«Σαρώνει» το διαδίκτυο η κατάθεση του προσωπικού βιώματος ενός Εβρίτη, που περιγράφει με μελανά χρώματα το τι συμβαίνει στην πολύπαθη περιοχή και εξηγεί τον λόγο που οι κάτοικοι νοιώθουν εγκαταλελειμμένοι από το ελληνικό κράτος
Στις 20 Μαίου, παρουσιάσαμε το βιβλίο μου στο Διδυμότειχο. Μετά την παρουσίαση βγήκα για φαγητό με συμμαθητές από το Γυμνάσιο. Τελειώσαμε κατά τα μεσάνυχτα και πήρα το αυτοκίνητο για να πάω στο χωριό μου, στο Ασημένιο. Παρά το γεγονός ότι την επομένη είχαμε εκλογές, οι δρόμοι άδειοι. Δεν συνάντησα ούτε ένα αυτοκίνητο καθ’ όλη τη διαδρομή. Η εθνική (ο θεός να την κάνει) οδός προς Ορεστιάδα κατασκότεινη, στενή, το οδόστρωμα άθλιο.
Στον κόμβο Θυρέας-Ασημενίου έκανα δεξιά για το χωριό μου. Απόμειναν ακόμα τρία χιλιόμετρα μ’ ένα δρόμο σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Όταν πηγαίναμε στο Γυμνάσιο, αυτόν το δρόμο τον κάναμε με τα πόδια, τρέχοντας μάλιστα. Πριν μπώ στη μεγάλη ευθεία, όπου δεξιά ήταν το παλιό στρατιωτικό αεροδρόμιο ο δρόμος είναι κατηφορικός με τρείς κλειστές στροφές, οπότε οδηγούσα με χαμηλή ταχύτητα.
Αίφνης, σε μια απόσταση περί τα 10 μέτρα πετάγεται μπροστά μου ένα άτομο, λίγο παραπάνω από μέτριο ύψος, με σηκωμένα χέρια, να κουνάει ένα σακίδιο.
Χαμήλωσα ακόμα περισσότερο τη ταχύτητα γιατί διαφορετικά θα έπεφτα πάνω του. Σχεδόν τον πλησίασα, όταν πετάγονται, αριστερά και δεξιά του αυτοκινήτου άλλα, τουλάχιστον τέσσερα, τα οποία προσπαθούσαν ν’ ανοίξουν τις πόρτες, ενώ ο νεαρός, σκαρφάλωσε πάνω στο μπαρμπρίζ, μπροστά μου, μ’ ένα μαχαίρι στο στόμα. Το μίσος που πρόλαβα να δω στα μάτια του, δεν το έχω ξαναδεί ποτέ μου σε άνθρωπο.
Είχα νοικιάσει ένα καινούργιο αυτοκίνητο (να είναι καλά οι άνθρωποι) οπότε μπόρεσα αμέσως να επιταχύνω. Στη συνέχεια φρέναρα απότομα, οπότε ο νεαρός, με το μαχαίρι στο στόμα, που ήταν στο μπαρμπρίζ, γλίστρισε και έπεσε κάτω. Το ίδιο και δύο από τους τέσσερις που τραβούσαν τις πόρτες. Εβαλα ξανά ταχύτητα, προσπάθησα να επιταχύνω όσο περισσότερο μπορούσα. Δυο επέμεναν να κρατιούνται από την πίσω πόρτα και να σέρνονται. Φρενάρω πάλι απότομα και ξεκινάω. Είχα πλέον γλυτώσει.
Φτάνω λίγο πριν το χωριό μου. Σταματάω για να συνέλθω. Όμως, με πλάκωνε το βάρος μήπως σκότωσα ή τραυμάτισα κανέναν στα σοβαρά και χρειάζονταν βοήθεια. Πήρα το αυτοκίνητο και οδηγώντας με ταχύτητα, πέρασα από το ίδιο σημείο. Στον κόμβο της Θυρέας έκανα αναστροφή και ξαναπέρασα. Ευτυχώς, δεν συνάντησα κανένα. Το πρωϊ ξαναπήγα στο ίδιο σημείο, περπάτησα σπιθαμή-προς σπιθαμή. Δεν βρήκα τίποτα.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, όλοι εσείς που κάθεστε στον καναπέ σας και κάνετε τους ψυχοπονιάρηδες και τους ευαίσθητους, αν σας συνέβαινε κάτι τέτοιο, τι θα κάνατε;
Θα σταματούσατε το αυτοκίνητό σας;
Θα τους προσφέρατε τα χρήματά και το αυτοκίνητό σας και στη συνέχεια θα τους κουνούσατε το μαντήλι για καλό κατευόδιο;
Θα προσπαθούσατε να ανοίξετε συζήτηση μαζί τους για την …παγκόσμια ειρήνη και τη διεθνή αλληλεγγύη;
Για σκεφτείτε, να είχατε στο αυτοκίνητο και τα ανήλικα παιδιά σας;
Πώς θ’ αντιδρούσατε αλήθεια;
Σκέφτεστε τι προβλήματα θα δημιουργούνταν στην ψυχούλα τους;
Ξέρετε, ευαισθητούληδές μου, πόσο παρόμοια περιστατικά μου έχουν αναφερθεί από γνωστούς και φίλους στον Εβρο;
Ξέρετε τι σημαίνει να γυρνάει το παιδί σας το βράδυ στο σπίτι και στην είσοδο να την περικυκλώνουν καμιά δεκαριά…παράτυποι μετανάστες (το γράφω στη γλώσσα σας για να μη μου θυμώσετε) και να προσπαθούν να την αρπάξουν και να γλυτώνει χάρη στην παρέμβαση των γειτόνων;
Ξέρετε, πόσοι πηγαίνουν στα χωράφια τους και ξαφνικά πετάγονται τσούρμα λαθραίων και τους καταληστεύουν;
Ξέρετε πόσα σπίτια στον Εβρο έχουν καταληστευτεί και βανδαλιστεί;
Εχετε ακούσει για τους λαθροδιακινητές που οδηγούν στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας στην Εγνατία οδό; Θρηνούμε ήδη δυο θύματα; Ποιος θα φέρει πίσω τον πατέρα της Δέσποινας;
Προφανώς και η δημόσια τάξη είναι ευθύνη του κράτους, αλλά κανένα κράτος δεν μπορεί να έχει έναν αστυνομικό για κάθε οικογένεια.
Προφανώς και η αυτοάμυνα δεν είναι ο τρόπος για να υπερασπίζονται οι πολίτες τη ζωή και την περιουσία τους, αλλά όταν κινδυνεύει η ζωή σου, τι θα κάνεις;
Μερικούς από εσάς, σας έχω ικανούς, σε περίπτωση τουρκικής εισβολής στον Εβρο, να βγαίνετε και να μιλάτε δημοσίως για το δικαίωμα στη ζωή των επιθεμένων…Λές και οι αμυνόμενοι δεν έχουν δικαιώματα.
Προτού, λοιπόν, βγάλετε τα συμπεράσματά σας…Προτού κατασκευάσετε δακρύβρεχτες ιστορίες που εξυπηρετούν το αφήγημά σας περί …δυστυχισμένων προσφύγων και «ακροδεξιών σερίφηδων» στον Εβρο ή για τους «φασίστες που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους» , κάντε μια προσπάθεια να μάθετε τι γίνεται στον Εβρο…
Ο Εβρος δέχεται πόλεμο….
