι επί όλη της τη ζωή έχει υποστεί την επήρεια της τεστοστερόνης (μεγάλη ή μικρή δεν γνωρίζω) σε ολόκληρο τον οργανισμό της.

Και σε αυτό το σημείο τελειώνει το επιστημονικό κόμματι των δεδομένων και αρχίζει η εξαγωγή συμπερασμάτων. Σύμφωνα με τους επιστημονικούς ορισμούς πάνω στους οποίους συμφωνήσαμε πιο πριν, κάποια από τα άτομα με ΔΣΑ, ειδικά τα βαρέως νοσούντα, δεν εμπίπτουν σε καμία από τις δύο κατηγορίες του φύλου του ανθρωπίνου είδους. Και αυτό, διότι δεν είναι υγιή. Και εδώ προκύπτει αβίαστα η απορία: «τι θα κάνουμε με τα άτομα αυτά»;

Καταρχάς, είναι προφανές ότι οι επιστημονικοί ορισμοί δεν μπορούν να αλλοιωθούν για χατίρι των εξαιρέσεων, ή των εσωτερικών επιθυμιών οποιουδήποτε τους βρίσκει αντίθετους με την ηθική του ή το προσωπικό του σύστημα αξιών. Οι εξαιρέσεις (εξ ορισμού) παντού εξετάζονται και αντιμετωπίζονται μεμονωμένα και κατά περίπτωση. Δεν ακυρώνουν τους κανόνες, αλλά τους επιβεβαιώνουν (κατά το κλισέ).

Η άποψη του γράφοντος είναι πως, λόγω της μεγάλης ποικιλίας φαινοτύπων του συνδρόμου, αλλά και της σπανιότητας αυτού στο γενικό πληθυσμό, η κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά και να εξατομικεύεται. Κάθε υπεύθυνο κράτος ή θεσμός, θα έπρεπε να καθιερώσει συγκεκριμένα κριτήρια, τα οποία θα προκύψουν μετά από διαβούλευση με τους κατάλληλους και μη προκατειλημμένους επιστήμονες, και θα καθορίζουν επακριβώς τον τρόπο με τον οποίο η πολιτεία θα αντιμετωπίζει τα σπάνια αυτά άτομα.

Είτε πρόκειται για τον αθλητισμό, είτε πρόκειται για τις δημόσιες τουαλέτες, είτε για πρόσβαση σε υπηρεσίες, είτε πρόκειται για συγκεκριμένα δικαιώματα τα οποία έχουν έμφυλη διαφοροποίηση εξ ορισμού.

Θα πρέπει με τους ίδιους τρόπους να ορίσει τη σημασία/έννοια διαφόρων όρων και λέξεων, οι οποίες πέρα από την χρήση τους σε επιστήμες όπως η βιολογία και ιατρική, πλέον αποκτούν και έντονα νομική χροιά. Από μια πρόχειρη έρευνα μου παρατήρησα πως το ελληνικό κράτος έχει μπει στη διαδικασία να ορίσει τι είναι σύμφωνα με το νόμο η «ταυτότητα φύλου», να εξασφαλίσει νομικά την καθιέρωση της διαδικασίας «διόρθωσης» και όχι «αλλαγής» φύλου, να αναλύσει τις συνέπειες αυτής, και να μεριμνήσει για τις απαραίτητες διατάξεις.

Θεωρώ εξόχως σημαντικό όμως, να ασχοληθεί και με την νομική καθιέρωση ορισμών και για άλλες εξίσου σημαντικές έννοιες. Θα πρέπει να μας πει νομικά τι ορίζεται ως «γυναίκα», τι ορίζεται ως «άνδρας», ένα άτομο που επιθυμεί «διόρθωση» του φύλου του, τι διαθέσιμες επιλογές έχει, και σε ποιες εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής (συμπεριλαμβανομένου και του αθλητισμού) θα έχει νομικά επακόλουθα και ποια θα είναι αυτά.

Συμπερασματικά, δεν είναι η θέση μου να προσδιορίσω εγώ εάν η Αλγερινή πυγμάχος είναι άνδρας ή γυναίκα. Αναφέρομαι σε αυτήν στο θηλυκό γένος, διότι ως γυναίκα την αναγνωρίζει η χώρα καταγωγής της.

Αυτό που μπορώ ελεύθερα να κάνω όμως είναι να εκφράσω την άποψή μου, ότι η συμμετοχή της στους αγώνες πυγμαχίας για γυναίκες είναι άδικη και δεν θα έπρεπε να επιτραπεί. Η λύση στο πρόβλημα μπορεί να βρεθεί. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ερωτηθούν τα κατάλληλα ερωτήματα. Από τους σωστούς ανθρώπους. Και χωρίς προκαταλήψεις.