Τα παιδιά στις ΗΠΑ ανατρέφονται για να γίνουν κομμουνιστές. Οι περισσότεροι γονείς είναι κι αυτοί κομμουνιστές, και δεν το γνωρίζουν καν.
Ετικέτες: Σοσιαλισμός
Άρθρο του Mark Thornton, δημοσιευμένο στις 11/11/2024.
Τα παιδιά στις ΗΠΑ ανατρέφονται για να γίνουν κομμουνιστές. Οι περισσότεροι γονείς είναι κι αυτοί κομμουνιστές, και δεν το γνωρίζουν καν. Δεν έχει σημασία αν τα στέλνετε σε δημόσια ή ιδιωτικά σχολεία, καθώς όλα τα σχολεία που χορηγούν πτυχία εκπαίδευσης προκαταλαμβάνουν τη διαδικασία μάθησης ενάντια στην ανταγωνιστική καπιταλιστική, φιλελεύθερη, ή ανοιχτόμυαλη κοινωνία. Αντίθετα, το πρόγραμμα σπουδών αφορά λιγότερο την εκμάθηση της πραγματικότητας και δίνει περισσότερο βάρος στο να κάνει προπαγάνδα στα παιδιά κατά του καπιταλισμού και υπέρ του κομμουνισμού.
Η αμερικανική κοινωνία διδάσκει το μίσος και τη δυσπιστία για οτιδήποτε είναι καπιταλιστικό, παρ’ όλο που τα οφέλη του είναι παντού γύρω μας—βοηθώντας μας να τραφούμε, να ντυθούμε, να στεγαστούμε και να προστατευθούμε. Αντίθετα, το κράτος τα κάνει μαντάρα με σχεδόν οτιδήποτε πιάσει στα χέρια του, και μας χρεώνει τα διπλά για να το κάνει.
Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι ότι η μητέρα μου έπαιρνε το πρωινό γάλα, ακριβώς έξω από την πίσω πόρτα, από το «κουτί με το γάλα». Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν όταν ρώτησα τελικά πώς έφτανε το γάλα στο σπίτι μας, και η μητέρα μου μου είπε ότι ο γαλατάς το έβαζε εκεί. Νομίζω ότι προηγουμένως το απέδιδα σε κάτι παρόμοιο με τον Άγιο Βασίλη ή τη νεράιδα του παραμυθιού, και όταν συνειδητοποίησα πόσο σκοτάδι και κρύο —ακόμα και χιόνι— μπορούσε να έχει έξω νωρίς το πρωί, έμεινα έκπληκτος!
Σήμερα, στο δρόμο για τη δουλειά, άκουσα έναν, κατά τα άλλα έξυπνο, βετεράνο αθλητή να λέει τα εξής:
Εάν είστε δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης αθλητικής ομάδας, προφανώς έχετε εκμεταλλευτεί πολλούς ανθρώπους, αλλά στην περίπτωση της κατασκευής αθλητικών σταδίων, χρειάζονται οι επιδοτήσεις των φορολογουμένων, γιατί δημιουργούν θέσεις εργασίας.
Τα πάντα σ’ αυτή τη δήλωση είναι λάθος και εκπέμπουν άγνοια. Οι άνθρωποι γίνονται δισεκατομμυριούχοι επειδή εξυπηρετούν καλά τους πελάτες τους. Επειδή ξεπερνούν τους ανταγωνιστές τους στην εξυπηρέτηση πελατών. Συνήθως δημιουργούν επίσης αμέτρητες υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, μεταξύ άλλων και για τον βετεράνο αθλητή μας.
Η εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα είναι όταν βγαίνουν δισεκατομμύρια χάρη σε ειδικά προνόμια της κυβέρνησης, όπως οι επιδοτήσεις των φορολογουμένων! Τα γήπεδα που χρηματοδοτούνται από τους φορολογούμενους είναι η κλασική περίπτωση μιας ζημιογόνου πρότασης για την τοπική οικονομία και τους φορολογούμενους, όπως έχει καταδείξει η μία μελέτη μετά την άλλη. Μόνο λίγοι επωφελούνται από τις επιδοτήσεις, συμπεριλαμβανομένων των δισεκατομμυριούχων ιδιοκτητών ομάδων!
Μεγαλωμένοι με πλύση εγκεφάλου, είναι άραγε να απορεί κανείς που περισσότεροι νεαροί ενήλικες έχουν θετική άποψη για τον σοσιαλισμό, παρά για τον καπιταλισμό; Και οι θετικές πεποιθήσεις σχετικά με τον σοσιαλισμό απλά αυξάνονται όσο αυξάνεται η πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Αυτές οι πεποιθήσεις θα έπρεπε να μειώνονται όσο αυξάνεται η εκπαίδευση, εάν το πανεπιστήμιο είχε ως σκοπό του την μάθηση, αντί για την κατήχηση.
Το μοναδικό καλό σ’ αυτή την κατάσταση —και θα παραπέμψω στο άρθρο μου για το θέμα— είναι ότι η άνοδος της συμπάθειας για τον σοσιαλισμό έχει οδηγήσει πολλούς άλλους να προσπαθήσουν να μάθουν περισσότερα για τα Αυστριακά Οικονομικά.
