Ο βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας, ηθοποιός και πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων ηθοποιών Σπύρος Μπιμπίλας, ομοφυλόφυλος καθ’ ομολογίαν του, χρησιμοποίησε τη Δευτέρα κατά την τοποθέτησή του επί του Νομοσχεδίου για τους γάμους των ομοφυλοφίλων μία πάγια τακτική της κοινότητος ΛΟΑΤΚΙ: Το «Outing».
Το «Outing» έγινε ιδιαίτερα διαδεδομένο τη δεκαετία του ’80, όταν ξέσπασε ο ιός του AIDS. Άρχισε τότε μία «μόδα» στα κουτσομπολίστικα περιοδικά, αλλά και στον καθημερινό Τύπο, κατά την οποία κατονομάζονταν όλες οι διασημότητες που ήταν ομοφυλόφιλοι και κατά συνέπεια πιθανοί φορείς του φονικού ιού. Πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας είδαν το όνομά τους στα «μανταλάκια», παρ’ ότι οι ίδιοι είχαν επιλέξει να κρατήσουν κρυφή τη σεξουαλική τους προτίμηση. Ακόμη και πρόσωπα, που, όπως απεδείχθη στη συνέχεια, δεν ήταν ομοφυλόφιλοι και ήταν παντρεμένοι με οικογένεια. Γιατί συνέβαινε αυτό; Όχι για να προστατευτεί ο κόσμος από πιθανούς φορείς του ιού – άλλο που άρχισαν όλοι να τους αντιμετωπίζουν σα μιάσματα – αλλά για να αναδειχθεί η έντονη παρουσία του ομοφυλοφιλικού στοιχείου στις ελίτ, είτε καλλιτεχνικές είτε πολιτικές.
Η απειλή του «Outing», της αποκάλυψης δηλαδή κάποιου που είναι ομοφυλόφιλος, αλλά το διατηρεί κρυφό, έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα στο παρελθόν από ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστές για να αναγκάσει ομοφυλόφιλους που δεν συμφωνούσαν με την ατζέντα τους να «σκύψουν» το κεφάλι. Είναι δηλαδή ένας δηλαδή ωμός εκβιασμός. Σαν και αυτόν που επιχείρησε να κάνει χθες το βράδυ ο Σπύρος Μπίμπιλας μέσα στην Ελληνική Βουλή. Διότι δεν μπορεί κάποιος αλλιώς να ερμηνεύσει το σχολιό του: «η Εκκλησία ας πει την αλήθεια. Πόσοι είναι οι γκέι ιερείς»;
Αποτελεί ίσως το χειρότερο – ακόμη και από τις ύβρεις μεταξύ πολιτικών αντιπάλων – σημείο στο οποίο έχει βρεθεί η Βουλή τα τελευταία χρόνια.
