Δεν είναι λίγες οι φορές, που και ο γράφων αλλά και συνολικά το NewsFireGR συνεχάρησαν τον Κυριάκο Βελόπουλο για την πολιτική του και τις τοποθετήσεις του. Αυτό μας νομιμοποιεί, όταν χρειάζεται, να ασκούμε και την απαραίτητη κριτική. Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτή αφορά σε σημαντικότατα ζητήματα, που δεν είναι απλά πολιτικά, αλλά και μέρος ενός ιδεολογικού και πολιτισμικού πολέμου, στον οποίον έχουμε πάρει θέση και μαχόμαστε καθημερινά.
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης γνωρίζει ότι το ζήτημα της νομιμοποιήσεως των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων είναι ένα θέμα, όπου η εκλογική του πελατεία, στη συντριπτική της πλειονότητα, τοποθετείται απέναντι. Για το λόγο αυτό μάλιστα, επέλεξε να συγκρουσθεί με τον ηθοποιό και σεναριογράφο Γιώργο Καπουτζίδη, ο οποίος ομολογουμένως τον προκάλεσε στη συνέντευξή του στο Γιώργο Λιάγκα, με έναν μάλλον άστοχο, αγοραίο και σε κάθε περίπτωση ανάρμοστο για αρχηγό κόμματος λόγο. Το χειρότερο όμως είναι, ότι αναφερόμενος στα «πόμολα» του στρατοπέδου και στο αν τα γυάλιζε, ο Κυριάκος Βελόπουλος δεν απάντησε στον κ. Καπουτζίδη και την επιχειρηματολογία του σχετικά με το γάμο των ομοφυλοφίλων και τις υιοθεσίες, αλλά μάλλον τον δικαίωσε.
Ο κ. Βελόπουλος πήγε να το παίξει Τραμπ, όμως, όσο εύκολο κι αν φαίνεται αυτό, δεν είναι ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει. Ούτε και η ελληνική κοινωνία είναι σαν την αμερικανική. Και προφανώς, αν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να αντιγράφεις στεγνά κάποιον εντελώς άσχετο με αυτό που εσύ είσαι, είναι να είσαι κακέκτυπο. Κανείς δε γέλασε με την ατάκα του, εκτός από τον ίδιο τον Καπουτζίδη, ο οποίος βρήκε απροσδόκητη επιβεβαίωση των όσων λέει από ‘κει που δεν το περίμενε. Γιατί το να πεις σε κάποιον που εδώ και δεκαετίες δηλώνει δημοσίως ομοφυλόφιλος, ότι «γυάλιζε στο στρατό τα πόμολα», δε θα το έλεγες και αποκαλυπτικό. Μόνο προσβλητικό είναι, ειδικά δεδομένου ότι ο Καπουτζίδης δε μίλησε με ανάλογο ύφος.
Φαίνεται όμως, ότι ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, βλέπει τα πράγματα εντελώς επιφανειακά. Γι’ αυτό άλλωστε και αδυνατεί να αντιπαρατεθεί επί της ουσίας με την «woke» ελίτ της χώρας. Με μεγάλη ευκολία «καταπίνει αμάσητη» τη ρητορική περί «ατομικού δικαιώματος» στο γάμο. Ακούει και την Εκκλησία, που λέει ότι «δε μ’ ενδιαφέρει ο ‘γάμος των ομοφυλοφίλων’ διότι είναι πολιτικός κι εγώ δεν αναγνωρίζω τον ‘πολιτικό γάμο’» και αποφασίζει ξαφνικά ότι «…ο ‘γάμος’ (σ.σ. των ομοφυλοφίλων) δεν είναι το πρόβλημα».
Αναγκάζομαι να ποστάρω και το βίντεο, γιατί δεν μπορώ να κάνω παράθεση την ανάρτηση Βελόπουλου, καθώς αδυνατεί να αντέξει στην κριτική και με μπλόκαρε.
Τι θα πει «ο γάμος δεν είναι το πρόβλημα»; Έτσι σας είπαν; Για εξηγήστε το λίγο. Και τι θα πει «τεκνοθεσία». Υιοθετείτε και το… pic.twitter.com/RUhsPc0QrM
— Παναγιώτης Δούμας (@pandou) January 8, 2024
Και προφανώς για την Εκκλησία είναι αδιάφορος κάθε πολιτικός γάμος. Τους αγώνες της άλλωστε τους έδωσε όταν έπρεπε κατά του πολιτικού γάμου. Δυστυχώς για εκείνην βέβαια, και εκείνη την εποχή, η ανεπάρκεια των πολιτικών μας ταγών ήταν μνημειώδης, σε μία κοινωνία πολύ πιο συντηρητική από σήμερα. Και πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι η Εκκλησία, έστω και επιδερμικά μέχρι στιγμής, ανεξαρτήτως του πώς θα αντιδράσει στη συνέχεια, με την εγκύκλιό της όπλισε όλους εμάς τους πολιτικολογούντες και πολιτευομένους, ώστε να μετουσιώσουμε τον ποιμαντικό και θεολογικό της λόγο σε πολιτικό.
