Όλα τα ταμπού που χτίστηκαν γύρω από την Ενωμένη Ευρώπη, σπάνε ένα προς ένα:
του Θανάση Κ
* Πρώτα το μεταναστευτικό:
Ο ίδιος ο Bjoern Seibert, Γενικός Γραμματέας της Προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν, ενημέρωσε πρόσφατα τους Μόνιμους Αντιπροσώπους των κρατών-μελών πως πλέον η ΕΕ θα αναφέρεται σε “παράνομη μετανάστευση” και όχι σε “παράτυπη”, όπως επιχειρήθηκε να επιβληθεί τα τελευταία χρόνια.
Ο όρος “παράνομη μετανάστευση” υπάρχει στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο (Συνθήκη Λισαβόνας), αλλά είχε καταργηθεί στην πράξη, προωθώντας μια πολιτική ανοχής προς τους λαθροδιακινητές. Με πρόσχημα την εξεύρεση εργατικών χεριών…
Τώρα –έστω και στα λόγια– φαίνεται ότι η Ευρώπη επιστρέφει στη λογική. Αν και οι δυνάμεις της παλιάς “ανοχής” δίνουν μάχες οπισθοφυλακών, όπως έδειξε η στάση των Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανική Βουλή…
Η νέα κυβέρνηση του Μερτς στη Γερμανία, τραυματισμένη ήδη από τη συνεργασία της με το αποδυναμωμένο SPD, επιχειρεί να αλλάξει πορεία. Όμως το κάνει αργά και αμήχανα, παγιδευμένη σε μια διαρκή προσπάθεια να απομονώσει την AfD – που όμως ανεβαίνει και είναι πλέον πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα.
* Το δεύτερο ταμπού που σπάει είναι το Green Deal:
Ο ίδιος ο Seibert δήλωσε πως πλέον οι πράσινοι στόχοι θα αναπροσαρμοστούν με “ρεαλιστικούς” όρους, όχι “ιδεολογικούς”. Και με έμφαση την “προσιτή” ενέργεια. Γιατί η “πράσινη”, προφανώς, δεν είναι και τόσο προσιτή…
Να σημειωθεί ότι η Αμερική του Τράμπ έχει ήδη εγκαταλείψει πλήρως την “πράσινη μετάβαση” για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Που όμως, όταν τους λέει ο Τράμπ είναι “ακραίος”. Τώρα που τους επαναλαμβάνει ο εκπρόσωπος του “ευρω-ιερατείου” είναι… “στροφή στον ρεαλισμό”!
Ο κ. Siebert επιβεβαιώνει ότι ως τώρα η πράσινη μετάβαση ΔΕΝ ήταν ρεαλιστική πολιτική, αλλά ιδεολογικός φανατισμός. Όσοι μιλούσαν για “βεβιασμένη πράσινη μετάβαση”, τώρα δικαιώνονται.
Η Ευρώπη το πλήρωσε με διπλάσια τιμή ενέργειας απ’ ό,τι στις ΗΠΑ, κύματα ακρίβειας που δεν ελέγχονται εύκολα, και σοβαρή απώλεια ανταγωνιστικότητας.
— Η Ολλανδία το πλήρωσε ήδη με την αποσταθεροποίηση της προηγούμενης κυβέρνησής της, λόγω των συνεπειών της πράσινης ιδεοληψίας στη Γεωργία.
— Η Ισπανία του Σάντσεθ ακολουθεί μετά το χάος που προκλήθηκε από το πρωτοφανές black-out πριν λίγες μέρες.
— Αλλά και η ίδια η Γερμανία είναι σε κρίση, καθώς μεγάλες βιομηχανίες ετοιμάζονται να φύγουν – μερικές έχουν ήδη φύγει.
Και το πιο δραματικό: Στο μεταναστευτικό, όπως και στο ενεργειακό, η πλειοψηφία των Γερμανών αποδοκίμασαν τις αδιέξοδες πολιτικές της προηγουμένης Κεντροαριστερής κυβέρνησης. Αλλά η νέα – Κεντροδεξιά – κυβέρνηση, “δέσμια” του συρρικνωμένου SPD με το οποίο πλέον συγκυβερνά, αρνείται να αλλάξει αυτά ακριβώς που η ίδια ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ να αλλάξει – και ψηφίστηκε για να αλλάξει!
Κι ύστερα… απορούν γιατί ανεβαίνει η ακροδεξιό AdD.
* Το τρίτο ταμπού που σπάει: η πολιτική ορθότητα.
Σιγά-σιγά αποσύρονται οι λεκτικές εκτροπές τύπου “παράτυπος μετανάστης”, “εναλλακτική οικολογία”, “συμπεριληπτικότητα των συνόρων”. Επιστρέφει η σωστή γλώσσα – καθώς συνειδητοποιούν ότι η ανοησία της πολιτικής ορθότητας προκαλεί τελικά κύματα καθολικής αντίδρασης!
