Aπό τους παλαιότερους Μελ Μπρουκς και Τζον Κλις μέχρι τους πιο νέους Ρίκι Τζερβέις και Ντέιβ Σαπέλ, σε όλον τον κόσμο υπάρχουν κωμικοί που αντιτάχθηκαν στη κυρίαρχη woke κουλτούρα και συνέχισαν να κάνουν κωμωδία αρνούμενοι να υποταχθούν στις φασιστικές επιταγές της, πληρώνοντας φυσικά το ανάλογο κόστος. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι κωμικοί οι οποίοι έσπευσαν να προσκυνήσουν τη νέα ορθοδοξία με την ελπίδα ότι έτσι θα γίνουν αρεστοί στα νέα αφεντικά και θα κάνουν πιο εύκολα καριέρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της δεύτερης κατηγορίας είναι ο Διονύσης Ατζαράκης.
Τον έβλεπα τις προάλλες σε μια συνέντευξή του να προσπαθεί απεγνωσμένα να μας πείσει για το πόσο προσεκτικός είναι ώστε να μην προσβάλλει κάποιον με τα κείμενα του, να λέει και να ξαναλέει πόσες φορές τσεκάρει ένα αστείο πριν το πει στη σκηνή και πόσες φορές «πετάει» αστεία που δεν συμμορφώνονται με τις νόρμες της κυρίαρχης ιδεολογίας και πραγματικά τον λυπήθηκα. Δύσκολη η δουλειά του κωμικού στις μέρες μας, φίλοι μου! Βέβαια, στην πραγματικότητα, ο Ατζαράκης είναι τόσο προσεκτικός μόνο όταν πρόκειται να θίξει τα αγαπημένα victim groups της καθεστωτικής Αριστεράς. Άλλες ομάδες, όπως τους Χριστιανούς, δεν έχει κανένα πρόβλημα να τους προσβάλλει είτε σατιρίζοντας τον Ιησού Χριστό είτε τους θρησκευόμενους που αντιδρούσαν για τις ταυτότητες (δικαίωμά του είναι και καλά κάνει αλλά τα διπλά του standards βγάζουν μάτι…).
Ο Ατζαράκης ξεχνάει πως από τα αρχαία χρόνια, η καλή κωμωδία και η καλή σάτιρα ήταν πάντα αναιδής, προκλητική και -γιατί όχι;- προσβλητική και δεν άφηνε κανέναν στο απυρόβλητο. Για έναν κωμωδιογράφο, για έναν σατιρικό καλλιτέχνη, δεν πρέπει να υπάρχουν ιερές αγελάδες. «Η σάτιρα δεν κωλώνει σε αναπηρίες, δεν κωλώνει σε τίποτα. Σατιρίζει και τον χοντρό και τον ομοφυλόφιλο, έχει αριστοφανικές καταβολές, και πιο άγριες ακόμα», έλεγε,πολύ σωστά, ο Τζίμης Πανούσης. Όταν πας να γράψεις και συνεχώς είσαι με το άγχος μήπως προσβάλλεις κάποιο από τα δεκάδες victim groups του woke καθεστώτος και όταν θεωρείς καθήκον σου να προπαγανδίσεις, μέσω των αστείων σου, την δικαιωματιστική σου ατζέντα, τότε είναι σίγουρο πως το αποτέλεσμα θα είναι τόσο άνευρο, αποστειρωμένο και δασκαλίστικο που θα προκαλεί γέλιο μόνο στην συντακτική ομάδα της Lifo και στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου (η οποία, παρεμπιπτόντως, δήλωσε πως σφίγγεται το στομάχι της και θέλει να κάνει εμετό όταν βλέπει Ντέιβιντ Σαπέλ και Ρίκι Τζερβέις…). Επιπλέον, με την στάση του αυτή, ο Aτζαράκης καθόλου δεν προάγει την υπόθεση της ισότητας και τα δικαιώματα των μειονοτήτων αλλά αντίθετα προσβάλλει και υποβιβάζει τις ίδιες τις ομάδες που θέλει να υπερασπιστεί. Δεν αντιμετωπίζει τα μέλη τους σαν ώριμους ενήλικες αλλά σαν μικρά παιδιά που χρειάζονται ειδική προστασία , ανίκανα να ακούσουν ένα χλευαστικό αστείο γιατί τάχα θα πληγωθεί ανεπανόρθωτα ο ντελικάτος ψυχισμός τους! Πόσο υποτιμητικό, αλήθεια!
Γι αυτούς τους λόγους σε πενήντα χρόνια θα γελάμε ακόμη με τη μη πολιτικά ορθή και καυστική κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, του Γιώργου Τζαβέλλα, του Νίκου Τσιφόρου, του Δημήτρη Ψαθά αλλά κανείς δεν θα θυμάται τα woke αστειάκια του Διονύση Ατζαράκη, που έτρεμε μην θίξει τα ιερά και τα όσια της εποχής του.
