Σαν σήμερα, στις 25 Οκτωβρίου 1917, με το παλαιό ημερολόγιο (Ιουλιανό), έλαβε χώρα η Οκτωβριανή Επανάσταση (άλλως Ρωσική Επανάσταση). Ήταν η βίαιη κατάληψη της εξουσίας στη Ρωσία από τους κομμουνιστές μπολσεβίκους με επικεφαλής τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν. Η επανάσταση κατήργησε τη διπλή διακυβέρνηση της σοσιαλιστικής-φιλελεύθερης προσωρινής κυβέρνησης υπό τον Αλεξάντερ Κερένσκι και του Σοβιέτ της Πετρούπολης που είχε προκύψει από την επανάσταση του Φεβρουαρίου της ιδίας χρονιάς. Αυτό οδήγησε σε πολυετή εμφύλιο πόλεμο και, μετά τη λήξη του το 1922, στην ίδρυση της Σοβιετικής Ένωσης, μιας δικτατορίας του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Συνήθως, η επέτειός της ετιμάτο και τιμάται ακόμα σε χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού ως η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και ως ένα σημείο καμπής στην ανθρώπινη ιστορία. Στην πραγματικότητα ήταν ένα κοινό πραξικόπημα, τα αποτελέσματα του οποίου παγιώθηκαν μόνο μετά από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο.
Ο όρος Οκτωβριανή Επανάσταση επινοήθηκε σκόπιμα για να αναβαθμιστούν τα γεγονότα σε σύγκριση με την προηγούμενη Φεβρουαριανή Επανάσταση, η οποία είχε άλλωστε επιφέρει την παραίτηση του τσάρου Νικόλαου Β’ και το τέλος της ρωσικής μοναρχίας. Η ονομασία και των δύο γεγονότων μετά τους μήνες Φεβρουάριο και Οκτώβριο βασίζεται στο Ιουλιανό ημερολόγιο που εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται στη Ρωσία εκείνη την εποχή. Σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο που χρησιμοποιούνταν στην υπόλοιπη Ευρώπη, το οποίο ήταν 13 ημέρες μπροστά από το Ιουλιανό ημερολόγιο, αλλά δεν είχε εισαχθεί στη Ρωσία μέχρι τον Ιανουάριο του 1918, και τα δύο γεγονότα έπεσαν στους αντίστοιχους επόμενους μήνες. Ως εκ τούτου, η επέτειος της Οκτωβριανής Επανάστασης, ακόμη και στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση εορταζόταν πάντα στις 7 Νοεμβρίου.
Η Οκτωβριανή επανάσταση σκέπασε την ανατολική Ευρώπη με ένα μαύρο πέπλο καταπίεσης, βίας και ανυπέρβλητου αυταρχισμού. Οι δολοφονίες, οι εκτοπισμοί και η βάναυση αντιμετώπιση των εθνών και των κρατών που βρέθηκαν υπό το ζυγό της Σοβιετικής Ενώσεως, ήταν καθημερινό φαινόμενο για πάνω από 70 χρόνια, μέχρι και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως το 1991.
Παρ’ ότι ο αντικομμουνισμός δέσποζε στο δυτικό κόσμο μέχρι και τη χρεοκοπία της μαρξιστικής ιδεολογίας το 1991, η συνεργασία της Σοβιετικής Ενώσεως με τους δυτικούς συμμάχους κατά του γερμανικού Άξονος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο αναμφισβήτητα ηρωικός και νικηφόρος αγώνας των Σοβιετικών κατά την εκστρατεία των Γερμανών στα εδάφη τους, σε αντιπαράσταση με τις θηριωδίες των ηττημένων Γερμανών, προσέφεραν ένα επαρκές άλλοθι στο κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα, ώστε όχι μόνον οι ιδέες του να βρουν έφορο έδαφος και να καλλιεργηθούν για αιώνες στη Δύση, αλλά και στο να φτάσουμε σήμερα, πάνω από 100 χρόνια αργότερα, να βλέπουμε τον μαρξισμό και τις παραφυάδες τους να αναγεννώνται στις ΗΠΑ και σε όλη τη δυτική Ευρώπη.
