Ο Τζο Μπάιντεν είναι διανοητικά ανίκανος να ηγηθεί οποιουδήποτε οργανισμού, πολύ λιγότερο της πιο ισχυρής κυβέρνησης στον κόσμο.
Οι τηλεοπτικές αναμετρήσεις είναι μια ιδιόμορφη πτυχή της σύγχρονης αμερικανικής πολιτικής. Θεωρητικά, είναι το πιο κοντινό πράγμα σε μια πολιτική μάχη, μια σπάνια ευκαιρία για τους πολιτικούς ηγέτες να αντιπαραβάλουν δημόσια τις διαφορές στην ιδεολογία και στο όραμά τους για τη χώρα. Στην πραγματικότητα, τα τηλεοπτικά debate έχουν γίνει κάτι παρόμοιο με την ποπ κουλτούρα, με τους ηθοποιούς να επαναλαμβάνουν ατάκες στις οποίες δεν πιστεύουν, επιτυγχάνοντας την επιθυμητή αντίδραση από διάφορα λαϊκά ακροατήρια.
Μια συγκεκριμένη ατάκα προορίζεται να κερδίσει το χειροκρότημα μιας επιθυμητής εκλογικής περιφέρειας. Μια άλλη έχει σκοπό να κατευνάσει μια μικρή ομάδα δωρητών, που έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον για το θέμα.
Η χθεσινή συζήτηση ήταν διαφορετική. Ενώ η ουσία που προσέφεραν οι Τζο Μπάιντεν και Ντόναλντ Τραμπ ήταν η ίδια μορφή επιμελώς δασκαλεμένων μηνυμάτων που σχεδιάστηκαν προσεκτικά για να κολακέψουν μια υπολογισμένη πολιτική στρατηγική, η συζήτηση χρησίμευσε για να επιτευχθεί κάτι που σπάνια παρατηρείται στην αμερικανική πολιτική: αποκάλυψε μια αλήθεια.
Αυτή η αλήθεια είναι ότι ο Τζο Μπάιντεν είναι διανοητικά ανίκανος να ηγηθεί οποιουδήποτε οργανισμού, πολύ λιγότερο της πιο ισχυρής κυβέρνησης στον κόσμο.
Για πολλούς, αυτή η αλήθεια ήταν ήδη εμφανής. Με τον αποκεντρωμένο χαρακτήρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα βίντεο με τον πρόεδρο της Αμερικής να κάνει επαναλαμβανόμενες γκάφες, να αποτυγχάνει επανειλημμένα να ολοκληρώσει τις σκέψεις του, να φορά παπούτσια σχεδιασμένα για ηλικιωμένα άτομα με προβλήματα βάδισης και να αντιμετωπίζεται διακριτικά στις δημόσιες συζητήσεις, το έχουν καταστήσει φανερό, για όσους έχουν την ικανότητα της κριτικής σκέψης.
Τέτοιες δεξιότητες, ωστόσο, είναι πέρα από τις ικανότητες μιας μεγάλης μερίδας της αμερικανικής πολιτικής τάξης, η οποία διεκδικεί την ισχύ της όχι με βάση την αξία της, αλλά την ευπείθειά της στις επικρατούσες ιδεολογικές αποστολές. Αυτό περιλαμβάνει εκλεγμένους αξιωματούχους, δωρητές με πολλά λεφτά και μεγάλα τμήματα της επίσημης τάξης των ειδικών.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα δημόσιο θέαμα που είχε ως αποτέλεσμα μια πλήρη προσωπική κατάρρευση. Το κανάλι CNN, που φιλοξένησε την συζήτηση, μεταπήδησε αμέσως από τις τελικές παρατηρήσεις στην ανάλυση μετά τη συζήτηση με το πάνελ σε κατάσταση πλήρους πανικού. Κάθε σχολιαστής στη σκηνή άρχισε να μοιράζεται μηνύματα σε πραγματικό χρόνο με τους υπεύθυνους στρατηγικής των Δημοκρατικών, τους εκλεγμένους αξιωματούχους και τους δωρητές, απηχώντας το ίδιο μήνυμα: αυτή είναι μια καταστροφή, ο Μπάιντεν δεν μπορεί να είναι ο υποψήφιος.
Το μήνυμα δεν περιορίστηκε στο CNN. Κάθε αξιόπιστο καθεστωτικό μέσο ενημέρωσης, από το MSNBC μέχρι τους New York Times, εμφανίστηκε με το ίδιο μήνυμα. Η καθολική υιοθέτηση του νέου αφηγήματος του πανικού από τα μέσα που επί μήνες ήταν αποφασισμένα να επιτίθενται σε όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει τη διανοητική ικανότητα του προέδρου ήταν τόσο γρήγορη και άμεση που φαίνεται σε πολλούς να είναι συντονισμένη. Ήταν όλο αυτό ένα σκόπιμα σχεδιασμένο πλάνο, για να οδηγήσει τον Μπάιντεν στην έξοδο και να αναδείξει έναν νέο υποψήφιο για το κυβερνών κόμμα;
Η εγκυρότητα αυτής της άποψης θα φανεί τελικά με βάση το τι θα επακολουθήσει. Εάν ο Τζο Μπάιντεν γίνει τώρα ο πρώτος πρόεδρος μετά τον LBJ που αποσύρεται οικειοθελώς από την επανεκλογή του και αντικαθίσταται από έναν νεότερο, φιλόδοξο χαρακτήρα όπως ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια Γκάβιν Νιούσομ ή ένα απαίσιο πολιτικό παράσιτο όπως η Χίλαρι Κλίντον, αυτό θα τροφοδοτήσει περαιτέρω την υπόνοια στο κοινό του Μπάιντεν ότι η ταπείνωσή του ήταν μέρος ενός ελεγχόμενου σχεδίου για την παράκαμψη των παραδοσιακών προκριματικών του κόμματος, υπέρ της προώθησης μιας προκαθορισμένης, επιθυμητής εναλλακτικής λύσης.
