Είναι σίγουρα εντυπωσιακό ότι η Νέα Δημοκρατία κατάφερε μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης να αυξήσει τα ποσοστά της, παίρνοντας 150.000 ψήφους παραπάνω από ότι το 2019.
Εξίσου όμως σημαντική είναι και η αύξηση του αριθμού των ψηφοφόρων κομμάτων που βρίσκονται στα δεξιά της. Παρά την πανσπερμία κομμάτων και κινημάτων με δεξιό πρόσημο, που συμμετείχε στις εκλογές της απλής αναλογικής και με την δεδομένη «έκρηξη» της ΝΔ, αυτά αύξησαν τόσο τα ποσοστά τους όσο και τον καθαρό αριθμό ψήφων τους.
Μια απλά ματιά, επιβεβαιώνει το τι ακριβώς συνέβη. Δεν είναι μόνον οι 53000 ψήφοι που κερδίζει το κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου «Ελληνική Λύση», παίρνοντας συνολικά 262.335 . Ούτε μόνον οι 170.000 ψήφοι που πήρε η «Νίκη» του Δημήτρη Νατσιού, φτάνοντας στο κατώφλι της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης.
Σε αυτές θα πρέπει να προστεθούν και οι εκατοντάδες χιλιάδες ψήφοι Ελλήνων πατριωτών που διεσπάρησαν μεταξύ κομμάτων και κινημάτων που κινήθηκαν σε στατιστικά χαμηλότερα επίπεδα.
Είναι και οι 47.000 ψήφοι της Εθνικής Δημιουργίας, που σαφέστατα κινήθηκε με δεξιό και αντι-woke πρόσημο, είναι και οι 37.000 ψήφοι του ΕΝΩΝΩ και οι 35000 ψήφοι του Κινήματος 21 αλλά και οι 50.000 σχεδόν ψήφοι που διαμοιράστηκαν μεταξύ κομμάτων όπως το «Ελεύθεροι Ξανά» και το «Πνοή Ελευθερίας». Δεκάδες χιλιάδες ακόμη ψήφους πήραν κόμματα όπως το ΕΑΝ του κ. Κανελλόπουλου, το ΤΟΛΜΑ του κ. Κολυβά αλλά και άλλα.
Αριθμοί, που συγκεντρωτικά φτάνουν ξεπερνούν το 10% και φτάνουν πολύ κοντά στο 11% του συνολικού ποσοστού αυτών που ψήφισαν. Πρόκειται για αύξηση περίπου 40% από τις εκλογές του 2019, όταν τα κόμματα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας είχαν πάρει περίπου 7%.
Το γεγονός ότι αυτό συνέβη στις ίδιες εκλογές κατά τις οποίες η Νέα Δημοκρατία κατέγραφε άνοδο δείχνει με σαφήνειά μια μετακίνηση του πολιτικού εκκρεμούς προς τα δεξιά. Αυτό από μόνον του όμως δεν είναι αρκετό.
Ποια είναι η επιτυχία;
Μπορεί στις επόμενες εκλογές η «Ελληνική Λύση» να αυξήσει έτι περαιτέρω τα ποσοστά της. Κατά πάσα πιθανότητα και εάν δεν πατήσει κάποια από τις «μπανανόφλουδες» που θα τοποθετηθούν στον διάβα της θα μπει στην Βουλή και η «Νίκη».
Και μπορεί το ενδεχόμενο της ύπαρξης δύο κομμάτων στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, να αποτελεί μια ευχάριστη εξέλιξη, αφού εκ των πραγμάτων θα «επιτρέψει» να εκφράζεται αυτό που ονομάζεται «πατριωτικός χώρος», η παρεμβατική τους όμως ικανότητα θα είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένη.
Με μια όχι απλά αυτοδύναμη κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά και μια «Νέα Δημοκρατία» εντός της οποίας δεν θα υπάρχει εσωτερική αντιπολίτευση για τα πρώτα τουλάχιστον δυόμιση χρόνια της επόμενης διακυβέρνησης, δύσκολα θα μπορούν να ακουστούν φωνές αντίθετες.
Σε μια εποχή δε σαν την σημερινή, όπου έννοιες όπως η «Μεγάλη Επανεκκίνηση» και ο μετασχηματισμός της κοινωνίας σύμφωνα με τις επιταγές του «Νταβός» θα γίνει απόπειρα να μετατραπούν σε κυβερνητικές πολιτικές είναι απόλυτη ανάγκη να υπάρξει παρεμβατική Εθνική Αντιπολίτευση.
Ένας «Πατριωτικός Συνασπισμός» με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, χωρίς κατ’ ανάγκη να αναφέρεται κανείς στις «τυπικότητες» των εκλογικών νόμων, που θα έχει ως αποτέλεσμα την εκπροσώπηση ενός υπαρκτού – όπως αποδεικνύεται από τα εκλογικά αποτελέσματα – κινήματος βάσης.
Ενός κινήματος που θα στέκεται απέναντι στον βίαιο μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας και θα μπορεί να αποτελεί «παράγοντα» αντίστασης στην καθημερινότητα.
Και το οποίο θα μπορεί από μια προνομιακή αφετηρία να απευθυνθεί και στην τεράστια δεξαμενή αυτών που συνειδητά απέχουν. Δεν ξέρουμε πόσοι από τους 3.900.000 Έλληνες που δεν άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα ανήκουν σε αυτή την συνομοταξία, αλλά ο αριθμός τους σίγουρα θα είναι σημαντικός. Για να γίνει όμως αυτό εφικτό θα πρέπει αυτός ο «Πατριωτικός Συνασπισμός» να αποτελεί μια πραγματικά κυβερνητική εναλλακτική και να μην είναι σκέτη αντίδραση.
Ο δρόμος μέχρι τις επόμενες εκλογές
Ο πολιτικά ευφυής Κυριάκος Μητσοτάκης από ό,τι φαίνεται επισπεύδει τις επόμενες εκλογές, προκειμένου να περιορίσει τις όποιες προσπάθειες ανασύνταξης των πολιτικών του αντιπάλων. Αυτό δημιουργεί «ασφυκτικές προθεσμίες» για οποιαδήποτε κίνηση. Υπάρχει όμως ο απαραίτητος χρόνος, προκειμένου να υπάρξουν πρωτοβουλίες από όποιον πιστεύει ότι μπορεί μελλοντικά να παίξει έναν ρόλο στην διακυβέρνηση αυτής της χώρας.
Όποιος θεωρήσει ότι μπορεί να βρει καταφύγιο στην «ασημαντότητα» ενός χαμηλού ποσοστού, μετατρεπόμενος σε ένα «ΚΚΕ» της Δεξιάς θα ακολουθήσει την πορεία που άλλα παρόμοια σχήματα είχαν στο παρελθόν.
