Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει συνοχή

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που δημιουργήθηκε με σκοπό να κυβερνήσει. Πάτησε στο κύμα της ανόδου των αντισυστημικών ιδεών της εποχής, πάνω σε μια Αριστερά που ερχόταν με φόρα ήδη από τη δεκαετία του 1960, και εξαιτίας της δικτατορίας και της πολιτικής «αγιοποίησής» της μέσω αυτής γιγαντώθηκε περισσότερο και εξελέγη στην κυβέρνηση τον Οκτώβριο του 1981.

Μέσα στο πέρασμα των ετών, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε, κυρίως στα κοινωνικά ζητήματα, να περάσει κάποιες από τις ιδέες σε νόμους, ενώ σε κάποια άλλα ζητήματα έκανε συστημική στροφή. Έπειτα, στην εποχή Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ διάβασε πως έπρεπε να αλλάξει για να συνεχίσει να κυβερνάει. Και άλλαξε, έγινε εκσυγχρονιστικό.

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε τέλμα. Είναι ένα κόμμα σπασμένο σε τρία κομμάτια:

1) τους εκσυγχρονιστές, που νιώθουν καλύτερα ανάμεσα σε κεντροδεξιούς απ’ ό,τι σε αριστερούς «συντρόφους» τους.

2) τους αριστερόστροφους, που θεωρούν τους εκσυγχρονιστές ξένο σώμα και

3) τους προεδρικούς, που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στους δύο δίχως να χάσουν παράλληλα τα ηνία του κόμματος.

Το 12% του ΠΑΣΟΚ λοιπόν δεν είναι συμπαγές, ούτε σε στελέχη αλλά ούτε και σε ψηφοφόρους. Το κύριο πρόβλημα της παρούσας ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ είναι πως δεν έχει επιλέξει την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει. Οι κινήσεις της στην εκλογική αγορά δεν έχουν συνοχή και πότε δείχνει πως πατάει στη μία πλευρά, πότε στην άλλη, περνώντας την εικόνα πως ενδιαφέρεται περισσότερο για την κυριαρχία στο κόμμα απ’ ό,τι στην κοινωνία.

Πρόσφατο παράδειγμα, οι ευχές του επίσημου ΠΑΣΟΚ για την Ανάσταση και το Πάσχα όπου ευχήθηκε «Χρόνια πολλά με ευημερία και δικαιοσύνη». Μια γενική ευχή που θα μπορούσε να ειπωθεί οποιαδήποτε ημέρα με οποιαδήποτε αφορμή. Μια τέτοια ευχή στη σημερινή εποχή θα μπορούσε να κάνει ένα μικρό, ενδεχομένως περιθωριακό, αριστερό κόμμα.

Όταν είσαι αξιωματική αντιπολίτευση και ζητάς την ψήφο των πολιτών για να κυβερνήσεις, δεν μπορείς να κάνεις τέτοιες γενικές ευχές σε θρησκευτική εορτή, ειδικά σε μια ορθόδοξη κοινωνία στην πλειονότητά της, που έχει τάσεις συντηρητικοποίησης. Δείχνεις να μην έχεις διαβάσει την κοινωνία, πως δεν ξέρεις σε ποιο κοινό απευθύνεσαι. Μοιάζεις παράταιρος, σαν να βρίσκεσαι εκτός τόπου και χρόνου.