Είναι όργανο χειραγώγησης της συνείδησης, είναι εργαλείο Ολοκληρωτισμού, που δεν ταιριάζει σε φιλελεύθερες κοινωνίες.
* Το τέταρτο ταμπού που σπάει: το “δόγμα της ευρωπαϊκής ήπιας δύναμης” – της λεγόμενης soft power.
Στον πραγματικό κόσμο, οι εξελίξεις είναι συγκρουσιακές και απαιτούν hard power alternatives:
– Μετά το “ρήγμα” Τραμπ-Νετανιάχου (με τους οποίους οι Ευρωπαίοι είχαν ανοιχτά μέτωπα – και με τους δύο!), το Ισραήλ ετοιμάζεται για αναμέτρηση με την Τουρκία στη Συρία.
– Η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ συνειδητοποιούν πως θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν από κοινού τους Χούτι στην Υεμένη.
— Και η Τουρκία διαπιστώνει ότι στην πιο επικίνδυνη κρίση διεθνώς – Ινδίας με Πακιστάν – η ίδια υποστηρίζει το Πακιστάν, αλλά οι ΗΠΑ ευνοούν εμμέσως την Ινδία.
Ενώ η Ρωσία στηρίζει κι αυτή την Ινδία, με την Κίνα να έχει ταυτιστεί με το Πακιστάν. Αλλά να μην θέλει περαιτέρω κλιμάκωση…
Ενώ η Ρωσία στηρίζει κι αυτή την Ινδία, με την Κίνα να έχει ταυτιστεί με το Πακιστάν. Αλλά να μην θέλει περαιτέρω κλιμάκωση…
Συμπέρασμα:
-ο Τραμπ αφήνει τις περιφερειακές εστίες αστάθειας να εκραγούν, για να αποδυναμώσει όλους τους αντιπάλους του.
-Η Ευρώπη, που δεν πιστεύει στις συγκρούσεις, συνειδητοποιεί σιγά-σιγά πως απλώς δεν υπάρχει!
Και συνειδητοποιεί και κάτι ακόμα: Ότι η hard power χρειάζεται όχι μόνο για να “νικήσεις” σε ένα Πόλεμο. Αλλά για να μπορέσεις να τον αποφύγεις. Είναι μέσο Αποτροπής.
* Πέμπτο ταμπού που σπάει: η συνοχή της ΕΕ ως ενιαίου οικονομικού χώρου.
Μετά το εμπορικό deal ΗΠΑ–Βρετανίας, αποδεικνύεται ότι ο δρόμος για ξεχωριστές εμπορικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ είναι ανοιχτός. Η Βρετανία, που δεν είναι πια μέλος της ΕΕ, τον άνοιξε πρώτη, αλλά μπορεί να τον ακολουθήσουν κι άλλοι:
– Η Ιταλία της Μελόνι ήδη προσεγγίζει την Ουάσιγκτον.
– Η Ολλανδία αναζητά αποδέσμευση από τους πράσινους δεσμευτικούς στόχους.
– Η ίδια η Γαλλία του Μακρόν επιχειρεί να διαφοροποιηθεί σε βασικά ζητήματα από το “κέντρο αποφάσεων” των Βρυξελλών.
* Έκτο ταμπού που σπάει: η συνοχή του λεγόμενου “ευρωασιατισμού”.
Ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) έχει στις τάξεις του τόσο την Ινδία όσο και το Πακιστάν – και οι δύο πυρηνικές δυνάμεις. Η σύγκρουση ανάμεσά τους αποδυναμώνει το κοινό τους σχήμα.
– Αν βγει κερδισμένη η Ινδία, αυτό το πιστώνεται ο Τραμπ, με τον οποίο η Ευρώπη είναι ήδη σε τροχιά σύγκρουσης.
– Αν καταφέρουν Ρωσία και Κίνα να “μαζέψουν” τη σύγκρουση και να διασώσουν τον Οργανισμό, το πιστώνεται ο Πούτιν, με τον οποίο η Ευρώπη έχει επίσης ανοιχτό μέτωπο.
Ό,τι κι αν γίνει, το ευρωπαϊκό “ιερατείο” βγαίνει χαμένο.
Γιατί μη ξεχνάμε: όταν ξεκίνησαν οι απειλές Εμπορικού Πολέμου από την Ουάσιγκτων. οι Βρυξέλλες σκέφτηκαν προς στιγμήν να “συνεργαστούν” με την Κίνα για να αντισταθούν στην πίεση των δασμών του Τράμπ.
