Ο αιδεσιμότατος Φίλιπ Λίντσλεϊ έφτασε στο Νάσβιλ το 1824 για να σώσει το προβληματικό Κολέγιο Κάμπερλαντ (σήμερα Πανεπιστήμιο του Νάσβιλ). Αυτό που έφερε μαζί του ήταν ένα μεγάλο όραμα: να δημιουργήσει “ένα κέντρο μάθησης και πολιτισμού στη μέση της παλιάς νοτιοδυτικής πολιτείας”. Φανταζόταν μια ομάδα ακαδημαϊκών, παρόμοια με εκείνους που απεικονίζονται στη διάσημη τοιχογραφία του Ραφαήλ, “Η Σχολή των Αθηνών”, να εμπλουτίζουν τον πολιτισμό της πόλης.
Ο Lindsley έφερε μερικούς από τους καλύτερους επιστήμονες της εποχής ως επισκέπτες καθηγητές και επεξέτεινε τις ακαδημαϊκές προσφορές της σχολής. Δίνοντας έμφαση στις κλασικές σπουδές, τις γλώσσες, τα μαθηματικά και τις θετικές επιστήμες, το πανεπιστήμιο έδωσε τον τόνο στην πολιτιστική ανάπτυξη της πόλης. Ήταν αυτή η ανάπτυξη που οδήγησε τον Λίντσλεϊ να αναφερθεί στο Νάσβιλ ως “η Αθήνα του Νότου”. Για την ακρίβεια, την αποκαλούσε “Αθήνα” της Δύσης ή των Νοτιοδυτικών πολιτειών. Η επικράτεια του Τενεσί είχε ενταχθεί στην Ένωση το 1796 και εκείνη την εποχή θεωρούνταν περισσότερο ως το δυτικό σύνορο.
Χτίζοντας ένα όραμα
Στον ταραχώδη 19ο αιώνα, το Νάσβιλ αναπτύχθηκε και ευημερούσε. Η Μαίρη Έλεν Πέθελ, στο βιβλίο της “H Αθήνα στον Νέο Νότο”, εξηγεί ότι ακόμη και στις σκοτεινές ημέρες του Εμφυλίου Πολέμου, η πόλη συνέχισε να αναπτύσσεται. Ήταν η πρώτη πόλη του Νότου που καταλήφθηκε από τις δυνάμεις της Ένωσης και γλίτωσε από την καταστροφή που γνώρισαν τόσες πολλές από αυτές. Μετά τον πόλεμο, η βιομηχανία και η κεντρική τοποθεσία τροφοδότησαν την ευημερία της. Η πόλη ήταν ευλογημένη, σύμφωνα με την Πέθελ, με μια μοναδική “δημογραφική, δομική και πολιτιστική σύνθεση”.
Με βάση το όραμα του Lindsley, τουλάχιστον οκτώ σχολεία άνοιξαν στο Νάσβιλ μεταξύ 1864 και 1912: David Lipscomb College, Fisk University, Meharry Medical College (σήμερα Πανεπιστήμιο), Peabody College, Roger Williams University, Tennessee Agricultural and Industrial Normal School (Tennessee State University), Vanderbilt University και Ward-Belmont School (Belmont University).
Η Εκατονταετής και Διεθνής Έκθεση του Τενεσί
Για τον εορτασμό της εκατονταετηρίδας της πολιτείας του Τενεσί, το Νάσβιλ φιλοξένησε μια παγκόσμια έκθεση που συγκαταλεγόταν στις μεγάλες νεοκλασικές εκθέσεις του τέλους του 19ου αιώνα. Η διεθνής έκθεση του 1897 παρουσίασε μεγάλες αίθουσες Beaux-Arts και περιλάμβανε ένα αντίγραφο του Παρθενώνα της Αθήνας σε πλήρη κλίμακα.
