Το βράδυ της Τετάρτης, χιλιάδες φιλοπαλαιστίνιοι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν για να προσευχηθούν υπέρ της Γάζας. Οι δρόμοι αποκλείστηκαν και το αντάν (το μουσουλμανικό κάλεσμα για προσευχή) μεταδιδόταν σε ιλιγγιώδη ένταση. Πού έγινε αυτό; Ακριβώς έξω από την Downing Street, φυσικά στη Βρετανία – πού αλλού;
Η διαδήλωση ήταν αποκαλυπτική περισσότερο για το τι δεν συνέβη παρά για το τι συνέβη. Όχι μόνο δεν πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις, αλλά η αστυνομία έδειχνε να αρκείται στο να παρακολουθεί ήρεμα από την περιφέρεια. Αυτό αποτελεί κάτι σαν ρήξη με την παράδοση, καθώς η αστυνομία στη Βρετανία συνήθως ακολουθεί σκληρή γραμμή σε θέματα θρησκείας -τουλάχιστον όταν πρόκειται για τον χριστιανισμό.
Το 2019, ο 64χρονος Oluwole Ilesanmi συνελήφθη για κήρυγμα έξω από το σταθμό του μετρό Southgate. Βιντεοσκοπημένο υλικό αποκαλύπτει τον αξιωματικό που τον συνέλαβε να ισχυρίζεται ότι ο Ilesanmi «προκαλούσε προβλήματα, ενοχλούσε τις ημέρες των ανθρώπων» και ότι «κανείς δεν θέλει να το ακούσει αυτό. Θέλουν να φύγεις». Το 2020, ήταν η σειρά της Hazel Lewis, μιας επιζήσασας από καρκίνο, η οποία είχε τολμήσει να κηρύξει ένα βιβλικό μήνυμα έξω από το μετρό του Finsbury Park.
Ένα χρόνο αργότερα, ο David McConnell, ένας ιεροκήρυκας του δρόμου στο Leeds, συνελήφθη, καταδικάστηκε και του επιβλήθηκε κοινοτική εντολή 80 ωρών για πρόκληση προσβολής σε μια “τρανσέξουαλ”, τη Farrah Munir. Η Munir είχε ρωτήσει αν ο Θεός αποδέχεται την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ και της είπαν ότι «η ομοφυλοφιλία είναι βδέλυγμα στα μάτια του Θεού».
Ίσως η πιο εύθραυστη χρήση της νομοθεσίας στην Βρετανία, για την καταστολή της ελευθερίας του λόγου και της ελεύθερης έκφρασης είναι οι «εντολές προστασίας δημόσιων χώρων» που τέθηκαν σε ισχύ το 2014. Οι διαταγές αυτές υποτίθεται ότι έχουν σχεδιαστεί για να απαγορεύουν δραστηριότητες που «έχουν επιζήμια επίδραση στην ποιότητα ζωής» σε δημόσιους χώρους- στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι είναι κάτι περισσότερο από νομική λογοκρισία. Μέχρι στιγμής, έχουν χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ζωνών προστασίας γύρω από κλινικές αμβλώσεων για να αποτρέψουν την παρενόχληση εγκύων γυναικών. Αυτό μπορεί να φαίνεται λογικό μέτρο μέχρι να ακούσετε την περίπτωση της Isabel Vaughan-Spruce.
Η Isabel, μια επικίνδυνη καθολική γυναίκα οπλισμένη με ένα διπλό επώνυμο, συνελήφθη δύο φορές για το έγκλημα της «σιωπηλής προσευχής», με το πρόσχημα ότι οι προσευχές αυτές ισοδυναμούν με «εκφοβισμό»- ναι, σωστά διαβάσατε. Αυτό που ήταν ιδιαίτερα εξωφρενικό στην περίπτωσή της δεν ήταν απλώς οι έξι εύσωμοι αστυνομικοί που έστειλε η αστυνομία του Λονδίνου, για να ασχοληθεί μαζί της, αλλά η μη λογική συζήτηση που αναγκάστηκε να υπομείνει πριν από τη σύλληψή της.