Τώρα από την κρίση Ινδίας-Πακιστάν, αν τραυματιστεί ο ευρωασιατισμός, κερδίζει ο Τράμπ, κι αν διασωθεί ο Ευρωασιατισμός κερδίζει η Κίνα ΚΑΙ η Ρωσία – και επίσης χάνουν οι Βρυξέλλες…
* Και μέσα σ’ όλα αυτά, η πολιτική ισορροπία εντός της ΕΕ κλυδωνίζεται:
– Η Γερμανία σε κρίση με μια νέα κυβέρνηση που παλεύει να σταθεί, αλλά με την “ακροδεξιά” AfD σταθερά πια πρώτη δύναμη.
– Η Γαλλία με την απόπειρα αποκλεισμού της Λεπέν να λειτουργεί… υπέρ της. Και οι εκλογές πλησιάζουν.
– Στη Ρουμανία, η ακροδεξιά ανεβαίνει κι εκεί. Ο κοινός υποψήφιος του κυβερνητικού συνασπισμού δεν μπήκε καν στον δεύτερο γύρο των Προεδρικών εκλογών. Ενώ ο “ακροδεξιός” George Simion που βγήκε πρώτος και μάλλον θα εκλεγεί Πρόεδρος, υπόσχεται ότι θα βάλει ως Πρωθυπουργό το Calin Georgescu, τον νικητή των πρόσφατων εκλογών που τις ακύρωσαν…
Κι έτσι σε λίγες μέρες στις Βρυξέλλες μπορεί να βρεθούν με Πρωθυπουργό στη Ρουμανία ένα άνθρωπο που ακύρωσαν την προεδρική εκλογή του πριν λίγους μήνες – πράγμα για το οποίο τους επιτίμησε δημόσια και ο Αμερικανός αντιπρόεδρος JD Vance!
Σαν να μη φτάνει ο Όρμπαν της Ουγγαρίας και ο Φίκο της Σλοβακίας, θα έχουν τώρα και τους Σιμεών-Γκεοργκέσκου στην Ρουμανία…
Κι από κοντά τη Μελόνι στην Ιταλία, τον Βίλντερς στην Ολλανδία και το Κόμμα της Λεπέν που βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας στη Γαλλία…
Όσο τους αποκλείουν, τόσο ανεβαίνουν.
Όσο τους “δαιμονοποιούν”, τόσο δυναμώνουν.
Η Ευρώπη συγκλονίζεται και απ’ έξω και από μέσα. Τα ταμπού σπάνε. Όλα μαζί!
– Το ταμπού της “αντικατάστασης του πληθυσμού”.
– Το ταμπού της “πολιτικής ορθότητας”.
– Το ταμπού της “πράσινης ουτοπίας”.
– Το ταμπού της “ευρωπαϊκής συνοχής”.
– Το ταμπού της “ήπιας δύναμης”.
– Και πάνω απ’ όλα: το ταμπού της “ανίκητης Ευρώ-γραφαιοκρατίας των Βρυξελλών”. Η Ευρω-γραφειοκρατία δεν προσαρμόζεται. Η Ευρω-γραφειοκρατία διαλύεται.
Από τις αυταπάτες της, από τα ψέματά της, από την αδυναμία της να πει την αλήθεια.
Και πάνω απ’ όλα — από την αλαζονεία της ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα. Το μέλλον ΔΕΝ την περιμένει.
Και το παρελθόν ΔΕΝ ξαναγυρνά. Όλα τα ταμπού σπάνε. Κι ήδη άρχισαν να τριγυρνάνε φαντάσματα…
ΥΓ. Κι όσοι επιμέναμε τόσα χρόνια ότι η λαθροδιακίνηση είναι παράνομη κι όχι “παράτυπη”, είχαμε δίκιο.
Κι όσοι επιμέναμε ότι χρειάζεται πολιτική επαναπατρισμού κι όχι “ενσωμάτωση” για τους “παράνομους”, είχαμε δίκιο.
Κι όσοι επιμέναμε ότι η “πράσινη μετάβαση” ήταν “βεβιασμένη” και αδιέξοδη, μάλλον είχαμε δίκιο.
Κι όσοι επιμέναμε ότι η “ήπια δύναμη” χωρίς “σκληρή ισχύ” είναι κραυγαλέα ΑΔΥΝΑΜΙΑ, μάλλον είχαμε δίκιο.
Κι όσοι επιμέναμε ότι τους αντι-συστημικούς δεν τους απομονώνεις, γιατί έτσι μόνο τους δυναμώνεις, είχαμε δίκιο.
Αλλά σε μιαν Ευρώπη που ήθελε να “ενσωματώσει” τους παράνομους που έφερναν οι λαθρο-δικινητές απ’ έξω, και την ίδια στιγμή προσπαθούσε να απομονώσει ως “ακραίους” όσους διαφωνούσαν με τις ιδεοληψίες της – που ήδη τις αναθεωρεί – δεν είναι εύκολο να βρεις το δίκιο σου…
Γι’ αυτό μαζί με τα ταμπού που σπάνε, άρχισαν και τα φαντάσματα να τριγυρνάνε…
