Όπως ίσως γνωρίζετε από την επικαιρότητα, η Ντόρα Μπακογιάννη παραδέχθηκε εχθές στο 28ο ετήσιο συνέδριο του “Economist Government Roundtable” πως “Δεν θα έπρεπε να είχαμε εμπλακεί στον πόλεμο της Ουκρανίας”.
Εγώ θα ήθελα απλώς να επισημάνω κάποια γεγονότα όπως το ότι η Ντόρα Μπακογιάννη διατελεί ως θεσμικός παράγοντας, καθώς εκτός από Ελληνίδα Βουλευτής και τεως Υπουργός Εξωτερικών αλλά και Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργός (τον μπαμπά της), τελεί και Πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Ελληνικής Βουλής.
Επίσης, να υπενθυμίσω πως όταν η κα Μπακογιάννη προ δύο ετών δήλωνε, έξω από κάθε λογική θεσμικού καθωσπρεπισμού, πως “είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσσία” δεν αποτελούσε αυτή της η δήλωση απλώς μία τυχαία εμπλοκή στον πόλεμο, αλλά αντιθέτως μια ευθεία πολεμική ρητορική κατά της Ρωσίας και καθολική ρήξη των σχέσεων μας με αυτήν, άνευ ουδεμίας νομιμοποίησης από το ελλαδικό θεσμικό σύστημα ή από την λαϊκή βούληση.
Η χθεσινή δήλωση Μπακογιάννη δεν είναι μία αυτοτελής δήλωση.
Είναι μια αποστροφή του λόγου της πάνω στην ομιλία του τέως Προέδρου της Τουρκίας Αμπτουλάχ Γκιουλ η οποία προηγήθηκε κατά μισή ώρα στο ίδιο συνέδριο και η οποία αναφερόταν στις Συμφωνίες του Μινσκ του '14-'15, τις οποίες η συλλογική Δύση δεν έλαβε καθόλου σοβαρά και αντί να εργαστεί προς την υλοποίησή τους, εργάστηκε προς αναίρεσή τους, με ξεκάθαρο σκοπό τον πόλεμο.
Είναι ακριβώς αυτά που έλεγαν τότε προ δύο ετών, όλοι όσοι υποστήριζαν πως η πολιτική της Δύσης οδήγησε σε πόλεμο την Ρωσσία, αλλά οι διάφοροι χειροκροτητές της Μπακογιάννη και του κυριάρχου πολιτικού συστήματος και αφηγήματος, τους αποκαλούσαν με ψυχολογία πολιτικών χουλιγκάνων κερκίδας, ως “πουτινάκια”.
“Πουτινάκι” λοιπόν από εχθές και η πρωθυπουργάδελφη και Πρόεδρος της επιτροπής Άμυνας.
Στα άλλα σημαντικά που έμειναν ασχολίαστα απο την κα Μπακογιάννη, ειναι η ρήση της πως “Δεν έχουμε επινοήσει κάτι άλλο εμείς οι Έλληνες περαν απο την Δημοκρατία”, ακυρώνοντας όχι μόνο την πατρότητα των επιστημών και της ιστορίας αλλά και σε πολιτειακο επίπεδο άλλες μορφές πολιτευματων κατά τα οποία η λαμπρή Ελλάς έφτασε στα όρια της τότε γνωστής Οικουμένης.
Κάτι τελευταίο κυρία Μπακογιάννη, βλέποντας συχνά να μεταχειρίζεστε τη φράση “η Ελλάδα καλείται να παίξει έναν ρόλο εδώ κι έναν ρόλο εκεί, και αναβαθμιζεται ο ρόλος της Ελλάδας”, διάγει κανείς το συμπέρασμα πως η Ελλάς αντί να είναι ο εαυτός της και να πράττει προς το συμφέρον της ίδιας και του Έθνους που την συναποτελεί, καλείται να παίζει ρόλους που πάντοτε εξυπηρετούν άλλους, για χάρη ενος γενικότερου, ακαθόριστου, συλλογικού “καλού”…
