Η Τσιγδέμ Ασάφογλου υπηρετεί την “χώρα των δυστυχισμένων γυναικών”.
Την ίδια στιγμή που στην Ελληνική Θράκη το μειονοτικό παραϊερατείο στο κέντρο “Αρνεμούσι” διασκέδαζε κι έτρωγε καλά με τα χρήματα της τουρκικής κυβέρνησης σε εκδήλωση για την “Ημέρα της Γυναίκας”, αποκλεισμένο παρέμενε το κέντρο της Κωνσταντινούπολης στην πλατεία Ταξίμ, το Πέρα και τους γύρω δρόμους, μετά την απαγόρευση της πορείας και των σχετικών εκδηλώσεων για να τιμηθεί η 8 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Την ίδια στιγμή που το κρατικοδίαιτο μειονοτικό ιερατείο ελεύθερα συκοφαντούσε στον Λαό της Μειονότητας την Ελληνική Πολιτεία και η Τσιγδέμ Ασάφογλου με σποτάκια στα μκδ μας έλεγε για τις “γυναίκες της Μειονότητας” στην γείτονα απαγορεύθηκε η «Φεμινιστική Νυχτερινή Πορεία» στο πλαίσιο εφαρμογής της απόφασης της τοπικής περιφερειακής διοίκησης του Πέρα για απαγόρευση των νυχτερινών πορειών, εορτασμών και εκδηλώσεων ενώ γίνονταν αστυνομικοί έλεγχοι σε κεντρικά σημεία και έκλεισαν οι γύρω σταθμοί του μετρό.
Η Ασάφογλου και ο φιλοπροξενικός μηχανισμός αποκρύπτουν από την κοινή γνώμη της Μειονότητας και ειδικά τις γυναίκες ότι η έμφυλη βία και παρενόχληση, ανελευθερία, πατριαρχία, απουσία ελπίδας για το μέλλον, διακρίσεις και ανισότητα στον επαγγελματικό χώρο είναι οι κύριοι παράγοντες που κάνουν το 60,3% των γυναικών της Τουρκίας να δηλώνουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό δυστυχισμένες.
Τουρκία, η “χώρα των δυστυχισμένων γυναικών”
Για τη «χώρα των δυστυχισμένων γυναικών» μάθαμε από τα ευρήματα «Έρευνας Έκθεσης για τα Προβλήματα των Γυναικών στην Οικονομική και Κοινωνική Ζωή» του Ιδρύματος Σοσιαλδημοκρατίας (SODEV), η οποία αποτυπώνει επίσης την απαισιοδοξία των γυναικών για το μέλλον, με το 65,8% να δηλώνει ότι δεν τρέφει ελπίδες για μία καλύτερη ζωή -κάτι που έχει επίσης πολιτικό «χρώμα».
Σύμφωνα με την έρευνα που διεξήχθη με 1067 γυναίκες άνω των 18 ετών με διαφορετικά επίπεδα εκπαίδευσης σε όλη την Τουρκία τρεις στις τέσσερις γυναίκες δήλωσαν ότι δεν αισθάνονται ασφαλείς περπατώντας στους δρόμους τη νύχτα.
Το 60,3 τοις εκατό των γυναικών δήλωσαν ότι ήταν «δυστυχισμένες που ζουν στην Τουρκία».
Οι γυναίκες δήλωσαν ότι τα σημαντικότερα προβλήματά τους ήταν η «βία», η «παρενόχληση» και η «μη αμειβόμενη εργασία και το βάρος φροντίδας μέσα στο νοικοκυριό».
Ένα εκ των πλέον δυσοίωνων στοιχείων της έρευνας είναι το μεγάλο ποσοστό των νεότερων γυναικών που νιώθουν απελπισία. Το 72,5% των γυναικών της ηλικιακής ομάδας 18-24 ετών δηλώνει ότι αδυνατεί να κάνει όνειρα για το μέλλον.
Η βία, η σεξουαλική παρενόχληση, η ανισότητα στον επαγγελματικό τομέα και η απλήρωτη οικιακή εργασία στην οποία επί της ουσίας πολλές είναι «καταδικασμένες» προβάλλουν μεταξύ των βασικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες της Τουρκίας σήμερα.
