Παρατηρεί κανείς, ότι εξαιρουμένων κάποιων ιεραρχών και ορισμένων άλλων, μάλλον ολίγων, προσωπικοτήτων, η επίκληση της ηθικής απουσιάζει πλήρως από το δημόσιο διάλογο σε σχέση με το επικείμενο νομοσχέδιο για τους γάμους ομοφυλοφίλων. Για κάποιο λόγο στις μέρες μας η ηθική έχει ταυτιστεί με το νόμο και οτιδήποτε υπακούει σε αυτόν είναι τάχα και ηθικό. Κακώς. Γιατί στην περίπτωση αυτή δεν έχουμε ένα δίλημμα του τύπου «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα». Ο νόμος είναι προϊόν της ηθικής και όχι το αντίστροφο.
Η μοιχεία μπορεί να νομιμοποιήθηκε το ’82, όπως είπε ο πρωθυπουργός, και να «προοδεύσαμε» ως κοινωνία, όμως 42 χρόνια μετά, παραμένει ανήθικη και μέχρι και οι ομοφυλόφιλοι την αποστρέφονται. #γαμος_ομοφυλοφιλων pic.twitter.com/GRarthLr5p
— Παναγιώτης Δούμας (@pandou) January 21, 2024
Κάπως έτσι, βγήκε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και με μεγάλη άνεση διέψευσε τον Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος, ο οποίος είπε το αυτονόητο της χριστιανικής πίστεως: «Η ομοφυλοφιλία είναι αμάρτημα»! «Όχι δεν είναι», απήντησε ο κ. Μαρινάκης, ως προϊστάμενος του τομέα κατηχήσεως της Αποστολικής Διακονίας.
Και οι ευεργετούμενοι από τη νομοθετική αυτή πρωτοβουλία επιχαίρουν. Διότι μονομιάς η ανήθική στάση ζωής τους θα βαπτιστεί ηθική, υπό το μανδύα της θεσμικής τους «συμπερίληψης», έστω και σε πολιτικό επίπεδο. Διότι ακριβώς επειδή η ηθική έχει ταυτιστεί με τον καθωσπρεπισμό, και οι υποστηρικτές της με κάποιου είδους σύγχρονους ζηλωτές, αν όχι Φαρισαίους και υποκριτές, ο νόμος δύναται να αποτελέσει βολικό υποκατάστατο των γραφών και του «παλιακού» αξιακού μας συστήματος.
Ως γνωστόν όμως – εκτός και αν έχει αλλάξει και αυτό – το νόμιμον δεν είναι και ηθικό. Και μπορεί το 1982, όπως είπε και ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του, να καταργήθηκε η ποινικοποίηση της μοιχείας, ποτέ όμως δεν έπαψε να θεωρείται ανήθικη η μοιχεία, ποτέ δεν έπαψε να είναι αμάρτημα. Ούτε καν για τους ομοφυλόφιλους.
Η μοιχεία, η βλασφημία, η ομοφυλοφιλία, ακόμη και το σεξ πριν το γάμο, είναι αμαρτήματα. Το ότι δεν είναι ή έχουν πάψει να είναι ποινικά κολάσιμες πράξεις δεν αναιρεί την ανηθικότητά τους και για ορισμένες από αυτές την αποστροφή της κοινωνίας, όσο «προχωρημένη» και αν είναι. Όταν όμως ο νόμος στρέφεται κατά της ηθικής, αυτό εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Υποβαθμίζει την ηθική σε ένα στερεοτυπικό πλαίσιο, το οποίο χωρίς το κύρος και το σεβασμό που οφείλει να του αποδίδει η πολιτεία, κινδυνεύει να λυθεί και ν’ ανοίξει ως ασκός του Αιόλου, διαλύοντας εντελώς την κοινωνική συνοχή.
Ήδη στα ελληνικά σχολεία υπάρχει μία σταθερή προσπάθεια αποδομήσεως των «στερεοτύπων», υποκινώντας τη νεολαία να τα απαρνηθεί ως αυθαίρετα και να τα ανατρέψει μελλοντικά στο βωμό του ορθολογισμού και του ατομικισμού, ως αυθαίρετους κανόνες. Και είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι αν δε μπει φρένο σ’ αυτόν τον κατήφορο, ο γάμος των ομοφυλοφίλων θα φαντάζει αστείος μπροστά σε άλλα αμαρτήματα, που θα καταργηθούν από την πολιτεία.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, εμμέσως πλην σαφώς, παρουσίασε την κατάργηση της μοιχείας ως ένα «σκαλοπάτι» προς την «πρόοδο». Κάπως έτσι, η νομιμοποίηση των γάμων ομοφυλοφίλων, μπορεί να αποτελέσει και θα αποτελέσει σκαλοπάτι για να νομιμοποιήσουμε τα επόμενα χρόνια την πολυγαμία, την παιδεραστία, την κτηνοβασία, την κλωνοποίηση ανθρώπων, τις χειρουργικές επεμβάσεις για την τοποθέτηση μήτρας σε άνδρες και τη δυνατότητά τους να εγκυμονούν παιδιά, την ευθανασία και – γιατί όχι – τον ίδιο το φόνο.
Γιατί, αν παραδώσουμε την κοινωνία μας στον στυγνό ορθολογισμό, η απαγόρευση όλων των παραπάνω οφείλει να θεωρείται αυθαίρετη και στερεοτυπική, καθώς στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα που να τεκμηριώνει μέσω της λογικής την ταύτισή τους με το απόλυτο κακό.
Η ηθική είναι ο άγραφος νόμος που κουβαλάει την αιώνια σοφία της κοινωνίας μας. Αν απαρνηθούμε την ίδια τη σοφία μας, τότε θα διακτινιστούμε απλά στο στρατόπεδο της ηλιθιότητας.
