Η απάντηση του Βασίλειου Μπούτου* στον Αριστείδη Χατζή και την αναρτησή του για το «προϊόν» – παιδί!
Θαυμάστε την κατάντια του Διαφωτισμένου Τίποτα, στην οποία και μάς οδηγούν οι οργανικοί “διανοούμενοι” αυτού του τόπου.
Το παιδί δεν αποτελεί πιά καρπό σχέσης αλλά προϊόν πολυπαραγοντικής, ορθολογικής εμπορικής συναλλαγής, από τα κέρδη της οποίας δύνανται να χρηματοδοτούνται και άλλες δραστηριότητες, αν οχι και να δομούνται οικονομίες κλίμακος.
Αναφέρονται κυνικά σε μείξη σούπερ ντούπερ γενετικών υλικών σαν να μιλάνε για ακριβοπληρωμένα κοκτέιλ σε διάσημα clubs της Ίμπιζα και της Μυκόνου · σε πωλούμενο σπέρμα και ωάρια, ως επιστημονικά συνδυαζόμενες χημικές ουσίες, πρόσφορες να παραγάγουν με ακρίβεια εργαστηρίου το παραγγελθέν προϊόν · σε μισθούμενες φυσικές και διατιθέμενες τεχνητές μήτρες, ως νομοθετικά οργανωμένα εργοστάσια κατασκευής ανθρώπων.
Αυτός είναι ο δυστοπικός μετανθρωπικός κόσμος που προετοιμάζεται.
Ο Χίτλερ κυλάει στο αίμα σας και δεν το ‘χετε πάρει πρέφα. Αδιανόητη εμμονή στην νοησιαρχία και την βουλήσιαρχία που χαρακτηρίζει την ναζιστική αντίληψη περί “υπερανθρώπου” και τρέφει την νοσηρή φιλοδοξία κατασκευής του κόσμου από την αρχή, κόντρα στους Νόμους του Ενός και Μόνου Δημιουργού του.
Τα πάντα πια προβάλλουν ως καθαρή “θέληση για δύναμη”, ως μικρονοϊκή και μωροφιλόδοξη απαίτηση ανορίωτης κυριαρχίας, που “δικαιούται” να συντρίψει και αποϊεροποιήσει το σύμπαν.
Τα πάντα πια φαντάζουν ως εργαλεία πρόσφορα να παραγάγουν περισσότερη ατομική χρηστική ωφελιμότητα, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, αυξημένη αποδοτικότητα.
Διότι μόνον η δουλική υποταγή στην αξία της χρησιμότητας μάς αφορά πια, ως θεσμικά οργανωμένες κοινωνίες. Η διάκριση αλήθειας και ψεύδους, καθόλου. Διότι απουσιάζει οποιαδήποτε αίσθηση του μεγαλειώδους, αυτού που μάς υπερβαίνει, μάς οιστρηλατεί, μάς καθορίζει.
Και πού; Στον τόπο της “γιγαντομαχίας περί της ουσίας”, στον τόπο, όπου γεννήθηκε η οντολογική αναζήτηση, το ερώτημα περί της Αιτιώδους Αρχής των υπαρκτών, του τέλους (σκοπού) και του νοήματός τους, στον τόπο, όπου, εδώ και 2600 έτη, έχει αποκρουσθει η κωμικοτραγική αλογία της τυχαιότητας, δηλαδή του απολύτου Τίποτα.
Τραγικά αφιλοσόφητοι και αθεολόγητοι πλέον.
Αλλά και φανερά ανέραστοι. Σκλάβοι και τύραννοι μαζί · του εαυτού μας και των άλλων.