Αξιωματικός:εδώ έξω, έτσι δεν είναι;
Isabel: Δεν διαμαρτύρομαι.
Αξιωματικός: Δεν διαμαρτύρομαι, δεν διαμαρτύρομαι:Ναι, διαμαρτυρία. Αλλά ο κόσμος ξέρει ποια είσαι και ξέρει γιατί είσαι εδώ.
Ιζαμπέλ:Ιζαμπέλ: Τότε θα ξέρουν ότι δεν διαμαρτύρομαι.
Αξιωματικός:Αλλά θα το κάνουν.Οι άνθρωποι που μας τηλεφωνούν επίμονα, οι οποίοι είναι οι κάτοικοι και οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτό το μέρος, είναι αυτοί που λένε ότι γνωρίζουν -και είναι η δική τους αντίληψη των γεγονότων, έτσι δεν είναι;
Isabel: Ιζαμπέλ: Προσεύχομαι σιωπηλά, και αυτό είναι το μόνο που κάνω.
Αξιωματικός: Εντάξει, και η δική τους αντίληψη των γεγονότων είναι ότι διαμαρτύρεσαι. Τώρα, καταλαβαίνω τι λέτε, καταλαβαίνω απόλυτα από πού έρχεστε. Αλλά είναι οι αντιλήψεις των ανθρώπων, έτσι δεν είναι;
Οι αντιλήψεις των άλλων ανθρώπων – σίγουρα, αυτό ουσιαστικά ποινικοποιεί οποιαδήποτε ενέργεια – με την προϋπόθεση ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος που διαφωνεί μαζί σας; Αλλά τουλάχιστον αποδεικνύει ένα πράγμα: η αστυνομία έχει την ικανότητα να λαμβάνει σοβαρά υπόψη της τα θέματα θρησκείας, τουλάχιστον όταν τη βολεύει.
Η εξαίρεση στον κανόνα
Ωστόσο, μια θρησκεία καταφέρνει σταθερά να περνάει κάτω από το ραντάρ όσον αφορά την αστυνομία. Αντιπαραβάλλετε τον προφανή πόλεμο της αστυνομίας κατά του χριστιανισμού με τη μεταχείριση των μουσουλμανικών συναθροίσεων, οι οποίες καταλαμβάνουν τακτικά τους δρόμους του Λονδίνου (και της Βρετανίας γενικότερα) όποτε τους πιάνει η διάθεση. Είτε πρόκειται για την Berwich Street, το Soho, την Brune Street, το Spitalfields, την Newgate Street, το City του Λονδίνου ή έξω από το τζαμί του Woolwich, ο τρόπος δράσης είναι ο ίδιος: οι δρόμοι κλείνουν ουσιαστικά, εκπέμπεται το adhan και το κοινό αναγκάζεται να περιμένει.
Η συνήθης αιτιολόγηση αυτής της πρακτικής είναι ότι επιβάλλεται από την έλλειψη διαθέσιμων χώρων για προσευχή σε κλειστούς χώρους. Ωστόσο, με τουλάχιστον δέκα τζαμιά σε ακτίνα ενός μιλίου από (για παράδειγμα) την Berwick Street, αυτό φαίνεται απίθανο. Μια πολύ πιο αξιόπιστη εξήγηση είναι ότι αυτές οι δημόσιες επιδείξεις είναι μια “κατάμουτρα” επίδειξη δύναμης: «Είμαστε εδώ, αναλαμβάνουμε την εξουσία, και δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα γι' αυτό».
Στη Βρετανία, ενημερωνόμαστε συνεχώς από την αστυνομία ότι η μεγαλύτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια είναι ο «ακροδεξιός εξτρεμισμός», ο οποίος (μετά από έλεγχο) συνήθως αποδεικνύεται ότι είναι οι ψηφοφόροι του Brexit και οι σκεπτικιστές του lockdown – τουλάχιστον, αν κρίνουμε από την αντίδραση της αστυνομίας.
