«Όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο» για την ειρήνη στην Ουκρανία, υποστηρίζει άρθρο γνώμης στο The European Conservative και το NewsFire.gr κατά τη διάρκεια μιας εβδομάδας διεθνούς έντασης και καταιγιστικών εξελίξεων σας το παρουσιάζει:
Κρίνοντας από τις αντιδράσεις της Ευρώπης, ο Τραμπ έγινε ξαφνικά ο στενότερος σύμμαχος του Πούτιν -αν όχι ο υποτελής του- οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνται πλέον αντιδυτική δύναμη (σύμφωνα με τους Financial Times), η Ρωσία φέρεται να ετοιμάζεται να εισβάλει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ίδια η ΕΕ παρουσιάζεται ως το τελευταίο προπύργιο ηθικής σε έναν κόσμο που περιορίζεται σε μια απλοϊκή μάχη μεταξύ Καλού και Κακού, που μοιάζει με ταινία υπερηρώων.
Πάρα πολλά συνθήματα για να προσεγγιστεί ένα δίλημμα, πολύ συναίσθημα για να ξετυλιχτεί ένα γεωπολιτικό αίνιγμα, πολλές καταδίκες για να επιτραπεί ένα εύλογο ερώτημα: τι γίνεται τώρα;
Στη Δύση, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η Ρωσία επιτέθηκε στον γείτονά της και ότι αυτή η επιθετικότητα είναι τόσο ηθικά όσο και νομικά καταδικαστέα.
Αλλά είναι εύκολο να προσκολληθούμε σε αυτό το σημείο εκκίνησης χωρίς να τολμήσουμε να ασχοληθούμε με το πιο δύσκολο ερώτημα: μετά από τρία χρόνια αιματηρής σύγκρουσης, γιατί να μην καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να επιδιώξουμε την ειρήνη;
Δεν αρκεί να θρηνήσουμε και να διακηρύξουμε ότι, σε έναν ιδανικό κόσμο, ο επιτιθέμενος πρέπει να ηττηθεί, διότι η γεωπολιτική δεν είναι ένα παιδαριώδες παιχνίδι του καλού εναντίον του κακού.
Η πραγματικότητα είναι ότι, παρά την ηρωική της αντίσταση, η Ουκρανία χάνει αυτόν τον πόλεμο και έχει ελάχιστες πιθανότητες να αντιστρέψει την κατάσταση χωρίς την ενεργό υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτή είναι η τρέχουσα κατάσταση των πραγμάτων.
Σε απάντηση αυτής της μετατόπισης, η ΕΕ παίρνει πόζα και διακηρύσσει τον εαυτό της ως ηγέτη του «ελεύθερου κόσμου» -και τίποτα περισσότερο.
Δεν είναι ούτε σε θέση να αντικαταστήσει την Αμερική ούτε είναι πρόθυμη να το κάνει, όπως έγινε φανερό στις συναντήσεις που φιλοξένησε ο Μακρόν, και δεν έχει καν συγκεκριμένο σχέδιο.
Επιπλέον, η προσφυγή στο ΝΑΤΟ για να επιτεθεί στη Ρωσία είναι απλώς αδύνατη -όχι μόνο επειδή η νέα αμερικανική κυβέρνηση δεν θα το επέτρεπε, αλλά και επειδή η μετατροπή μιας αμυντικής συμμαχίας σε επιθετική δύναμη θα ήταν καθαρή ανοησία, παρά το γεγονός ότι κάποιοι πίεζαν γι’ αυτό τα τελευταία τρία χρόνια.
Επιπλέον, ο Μαρκ Ρούτε επιβεβαίωσε την αλλαγή πορείας του ΝΑΤΟ και υποστηρίζει την κατάπαυση του πυρός.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι μια ειρηνευτική συμφωνία με τη Ρωσία θα άφηνε την Ευρώπη εντελώς στο έλεος του Πούτιν και ότι ο Τραμπ -υποτίθεται ότι είναι ο στενότερος σύμμαχός του από χθες- εγκατέλειψε τους Ευρωπαίους για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο μόνοι τους.
Αυτή η ερμηνεία είναι μια υπερβολή που αγγίζει τα όρια της κακοπιστίας, προερχόμενη από το «σύνδρομο του Μονάχου» που θολώνει την κρίση των ατλαντιστών ηγετών, οι οποίοι το επικαλούνται σαν να ήταν το μοναδικό ιστορικό προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.
Γι’ αυτούς, οποιοσδήποτε συμβιβασμός με τη Μόσχα ισοδυναμεί με την παραχώρηση της Σουδητίας και οποιαδήποτε προσέγγιση θα ήταν το προοίμιο μιας ρωσικής εισβολής στην Ευρώπη.
