Όταν δυο και πλέον χρόνια πριν ο κύριος Ανδρουλάκης εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχαμε γράψει πως ο μόνος εκλογικά λογικός δρόμος να επιλέξει ήταν αυτός του χτισίματος “προεδρικού προφίλ” ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση στα διάφορα ζητήματα.
Να τονίσει δηλαδή με πράξεις εκείνα τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που απαιτούνται ώστε να μπει στο μυαλό των ψηφοφόρων ως κυβερνητική εναλλακτική.
Η στρατηγική που φαίνεται να επέλεξαν στο ΠΑΣΟΚ όμως βασίζεται σε μια οπτική της εκλογικής αγοράς που παραπέμπει σε περασμένες δεκαετίες και η οποία την βλέπει ως ένα γραμμικό δίπολο “δεξιά-αριστερά”. Κοιτώντας έτσι την εκλογική αγορά εγκλωβίζεσαι σε ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και άρα σε συγκεκριμένες αποφάσεις και κινήσεις. Με αυτήν την οπτική, ειδικά μετά την εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ στις διπλές βουλευτικές εκλογές του 2023, στο ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν να παίξουν ιδεολογικά προσπαθώντας να προσεγγίσουν τους ψηφοφόρους που “απελευθερώνονται” από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό διότι θεωρώ πως ο κύριος Ανδρουλάκης επιθυμεί να ανεβάσει όσο περισσότερο τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ ώστε στην μετά των ευρωεκλογών συζήτηση που θα αφορά την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς να έχει το πάνω χέρι και να προσπαθήσει να πείσει πως αυτός είναι εκείνος που θα πρέπει να ηγηθεί.
Αυτή η στρατηγική έχει τρία σφάλματα στη σκέψη της. Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα συνονθύλευμα ψηφοφόρων, δεν είναι όλοι αριστεροί – κεντροαριστεροί, έχει πολλές διαφορετικές ομάδες ψηφοφόρων μέσα με σημαντικό χαρακτηριστικό την αντισυμβατικότητα. Αυτό παρατηρείται από το γεγονός ότι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνεται, το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει ελάχιστα ενώ περίπου το ίδιο ποσοστό που λαμβάνει από τον ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ το λαμβάνει και η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου. Πώς να το εξηγήσεις αυτό βλέποντας την εκλογική αγορά γραμμικά; Το δεύτερο σφάλμα είναι πως πηγαίνοντας “πιο αριστερά” για να προσελκύσεις, όπως νομίζεις, ψηφοφόρους ΣΥΡΙΖΑ αφήνεις το κέντρο και το μεταρρυθμιστικό κομμάτι της κεντροαριστεράς ελεύθερο πεδίο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Προφανώς και θα κάνει επέλαση και θα βάλει τη σημαία του εκεί. Ποιος θα του έδιναν δωρεάν ένα σημαντικό μερίδιο αγοράς και δε θα το έπαιρνε; Τρίτον, για να ηγηθεί του χώρου της κεντροαριστεράς θα πρέπει να πείσει πως μπορεί να ηγηθεί γενικώς αλλά και να κοντράρει τον πρωθυπουργό. Διότι αυτό είναι η ουσία μιας πιθανής ένωσης της κεντροαριστεράς: Η προοπτική εξουσίας. Πώς θα το κάνει αυτό όταν στην καταλληλότητα για πρωθυπουργία ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μεγαλύτερα ποσοστά από τα ποσοστά ΝΔ και ο ίδιος βρίσκεται σταθερά κάτω από τον κύριο Κασσελάκη και παλεύει στα μονοψήφια με τον Κυριάκο Βελόπουλο;
Η δεύτερη θέση λοιπόν για το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές δεν έχει ουσία δίχως την προοπτική εξουσίας που, φαίνεται πως, ο κύριος Ανδρουλάκης, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, δε μπορεί να δώσει. Ειδικά εάν έρθει με ένα ισχνό ποσοστό (πχ. κάτω από 15%). Σε μια τέτοια περίπτωση είναι αρκετά πιθανό πως οι μετεκλογικές καμπάνες δε θα χτυπήσουν μόνο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για αυτή του ΠΑΣΟΚ.