Αυτό το 4D σκακιστικό αφήγημα, ωστόσο, δεν θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ως πιο πιθανό από την εναλλακτική: ότι η προώθηση του Μπάιντεν, παρά την θλιβερή του κατάσταση, είναι απλώς το αποτέλεσμα ενός καθεστώτος σε αποσύνθεση.
Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα κρατών, των οποίων ηγούνται εξωφρενικά ανεπαρκή άτομα, που περιβάλλονται από μια πολιτική τάξη ανίκανη να αναγνωρίσει ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός. Τα κίνητρα για να παραβλέπουν το αυτονόητο είναι μεγάλα. Η αλλαγή της πολιτικής φρουράς θέτει άμεσα σε κίνδυνο το καθεστώς και την εξουσία εκείνων των οποίων η επαγγελματική θέση πηγάζει εξ ολοκλήρου από την εύνοια της άρχουσας τάξης. Εκείνοι που προσελκύονται περισσότερο στο να υπηρετούν τέτοιες κυβερνήσεις συχνά δεν έχουν το ταλέντο να επιτύχουν μια παρόμοια επιτυχία κάπου αλλού.
Να προστεθεί και η προθυμία των συμμορφούμενων θεσμών, που επωφελούνται άμεσα από τη διατήρηση της γραμμής του καθεστώτος. Για παράδειγμα, το ‘‘Morning Joe’’ του MSNBC καθιερώθηκε ως η αγαπημένη εκπομπή του Προέδρου Μπάιντεν, με τον πρόεδρο να της χαρίζει μεγάλη προσοχή και να έχει πρόσβαση στους δύο απεχθείς οικοδεσπότες της. Σε αντάλλαγμα για αυτήν την εύνοια, ο Joe Scarborough υπηρέτησε περήφανα ως ένας από τους μεγάλους δημόσιους υπερασπιστές του, δηλώνοντας τον Μάρτιο:
«Ξεκινήστε να με ηχογραφείτε τώρα γιατί πρόκειται να σας πω την αλήθεια. Και άντε γα*****, αν δεν μπορείτε να διαχειριστείτε την αλήθεια. Αυτή η εκδοχή του Μπάιντεν, διανοητικά, αναλυτικά, είναι ο καλύτερος Μπάιντεν που είχαμε ποτέ. […] Αν δεν ήταν η αλήθεια, δεν θα το έλεγα».
Η εκπομπή σε εθνικό επίπεδο το βράδυ της Πέμπτης απέδειξε ότι αυτό ήταν ένα τόσο αναμφισβήτητο ψέμα που ακόμη και ο Scarborough αναγκάστηκε να συμμετάσχει στη χορεία των ανθρώπων που συζήτησαν ενεργά την ανάγκη αντικατάστασης του Μπάιντεν.
Δεν είναι ασυνήθιστο για το αμερικανικό κράτος να κυβερνά μέσω εξαπάτησης. Εκείνο που καθιστά αυτή τη στιγμή μοναδική είναι ότι η συγκεκριμένη παρωδία έχει γίνει τόσο προφανής, που ακόμη και οι πιο πονηροί και αξιόπιστοι προπαγανδιστές της δεν μπορούν να την υπερασπιστούν.
Τώρα, τι σημαίνει αυτό για το μέλλον; Δεδομένου ότι η πρώτη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ χαρακτηρίστηκε περισσότερο από τον σεβασμό προς το πολιτικό κατεστημένο παρά από την υπόσχεση για αναταραχή που τροφοδότησε τη λαϊκίστικη εκστρατεία του, πιθανότατα σημαίνει ότι μια νέα θητεία του είναι απίθανο να οδηγήσει στην συστημική «αποστράγγιση» που χρειάζεται απεγνωσμένα ο «βάλτος» της Ουάσιγκτον.
Το οικονομικό σύστημα εξακολουθεί να είναι σχεδιασμένο για να εξαντλεί τους πόρους των πολιτών ώστε να τροφοδοτεί το κράτος πρόνοιας – πολέμων (welfare – warfare) καθώς και μια, ιδεολογικά ευθυγραμμισμένη, ομάδα επιδοτούμενων ολιγαρχών. Η εξουσία εξακολουθεί να είναι συγκεντρωμένη σε μια τοξική, ιμπεριαλιστική Ουάσινγκτον. Η πολιτιστική καταστροφή εξακολουθεί να επιδοτείται ενεργά από τα παράνομα κέρδη των κρατικών δαιμόνων.
Όμως η μεγαλύτερη απειλή για το κράτος είναι η μαζική συνειδητοποίηση της κοινής γνώμης για την έκταση της ληστείας και της ξεδιάντροπης εξαπάτησης που διαπράττει το καθεστώς. Προς τούτο, το παράλογο θέαμα του Προέδρου Τζο Μπάιντεν απεικονίζει τέλεια ένα αποτυχημένο κράτος.
Πηγή: Το X-press του διαδικτύου