Αλλά έχει πράγματι η Ρωσία τη δυνατότητα ή την πρόθεση να στείλει τανκς στο Βερολίνο, το Ελσίνκι και τη Βαρσοβία;
Παρά τους ιστορικούς φόβους της Πολωνίας, της Φινλανδίας και των κρατών της Βαλτικής -φόβους που κατανοώ και σέβομαι πλήρως- είναι αληθοφανές ότι η Ρωσία θα εισέβαλε σε κράτη μέλη του ΝΑΤΟ και θα ενεργοποιούσε το άρθρο 5;
Θα ανέχονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες μια τέτοια πράξη;
Θα επωφελούνταν ο Τραμπ από μια αδελφοκτόνο σύγκρουση στην Ευρώπη; Φυσικά όχι. Αυτά τα υπερβολικά επιχειρήματα καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος.
Αντιθέτως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ευρώπη είναι μια στρατιωτική κλιμάκωση στο έδαφός της μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων -μια άμεση αντιπαράθεση με τη Ρωσία, οι συνέπειες της οποίας θα ήταν ανυπολόγιστες.
Η γηραιά ήπειρος, που σήμερα είναι μεγαλύτερη από ποτέ και έχει συνηθίσει από καιρό να αναθέτει την ασφάλειά της στην Ουάσινγκτον, απλώς δεν είναι προετοιμασμένη για ένα τέτοιο σενάριο.
Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για την Ευρώπη να συμμετάσχει σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες, καθώς οι ενέργειες του Τραμπ απλώς αποκάλυψαν τον εφησυχασμό της και την εξόφθαλμη έλλειψη αμυντικών δαπανών.
Αν ο ανεμοστρόβιλος του Τραμπ έχει ως αποτέλεσμα λιγότερο Green Deal, λιγότερο επιδοτούμενο wokism και μεγαλύτερες επενδύσεις στην άμυνα, τότε ας είναι έτσι.
Τώρα είναι η ώρα να επιτευχθεί μια ειρήνη που να είναι αποδεκτή, ακόμη και αν δεν είναι ιδανική, επειδή τρία χρόνια συγκρούσεων έχουν αποδυναμώσει τη θέση της Ουκρανίας και -είτε το θέλει κανείς είτε όχι- η πραγματικότητα επί του εδάφους και η ισορροπία δυνάμεων θα αντικατοπτρίζονται αναπόφευκτα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Αυτή η πραγματικότητα, παρεμπιπτόντως, θα ήταν πιο ευνοϊκή για την Ουκρανία αν ο Τζο Μπάιντεν και ο Μπόρις Τζόνσον δεν είχαν εκτροχιάσει τις διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο του 2022, όταν η Ρωσία και η Ουκρανία βρίσκονταν στα πρόθυρα συμβιβασμού.
Ακόμα κι έτσι, εξακολουθεί να είναι δυνατή η εξασφάλιση μιας αποδεκτής ειρήνης με στέρεες εγγυήσεις ασφαλείας -όπως ευρωπαϊκά στρατεύματα υπό την αιγίδα των ΗΠΑ (εφόσον η Ευρώπη είναι σε θέση να τα κινητοποιήσει) και αμερικανική εμπορική παρουσία- χωρίς την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Διότι, ας είμαστε ειλικρινείς, αυτός είναι ο πρωταρχικός λόγος του πολέμου και, επομένως, η απαραίτητη προϋπόθεση για μια βιώσιμη λύση.
Η πολεμοκάπηλη στάση του κατεστημένου είναι εντυπωσιακή.
Όταν πρόκειται για την Ουκρανία, ξεχνούν ξαφνικά ότι η ειρήνη είναι, από μόνη της, ένα ηθικό αγαθό – και ότι αυτό που είναι πραγματικά ανήθικο είναι η τεχνητή παράταση μιας σύγκρουσης.
Αυτό ακριβώς προσπαθεί να αποτρέψει ο Τραμπ, παρά τα ξεσπάσματα της παλιάς φρουράς των νεοσυντηρητικών, η οποία παρακολουθεί αβοήθητη την αποτυχημένη διεθνή τάξη που ξόδεψε τρεις δεκαετίες για να την οικοδομήσει να καταρρέει μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Ανίσχυροι, η μόνη τους διέξοδος είναι να δηλώνουν δυνατά ότι όποιος αντιτίθεται στο όραμά τους είναι «υπέρ του Πούτιν» -ένα παιδαριώδες επιχείρημα που προδίδει μια ανησυχητική έλλειψη διάκρισης.
Ας είμαστε ρεαλιστές και διαφοροποιημένοι: ούτε ο Τραμπ ούτε ο Όρμπαν είναι φιλορώσοι, ούτε ο Ζελένσκι είναι δικτάτορας- η Ρωσία δεν θα εισβάλει στην Ευρώπη, η Αμερική δεν την έχει εγκαταλείψει και η ΕΕ δεν είναι ο φάρος του ελεύθερου κόσμου.
Και πάνω απ’ όλα, ας μην ξεχνάμε την πιο σημαντική αλήθεια: το θάρρος έγκειται στην αναζήτηση της ειρήνης, όχι στην παράταση αυτού του πολέμου.
Πηγή The European Conservative