Το κτίριο του Καπιτωλίου της Πολιτείας του Τενεσί, σχεδιασμένο από τον Γουίλιαμ Στρίκλαντ, είχε ήδη εισαγάγει το Νάσβιλ στην αρχιτεκτονική της Ελληνικής Αναγέννησης. Εμπνευσμένο από τα αρχαία κτίρια της Αθήνας, το κτίριο διέθετε και τις τρεις ελληνικές τάξεις κιόνων – ιωνική, δωρική και κορινθιακή – και κατασκευάστηκε με μεγάλη επιδεξιότητα και ακρίβεια. Ο ταγματάρχης Γιουτζίν Κάστνερ Λιούις, διευθυντής της έκθεσης του 1897, πρότεινε αρχικά ότι μια αναπαραγωγή του Παρθενώνα θα ήταν το κατάλληλο σύμβολο για την έκθεση.
Ο Γουίλιαμ Κρόφορντ Σμιθ ήταν ο αρχιτέκτονας που εκπόνησε τα σχέδια για ένα εξαιρετικά ακριβές και πλήρους μεγέθους αντίγραφο του Παρθενώνα. Ήταν ένα δημοφιλές αξιοθέατο στην επιτυχημένη έκθεση – τόσο δημοφιλές που κανείς δεν ήθελε να το γκρεμίσει. Αυτό παρουσίασε ένα μοναδικό πρόβλημα, καθώς το κτίριο προοριζόταν για προσωρινή έκθεση. Ήταν χτισμένο από γύψο, ξύλο και τούβλα. Στάθηκε για 20 χρόνια, αλλά η φθορά των καιρικών συνθηκών και του χρόνου προκάλεσαν τόσο σοβαρή φθορά που το κτίριο δεν μπορούσε να σωθεί. Είχε γίνει ένα αστικό ορόσημο, μια εικονική αναπαράσταση των πολιτιστικών θεμελίων της πόλης.
Τι έπρεπε να γίνει; Θα έπρεπε η πόλη να κατασκευάσει έναν μόνιμο Παρθενώνα; Το μάρμαρο ήταν απαγορευτικό σε κόστος, ειδικά στην κλίμακα του Παρθενώνα σε κανονικό μέγεθος.
Η ανακατασκευή του Παρθενώνα
Αποφασίστηκε η ανοικοδόμηση της κατασκευής από σκυρόδεμα πάνω στα αρχικά της θεμέλια. Το 1920, το αρχικό κτίριο κατεδαφίστηκε και άρχισε να κατασκευάζεται ένας νέος Παρθενώνας. Το εξωτερικό ολοκληρώθηκε το 1925 και το εσωτερικό το 1931. Έγινε ένας ναός των τεχνών. Το άγαλμα της Αθηνάς Παρθένου από τον γλύπτη Άλαν ΛεΚουάιρ αποκαλύφθηκε το 1990, αντιγράφοντας την Αθηνά που βρισκόταν στον αρχικό ελληνικό ναό.
Σήμερα, ο ανακατασκευασμένος Παρθενώνας αποτελεί το επίκεντρο του Centennial Park του Νάσβιλ, ενός μόνιμου πάρκου που δημιουργήθηκε στο χώρο της έκθεσης του 1897. Το κτίριο έχει χρησιμεύσει ως σκηνικό για πολλά φεστιβάλ και θεατρικές παραστάσεις. Τα ανοιξιάτικα θεάματα, με εκατοντάδες ηθοποιούς, αποτέλεσαν σημαντικό πόλο έλξης τουριστών, καθώς οι σιδηρόδρομοι έδιναν ειδικές τιμές προσφοράς για να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή. Οι αρματοδρομίες, τα μεγάλα χορευτικά νούμερα και άλλες εικαστικές εκθέσεις προσέλκυαν επισκέπτες από τις γύρω πολιτείες για να γνωρίσουν από κοντά την “Αθήνα του Νότου”.
Όλα αυτά είναι ένας ταιριαστός φόρος τιμής σε μια πόλη που επεξέτεινε το όραμά της και τη δέσμευσή της στην εκπαίδευση και τον πολιτισμό, καθώς ευημερούσε οικονομικά. Είναι ένας φόρος τιμής σε εκείνους τους ηγέτες που είδαν την ανάγκη να εμπλουτίσουν τις επόμενες γενιές – μια μαρτυρία για το τι μπορεί να εμπνεύσει ένας άνθρωπος. Η κληρονομιά του Φίλιπ Λίντσλεϊ μνημονεύεται δεόντως.
Πηγή: The Epoch Times
