Επιδημία βιασμών στην Ευρώπη; Η αύξηση της σεξουαλικής βίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός αναμφισβήτητο, με βάση τα καταγεγραμμένα περιστατικά.
Αυτή η κατακόρυφη αύξηση έχει προκαλέσει μια έντονη συζήτηση σχετικά με το ρόλο της μαζικής μετανάστευσης στα εγκλήματα αυτά.
Ορισμένοι πολιτικοί παράγοντες και παράγοντες των μέσων ενημέρωσης έχουν προσπαθήσει να αρνηθούν τη συσχέτισή τους.
Τα επίσημα στοιχεία όμως και οι πολλαπλές εκθέσεις αποκαλύπτουν μια διαφορετική πραγματικότητα.
Ο αντίκτυπος της μαζικής μετανάστευσης, κυρίως από περιοχές με συστήματα αξιών και πολιτιστικά πρότυπα που διαφέρουν ριζικά από τα ευρωπαϊκά, με υποβαθμισμένο τον ρόλο της γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, έχει θέσει υπό αμφισβήτηση την ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή σε πολλές πόλεις της ηπείρου.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περίπου μία στις δέκα γυναίκες στην ΕΕ έχει βιώσει κάποια μορφή σεξουαλικής βίας από την ηλικία των δεκαπέντε ετών.
Ωστόσο, η σταθερή αύξηση των εγκλημάτων αυτών τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά στην αυξημένη ευαισθητοποίηση και καταγγελία.
Στην Ισπανία, οι αναφορές σεξουαλικής βίας αυξήθηκαν παράλληλα με την αύξηση της μετανάστευσης.
Το 2021 καταγράφηκαν 15.845 καταγγελίες για σεξουαλικά αδικήματα, 8% περισσότερες από το προηγούμενο έτος.
Σύμφωνα με αναφορές του Υπουργείου Εσωτερικών, περίπου το 15% των δραστών ήταν αλλοδαποί, με το Μαρόκο και τη Ρουμανία να συγκαταλέγονται στις εθνικότητες που εκπροσωπούνται περισσότερο, με 25% και 15% αντίστοιχα.
Παρά τη ρητορική του Υπουργείου Ισότητας της Ισπανίας και τα δισεκατομμύρια ευρώ που επενδύονται στην «ισότητα των φύλων», το 2024 έκλεισε με ρεκόρ 5.258 επιθέσεων και βιασμών και 47 δολοφονίες γυναικών.
Στην Ιταλία παρατηρήθηκε επίσης αύξηση των σεξουαλικών εγκλημάτων που διαπράττονται από αλλοδαπούς.
Σύμφωνα με στοιχεία της ιταλικής στατιστικής υπηρεσίας Istat, το 2020 καταγράφηκαν 4.886 περιπτώσεις βιασμών, 5% περισσότερες από το 2019.
Το 30% των δραστών ήταν μετανάστες, με τους δράστες από τη Ρουμανία, το Μαρόκο και τη Νιγηρία να ξεχωρίζουν.
Η κατάσταση στη Γαλλία δεν διαφέρει, με το 25% των δραστών να είναι αλλοδαπής καταγωγής, με την Αλγερία, το Μαρόκο και την Τυνησία να κυριαρχούν, σύμφωνα με τα στοιχεία του γαλλικού υπουργείου Εσωτερικών.
Το 2022 καταγράφηκαν 34.000 καταγγελίες για βιασμούς, δηλαδή αύξηση 15% σε σχέση με το 2021.
Το Βέλγιο και η Γερμανία είναι δύο άλλες χώρες που πλήττονται ιδιαίτερα από αυτό το φαινόμενο. Το 2021, το Βέλγιο κατέγραψε 5.000 καταγγελίες σεξουαλικής βίας, με το 20% των δραστών να είναι αλλοδαπής καταγωγής.
Η Γερμανία, μία από τις χώρες που επλήγησαν περισσότερο από τη μεταναστευτική κρίση του 2015, ανέφερε 11.500 περιπτώσεις βιασμών το 2022, με το ανησυχητικό 40% των δραστών να είναι συριακής, αφγανικής ή ιρακινής καταγωγής.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η κρίση των σεξουαλικών επιθέσεων από συμμορίες μεταναστών είναι ιδιαίτερα σοκαριστική.
Το σκάνδαλο του Rotherham, όπου τουλάχιστον 1.400 κορίτσια κακοποιήθηκαν από οργανωμένες ομάδες πακιστανικής, κουρδικής και κοσοβάρικης καταγωγής μεταξύ 1997 και 2013, αποκάλυψε την αδράνεια των αρχών από φόβο μήπως κατηγορηθούν για ρατσισμό.
Το 2022 καταγράφηκαν 70.000 καταγγελίες για βιασμούς (191 καταγγελίες την ημέρα), 25% περισσότερες από ό,τι το 2021.
Το 2022, η Σουηδία, η Ισλανδία και η Γαλλία ήταν οι τρεις χώρες με τον υψηλότερο αριθμό υποθέσεων βιασμού ανά 100.000 κατοίκους, η Σουηδία με 200,34, η Ισλανδία με 165,32 και η Γαλλία με 126,08.
Οι ασφαλέστερες χώρες ήταν η Ελλάδα, η Βόρεια Μακεδονία, η Λιθουανία, η Αλβανία και η Ουγγαρία, με περίπου έξι περιπτώσεις ή λιγότερες.
Τα δεδομένα αυτά δείχνουν μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να κρυφτεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια μη ιδεολογική προσέγγιση.
Η αυξανόμενη ανησυχία της κοινής γνώμης για την αύξηση των σεξουαλικών εγκλημάτων έχει ενισχύσει την υποστήριξη προς τα δεξιά κόμματα, τα οποία έχουν σημειώσει σημαντική άνοδο στις δημοσκοπήσεις.
Κόμματα όπως η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), το Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας (FPÖ) και το VOX στην Ισπανία έχουν αντιμετωπίσει την πραγματικότητα της αύξησης των βιασμών κατά μέτωπο.
Πώς; Μεταξύ άλλων, προωθούν την ιδέα της «επαναμετανάστευσης» -την επιστροφή αποτυχημένων αιτούντων άσυλο και μη αφομοιωμένων μεταναστών στις χώρες καταγωγής τους ως μέτρο για τη μείωση της εγκληματικότητας και τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Σε χώρες όπως η Γαλλία και το Βέλγιο, όπου η μετανάστευση έχει φτάσει σε ιστορικά επίπεδα, οι ανησυχίες για την ασφάλεια έχουν γίνει κεντρικό θέμα στις προεκλογικές εκστρατείες.
Ακόμα και ο Εμμανουέλ Μακρόν έχει ζητήσει την αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής της Γαλλίας, έστω και ως πολιτική τακτική για να ανακόψει την πτώση στις δημοσκοπήσεις έναντι του ανερχόμενου Rassemblement National της Μαρίν Λεπέν.
Το ερώτημα είναι για πόσο καιρό τα κυρίαρχα κόμματα θα είναι σε θέση να διατηρήσουν τα τείχη προστασίας και τα cordon sanitaires τους απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις που είναι πρόθυμες να αντιμετωπίσουν με ρεαλισμό την πραγματικότητα στην οποία ζουν οι ψηφοφόροι.