Ο κ. Βελόπουλος, όπως και κάθε άλλος πολιτικός που επικαλείται την πίστη του σε κάθε ευκαιρία, πρέπει να καταλάβει, ότι δεν είναι παπάς, όπως και οι Ιεράρχες μας δεν είναι πολιτικοί. Για να το εκλαϊκεύσουμε, η Εκκλησία του έδωσε την πάσα, του έδωσε ένα απλό και εύχρηστο οπλοστάσιο, συμπεριλαμβανομένης και μίας νομικής τεκμηριώσεως εναντίον του γάμου ομοφυλοφίλων και των υιοθεσιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Κι εκείνος τι έκανε; Μίλησε για τα «πόμολα» του στρατοπέδου του Καπουτζίδη και τώρα λέει ότι «ο γάμος των ομοφυλοφίλων δεν είναι το πρόβλημα».
Ας κάνουμε λοιπόν «κέρματα» ή… «τάλαρα» την εγκύκλιο της Εκκλησίας:
- Ένας «γάμος» ομοφυλοφίλων δεν είναι γάμος, γιατί είναι πολιτικός. Ο γάμος μπορεί να γίνει μόνον μεταξύ ανδρός και γυναικός και μόνον, αφού ευλογηθεί από τον Κύριο. Είναι μυστήριο που τελείται σε Ιερό Ναό και όχι πάρτι στο δημαρχείο.
- Για την ομοφυλοφιλία η Εκκλησία δηλώνει ότι «δεν απορρίπτει κανένα πρόσωπο για τις αδυναμίες του, αλλά το προτρέπει σε διαρκή αγώνα για να τις υπερβαίνει. Όμως από εκεί και έπειτα, κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος και επομένως υπεύθυνος εάν οι επιλογές του, οι πράξεις και ο τρόπος ζωής του, τον οδηγούν ή τον απομακρύνουν από τον Θεό».
- Τα παιδιά έχουν έμφυτη ανάγκη και συνεπώς δικαίωμα να μεγαλώνουν με άνδρα πατέρα και γυναίκα μητέρα. Κανένας κοινωνικός εκσυγχρονισμός και καμία πολιτική ορθότητα δεν μπορεί να ξεγελάσει την φυσική ανάγκη των παιδιών για πατέρα και μητέρα με υποκατάστατες λύσεις.
Από ‘κει και πέρα, η εγκύκλιος της Εκκλησίας της Ελλάδος, συνοπτικά, εξηγεί ότι μόλις 20 από τις 56 χώρες της Ευρώπης έχουν νομιμοποιήσει τον γάμο ομοφυλοφίλων. Κάθε προσφυγή εναντίον των υπολοίπων χωρών έχει εκπέσει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Γιατί; Γιατί η κατοχύρωση του δικαιώματος γάμου στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1950) προβλέφθηκε ρητώς μόνον υπέρ του ζευγαριού άνδρα και γυναίκας. Παρόμοιο συμπέρασμα προκύπτει από το ελληνικό Σύνταγμα (άρθρο 21).
Η Εκκλησία καταλήγει ότι διαφωνεί :
- με την ομόφυλη γονεϊκότητα, γιατί δεν ικανοποιεί τα δικαιώματα των παιδιών να έχουν πατέρα και μητέρα
- με τον ομόφυλο γάμο, διότι οδηγεί σε ομόφυλη γονεϊκότητα (δεν είναι νομικά επιτρεπτή η επέκταση του γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια με αποκλεισμό τους από το δικαίωμα υιοθεσίας που ισχύει σήμερα για τα έγγαμα ζευγάρια).
Ο κ. Βελόπουλος και οιοσδήποτε θα επιχειρήσει να εναντιωθεί στην νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων, πέραν των ανωτέρω, θα πρέπει να συνδέσει τον εκκλησιαστικό λόγο με την προμετωπίδα του ελληνικού Συντάγματος και να υπενθυμίσει σε όλους τους τάχα «προοδευτικούς» και «νεωτεριστές» αυτής της χώρας, ότι το θεμέλιο του ελληνικού κράτους δικαίου ξεκινά με τη φράση «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος». Οποιαδήποτε παρέκκλιση από αυτήν την συνταγματική επιταγή, αποδυναμώνει το ίδιο το Σύνταγμα, του οποίου, ούτως ή άλλως, οι αρχές βασίζονται εν πολλοίς στη Χριστιανική Ηθική και στο λόγο του Κυρίου. Κι αυτό συμβαίνει ακόμη και σε χώρες με κοσμικά καθεστώτα.
Χριστιανισμός αλά καρτ δεν υπάρχει. Ηθική αλά καρτ δεν υπάρχει. Όποιος δεν μπορεί να τηρεί όλους αυτούς τους κανόνες της πίστεώς μας – και ποιος μπορεί άλλωστε; – δεν μπορεί να ζητά να αλλάξουν οι κανόνες. Ο ίδιος πρέπει να αλλάξει. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο επιχείρημα που έχει στα χέρια του τόσο ο κ. Βελόπουλος όσο και οποιοσδήποτε βρεθεί απέναντι στον διεστραμμένο εσμό που επιχειρεί να μας επιβληθεί. Προφανέστατα και δεν είναι τα «πόμολα» και προφανέστατα δεν είναι το «κλείσιμο του ματιού» στις «προοδευτικές» φωνές προς άγραν ψήφων. Είναι πρόβλημα ο γάμος των ομοφυλοφίλων και δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί. Γιατί; Γιατί είναι ενάντιος στην επίσημη θρησκεία μας και στην πίστη μας. Και γιατί στοχεύει ουσιαστικά στις υιοθεσίες παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Εκεί τελειώνει το ζήτημα.
