Κι έτσι έμειναν οι τέσσερις τους. Η Αγγλία και η Ολλανδία συνθέτουν ένα πιο δελεαστικό ζευγάρι σε σχέση με το εάν είχαν περάσει η Ελβετία ή ή Τουρκία ή και οι δύο, όπως θα μπορούσε να είχε γίνει. Το Ισπανία – Γαλλία δεν χρειάζεται προλόγους και χαρακτηρισμούς.
Ο τελικός ίσως πράγματι θα έπρεπε να ήταν αυτός που η Γερμανία πίεσε τους Ισπανούς για ώρα και έως το τέλος, αλλά μετά ήρθε ο Μερίνο. Η απονομή ίσως θα άξιζε να γίνει τότε στην Εθνική Ισπανίας, αλλά αυτές οι διοργανώσεις δεν τελειώνουν όποτε το κρίνει δίκαιο ο καθένας ή η πλειονότητα.
Η Ισπανία αξίζει με βάση τη γενική απόδοσή της να πάρει το Κύπελλο Ευρώπης, αλλά η Γαλλία μπορεί να συνεχίσει να κάνει προκρίσεις και την… κούπα χωρίς να βάλει γκολ σε «σετ» παιχνίδι. Σαν να έχει κάποιο… μασκοφόρο να την οδηγεί. Η Αγγλία σε μία από τις χειρότερες version της μπορεί να το φέρει σπίτι. Κι η Ολλανδία να δει τον Κούμαν να… σκαλίζει (όχι σπασμένες μύτες, αλλά) αναμνήσεις από τότε που το είχε σηκώσει ως παίκτης και τώρα πάει να το κάνει ως προπονητής. Αφού τη γλίτωσε από τον Μοντέλα, μπορεί.
Να θυμόμαστε σούπερ μπάλα από αυτό το τουρνουά αποκλείεται. Σασπένς και αγωνίες της τελευταίας στιγμής, παρατάσεις και πέναλτι, σίγουρα. Κάπως έτσι λογικά θα πάμε μέχρι το φινάλε του Βερολίνου κι εκεί θα το σηκώσει εκείνος που θα έχει με το μέρος του δύο καλές βραδιές, λεπτομέρειες και τύχη. Εάν το πάρει ο καλύτερος, τότε ξέρουμε από την αρχή των αγώνων ποιός είναι…
