Διαβάζω την κριτική του «Αθηνοράματος» για την αμερικάνικη ταινία «Η μελωδία της ελευθερίας» που βγήκε αυτή την εβδομάδα στις ελληνικές αίθουσες:
«Την τελευταία δεκαετία περίπου, στους ακροδεξιούς αμερικανικούς κύκλους έχουν κυριαρχήσει διάφορες παρανοϊκές θεωρίες συνωμοσίας, με πιο δημοφιλή αυτή του QAnon, η οποία, πολύ συνοπτικά, διατείνεται ότι κυκλώματα του βαθέος κράτους’ εκμεταλλεύονται παιδιά για ίδιους σκοτεινούς σκοπούς. Χωρίς να δηλώνεται ανοιχτά και με το άλλοθι της εξιστόρησης πραγματικών γεγονότων, η παραπάνω θεωρία διαπερνά το εν λόγω περιπετειώδες θρίλερ, κεντρικός ήρωας του οποίου είναι ένας Αμερικανός πράκτορας που αποφασίζει να φτάσει στα άκρα για να σώσει τα θύματα ενός διεθνούς κυκλώματος σωματεμπορίας ανηλίκων. Ο αντικειμενικά αγαθός σκοπός της προστασίας των παιδιών αποτελεί τη δικαιολογία για να χρησιμοποιηθεί ένα νοσηρό έγκλημα ως βάση ενός χυδαία συντηρητικού και τραβηγμένου από τα μαλλιά αφηγήματος, με αποκλειστική αποστολή την ικανοποίηση κωμικοτραγικών εθνικιστικών φαντασιώσεων.»
Και κάπου εδώ τελειώνει η κινηματογραφική (το τονίζω αυτό) κριτική του «Αθηνοράματος» για την ταινία. Μπορεί να μη διαβάσατε ούτε μια λέξη για τις καλλιτεχνικές αρετές ή τις καλλιτεχνικές αδυναμίες της ταινίας, μπορεί να μη διαβάσατε ούτε μια λέξη για τις ερμηνείες των ηθοποιών ή τη σκηνοθεσία αλλά διαβάσατε ένα φλογερό πολιτικό λογύδριο του ανθρώπου που υποτίθεται ότι πληρώνεται από το «Αθηνόραμα» για να κρίνει ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ μια ταινία. Με λίγα λόγια, ο κριτικός βάζει μηδέν αστεράκια στη «Μελωδία της ελευθερίας», όχι επειδή τη βρήκε αδύναμη κινηματογραφικά (δεν ασχολείται καν με το θέμα) αλλά μόνο και μόνο επειδή δεν τη γουστάρει ιδεολογικά.
Βλέπετε, στις μέρες μας δεν έχουμε γεμίσει μόνο από ταινίες και τηλεοπτικές σειρές που προωθούν το προοδευτικό αφήγημα, αλλά έχουμε γεμίσει και από κριτικούς κινηματογράφου που αντί να κάνουν τη δουλειά τους προτιμούν να μας κάνουν προοδευτική ιδεολογική κατήχηση.
