Όχι, δεν θριάμβευσαν οι Εργατικοί, ούτε η βρετανική κοινωνία στράφηκε προς τα αριστερά. Το αποτέλεσμα δείχνει την απέχθεια της κοινής γνώμης προς την (κάθε άλλο παρά συντηρητική) διακυβέρνηση του Συντηρητικού Κόμματος και όχι κάποιον ενθουσιασμό για τον ξαναζεσταμένο μπλερισμό του Κιρ Στάρμερ. Μπορεί μεν το Εργατικό Κόμμα να κερδίζει έναν τεράστιο αριθμό εδρών αλλά αυτό δεν οφείλεται στη μεγάλη λαϊκή του απήχηση αλλά περισσότερο στο ιδιόμορφο εκλογικό σύστημα της χώρας που τα δίνει όλα στο πρώτο κόμμα. Σε ψήφους οι Εργατικοί μόλις που αγγίζουν το 33,9%, βελτιώνοντας μόνο κατά 1,7% το ποσοστό τους από τις εκλογές του 2019, όπου μάλιστα είχαν πετύχει μια από τις χαμηλότερες επιδόσεις των τελευταίων δεκαετιών.
Αθροιστικά τα δυο δεξιά κόμματα, οι Συντηρητικοί και το Reform UK, φτάνουν το 38% ξεπερνώντας κατά πολύ τους Εργατικούς. Και αξιακά όμως η κοινή γνώμη φαίνεται να βρίσκεται πιο δεξιά από τους Εργατικούς ( πχ το 55% θέλει πάγωμα της μετανάστευσης, το 50% κόψιμο της διεθνούς βοήθειας στο μισό, το 55% την υιοθέτηση ενός “πατριωτικού” προγράμματος σπουδών στα σχολεία, https://twitter.com/GoodwinMJ/status/1805285451806253432 ) Επομένως ο μήνας του μέλιτος για τους Εργατικούς θα είναι πολύ σύντομος και κάνουν μεγάλο λάθος όσοι μας λένε ότι με τη σημερινή πλειοψηφία το Εργατικό Κόμμα βάζει πλώρη για να κυβερνήσει τουλάχιστον 10 χρόνια. Στην μεταβατική εποχή μας όπου οι εξελίξεις τρέχουν και ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί, οι Εργατικοί μπορούν εύκολα να την πάθουν όπως οι Συντηρητικοί που μέσα σε 4,5 χρόνια έχασαν 20 μονάδες. Πόσο μάλλον όταν δεν εκφράζουν κάποιο λαϊκό αίτημα αλλά ψηφίστηκαν κυρίως για να τιμωρηθούν οι αντίπαλοί τους.
– Το Συντηρητικό Κόμμα δεν καταποντίστηκε επειδή, μετά το δημοψήφισμα για το Brexit, έκανε στροφή προς τα δεξιά. Καταποντίστηκε επειδή κυβέρνησε σαν τυπικό κεντροαριστερό κόμμα ενάντια στις επιθυμίες των ψηφοφόρων του : αύξησε τις κρατικές δαπάνες και τους φόρους σε επίπεδα-ρεκόρ, άφησε αφύλαχτα τα σύνορα, υιοθέτησε την κρατικοδίαιτη και πανάκριβη “πράσινη ατζέντα” στην πιο ακραία της μορφή, άφησε την woke παράνοια να αλωνίζει. Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν και κάποια άλλα κατ’ όνομα κεντροδεξιά κόμματα που κυβερνούν σαν σοσιαλδημοκρατικά.
– Παρά τον ανελέητο πόλεμο λάσπης που δέχτηκε τις δυο τελευταίες εβδομάδες αλλά και κάποιους ερασιτεχνικούς χειρισμούς εκ μέρους της ηγεσίας του, το Reform UK πέτυχε ένα εξαιρετικό 14,3% κατακτώντας όμως μόνο 4 έδρες λόγω του εκλογικού συστήματος. (οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες με 12,2% εξασφάλισαν …71 έδρες). Ο Νigel Farage κέρδισε ένα μεγάλο στοίχημα, η Βουλή των Κοινοτήτων αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον με τον αρχηγό του Reform στα βουλευτικά έδρανα, ενώ η επιτυχία του κόμματος θα παίξει σημαντικό ρόλο και στην κατεύθυνση που θα πάρει ο βρετανικός συντηρητισμός μετεκλογικά. Δεν ξέρω πώς θα εκφράζεται κομματικά ο συντηρητικός χώρος σε πέντε χρόνια και ποιον θα έχει αρχηγό, το σίγουρο όμως είναι ότι αν θέλει να επιβιώσει θα πρέπει να στραφεί προς τα δεξιά και να υιοθετήσει πολλές από τις πολιτικές που πρότεινε ο Farage σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση. Τα εκλογικά αποτελέσματα το δείχνουν πέρα από κάθε αμφιβολία. Αν οι Τόρηδες επιλέξουν έναν ακόμη κεντρώο “Οne Nation Conservative” για την ηγεσία του κόμματός τους, τότε είναι τελειωμένοι.
– Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια τον ενθουσιασμό που προκαλούσε στις τάξεις των δικών μας ευρωλιγούρηδων το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας. Ηλπιζαν ότι θα πετύχαινε την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας και έτσι θα τιμωρούσε την ασεβή Αλβιώνα που με το Brexit στενοχώρησε τη Μάμα Μέρκελ και τους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών. Σήμερα ύστερα από συνεχή σκάνδαλα, οικονομική κακοδιαχείριση και προώθηση του πιο εξτρεμιστικού γουοκισμού , το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας κατρακυλάει από τις 45 στις 9 έδρες, η ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας φαντάζει πια μια παλιά, μακρινή ιστορία και ένα ακόμη όνειρο των πεφωτισμένων εκσυγχρονιστών μας πηγαίνει άκλαφτο.