Ωστόσο, όταν το κοινό ενοχλείται ή δέχεται επιθέσεις από τους Just Stop Oil, Black Lives Matter, Antifa ή υποστηρικτές της Χαμάς, δηλαδή την άκρα αριστερά, η αστυνομία αρκείται πάντοτε στο να κοιτάζει ασυγκίνητη, να φτιάχνει τσάι ή να γονατίζει υποτασσόμενη. Στην περίπτωση του Ισλάμ, ούτε αυτό αποτελεί έκπληξη.Νωρίτερα φέτος, ένας ισλαμιστής τρομοκράτης παραδέχτηκε ότι σχεδίαζε να πυροβολήσει έναν χριστιανό ιεροκήρυκα στο Speaker's Corner. Όπως και οι υπόλοιπες αρχές, η αστυνομία έχει σαφώς αποφασίσει ότι είναι ευκολότερο να φιμώσεις τους χριστιανούς αν θέλεις ειρήνη.
Αντιμέτωπη με το πρόσφατο κύμα επιθέσεων του Just Stop Oil στην πρωτεύουσα, το υπουργείο Εσωτερικών έδωσε στην αστυνομία επιπλέον εξουσίες για την αντιμετώπιση των ατίθασων διαδηλώσεων. Και όμως, ακόμη και όταν η αστυνομία δηλώνει ότι τα αντισημιτικά «εγκλήματα μίσους» έχουν αυξηθεί κατά 1.350% από την έναρξη της σύγκρουσης Ισραήλ-Χαμάς, εξακολουθεί να διατάσσει μια εβραϊκή φιλανθρωπική οργάνωση να σβήσει τις διαφημιστικές πινακίδες με τα αγνοούμενα παιδιά στο κεντρικό Λονδίνο. Πρέπει να βεβαιωθείτε ότι οι σωστοί άνθρωποι δεν προσβάλλονται, έτσι δεν είναι;
Όσον αφορά τις διαμαρτυρίες, η Ντάουνινγκ Στριτ ήταν πάντα ένα διαφορετικό θέμα για την υπόλοιπη χώρα. Εξάλλου, δεν μπορείς να περιμένεις από την κυβέρνηση να παρεμποδίζεται από τις δικές της πολιτικές laissez-faire.Νωρίτερα φέτος, οι διαδηλωτές του Just Stop Oil απομακρύνθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από την Downing Street, όπου φάνηκε ότι οι παρευρισκόμενοι αξιωματικοί θυμόντουσαν ακόμα τον όρκο υποταγής τους. Ωστόσο, ακόμη και μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο από την επίθεση στο Ισραήλ, η κυβέρνηση έχει ήδη υπαναχωρήσει από την αρχική σκληρή της στάση.
Την περασμένη εβδομάδα, ο υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Κλίβερλι ήταν κατηγορηματικός ότι τέτοιες διαδηλώσεις δεν πρέπει να προχωρήσουν: «Δεν υπάρχει καμία ανάγκη, δεν υπάρχει καμία αναγκαιότητα για τον κόσμο να βγει έξω. Προκαλεί αναστάτωση». Μέχρι την Παρασκευή, αυτό είχε μετατραπεί σε υποβολή ότι οι διαδηλωτές υπέρ της Παλαιστίνης έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται, αλλά θα πρέπει να «έχουν υπόψη τους» τον «φόβο και την αγωνία που νιώθουν πολλές οικογένειες σε αυτή τη χώρα».
Μια τέτοια αδιαμφισβήτητη συνθηκολόγηση δεν μπορεί να θεωρηθεί εναλλακτικά. Αν οι αρχές σκοπεύουν πραγματικά να αντιμετωπίζουν το Ισλάμ με το γάντι στο διηνεκές, θα μπορούσαν κάλλιστα να επεκτείνουν τον νόμο της Σαρία σε όλη τη χώρα και να παραδεχτούν ότι οι μη μουσουλμάνοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Η μεγαλύτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια στη Βρετανία δεν είναι η «ανωτερότητα των λευκών»- είναι η λευκή κάρτα που παρέχεται στο Ισλάμ, και αν κρίνουμε από αυτή την τελευταία επίδειξη δύναμης έξω από την Downing Street, οι αρχές δεν προσποιούνται πλέον καν ότι είναι αμερόληπτες.