Το 76,8% των γυναικών που συμμετείχαν στις συνεντεύξεις πιστεύουν ότι η βία είναι το σημαντικότερο πρόβλημα των γυναικών, και ακολουθεί με 75,1% η παρενόχληση.
Στο επαγγελματικό πεδίο, τρεις στις τέσσερις γυναίκες (ποσοστό 75,5%) πιστεύουν ότι δεν έχουν ίσες ευκαιρίες με τους άνδρες, ούτε και φυσικά κυμαίνονται στα ίδια μισθολογικά επίπεδα. Σε ποσοστό 56,6% αναφέρουν ότι υφίστανται διακρίσεις λόγω του φύλου τους στην επαγγελματική ζωή, ενώ εγκυμονεί διαρκώς η απειλή της σεξουαλικής παρενόχλησης.
Τι ξέρει η Ασάφογλου για τις “Γυναίκες της Μειονότητας;”
Η Ασάφογλου κα ο τουρκοδίαιτος φιλοπροξενικός μηχανισμός, άραγε, τι έχουν κάνει για τις Γυναίκες της Μειονότητας εκτός από το να τις εργαλειοποιούν ;
Πώς τις βοηθούν ν’αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη της καθημερινότητας που προκαλείται από την σύγκρουση ανάμεσα στην παραδοσιακή ταυτότητα και στην νέα κατάσταση που δημιουργείται μέρα με τη μέρα;
Τι απαντούν στις Γυναίκες της Μειονότητας που διεκδικούν το δικό τους μερίδιο στην κοινωνική ζωή της Θράκης και όταν δυσκολεύονται λένε “με πονάει το μυαλό μου” καταφεύγοντας στο κουτί με τα αντικαταθλιπτικά χάπια που τις βοηθούν να ξεφύγουν από την αυτοϋποτίμηση ή την επανάληψη στερεοτύπων στο κλειστό σύστημα που καλλιεργεί το ίδιο το φιλοπροξενικό πλαίσιο;
Ποιες είναι οι ευθύνες του φιλοπροξνειού συστήματος που συντήρησε στο όνομα της διαφορετικότητας και του σεβασμού της διαφορετικότητας αναχρονιστικές πρακτικές προκειμένου μέσω της γυναίκας να ελέγχει ένα σημαντικό κομμάτι του μειονοτικού πληθυσμού;
Υπάρχει σκοπιμότητα , άραγε, όταν η Ασάφογλου και η συμμορία του Προξενείου κάνουν τα πάντα για να διατηρούνται τα αναχρονιστικά αμυντικά χαρακτηριστικά της Μειονότητας για δήθεν υπεράσπιση της ταυτότητάς της στον (ανύπαρκτο) φόβο της αφομοίωσης, που ουσιαστικά είναι η χειραφέτηση της σύγχρονης Γυναίκας.
Ποιες ενέργειες αναλαμβάνουν οι καθοδηγητές της Ασάφογλου ώστε η μουσουλμάνα γυναίκα να αναλάβει θέσεις κοινωνικού και πολιτικού υπόβαθρου προκειμένου να εκφράσει τις εξειδικευμένες ανάγκες της με σκοπό την εξυπηρέτηση αυτών;
Τι κάνουν οι Ασάφογλου και οι συνεργάτες της ώστε να ξεπερασθούν τα διπολικά σχήματα που κινούνται ανάμεσα στην επιλογή και την επιβολή, τη γνώση και την άγνοια, τη θρησκεία και την παράδοση;
Γιατί δεν τολμούν ν’αναγνωρίσουν τις προσπάθειες της Ελληνικής Πολιτείας που στηρίζουν με κάθε τρόπο για την ψυχική υγεία των Γυναικών της Μειονότητας και την ενίσχυση της συμμετοχής τους στην κοινωνική, επιστημονική κι επαγγελματική ζωή της Χώρας;
Πηγή: ΤΑΞΙΑΡΧΗΣpress