Η επικείμενη αναγέννηση της Αυστριακής Σχολής (+δωρεάν pdf βιβλία)
Ένα σαφές σημάδι της σοσιαλιστικής προκατάληψης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ότι οι πανεπιστημιακοί καθηγητές που εγγράφονται ως Δημοκρατικοί υπερτερούν αριθμητικά εκείνων που εγγράφονται ως Ρεπουμπλικάνοι με αναλογία 10 προς 1. Φυσικά, οι Δημοκρατικοί καθηγητές είναι πολύ πιο πιθανό να τάσσονται υπέρ ακραίων μορφών σοσιαλισμού από ό,τι οι μέσοι Αμερικανοί Δημοκρατικοί, και Ρεπουμπλικάνοι καθηγητές είναι πιο πιθανό να παραμείνουν σιωπηλοί, ή να αντιμετωπίσουν τους κακόβουλους κινδύνους από τους μαρξιστές καθηγητές που συχνά ελέγχουν την ατζέντα στις πανεπιστημιουπόλεις. Οι Ρεπουμπλικάνοι είναι επίσης πολύ πιο πιθανό να διδάσκουν σε τμήματα καλής επαγγελματικής σταδιοδρομίας, όπως η μηχανική, όπου οι απόψεις τους δεν θα αναδειχθούν στην τάξη.
Ο Μιτς Ντάνιελς ήταν στέλεχος φαρμακευτικής εταιρείας, που ήρθε στην κυβέρνηση Μπους για να διευθύνει το Γραφείο Διαχείρισης και Προϋπολογισμού. Στη συνέχεια έγινε ένας επιτυχημένος κυβερνήτης της Ιντιάνα για δύο θητείες και στη συνέχεια πρόεδρος του υψηλού κύρους πανεπιστημίου Purdue. Σε κάθε βήμα του, προσπάθησε -και πέτυχε- να περιορίσει τις χειρότερες καταχρήσεις της σπατάλης του δημόσιου τομέα και την κατάχρηση του φορολογούμενου. Έχει εκφραστεί θετικά, τόσο για τον F.A. Hayek, όσο και για το περιορισμένο κράτος.
Στο Purdue, η σχολή διοίκησης επιχειρήσεων ονομάζεται πλέον «Mitch Daniels School of Business» και, μετά από παράκλησή του, έχουν δημιουργήσει ένα μίνι πρόγραμμα σπουδών που ονομάζεται «Cornerstone for Business», που προτείνει να έρθουν σε επαφή οι μαθητές με «διαφωτιστικά κείμενα με βαθιές σκέψεις πάνω στην ιστορία, τη φιλοσοφία και την οικονομική θεωρία του καπιταλισμού της αγοράς». Πρόκειται για μια καλοπροαίρετη προσπάθεια να «αντισταθμιστεί η επιρροή μιας κουλτούρας που αμφισβητεί όλο και περισσότερο την αξία που προσφέρουν οι κερδοφόρες επιχειρήσεις στην κοινωνία».
Αυτή η προσπάθεια πρέπει να επαινεθεί. Αναγνωρίζει την αντικαπιταλιστική επιρροή στην αμερικανική κουλτούρα και εκπαίδευση και προσπαθεί να την εξισορροπήσει εκθέτοντας τους μαθητές σε κάποια «μεταμορφωτικά κείμενα». Φυσικά, αυτό θα έπρεπε να είναι μια θεωρητική εκπαίδευση και ένα πτυχίο ανθρωπιστικών επιστημών – αυτό ήταν γραφτό να είναι – εξαρχής!
Δυστυχώς, είναι μόνο ένα πρόγραμμα σπουδών επιλογής – οι μαθητές λαμβάνουν ένα πιστοποιητικό για την ολοκλήρωση της σειράς τριών μαθημάτων: 1. «Χρήμα, εμπόριο και εξουσία: Η ιστορία του καπιταλισμού», 2. «Ιστορία της οικονομικής σκέψης» και, 3. «Διεθνής Οργάνωση».
Ήμουν λίγο έκπληκτος που δεν περιελάμβανε ένα μάθημα στα «Συγκριτικά Οικονομικά Συστήματα». Αυτό ήταν ένα τυπικό μάθημα που διδασκόταν κάθε εξάμηνο, ανοιχτό σε κάθε φοιτητή, όταν ήμουν προπτυχιακός φοιτητής. Το μάθημα συνέκρινε διάφορες εκδοχές καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Ο δάσκαλός μου προσπαθούσε να μας πείσει ότι η Σοβιετική Ένωση θα κυριαρχούσε σύντομα επί της Δύσης.
Δεν διδάσκεται ιδιαίτερα πια, πουθενά. Δεν νομίζω ότι διδάσκεται στο Πανεπιστήμιο του Auburn, εδώ και τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες, εκτός από τις περιπτώσεις που προσφέρθηκα να το διδάξω, βασικά σε φιλανθρωπική βάση. Δεν μου έχουν ζητήσει καν να το διδάξω εδώ και σχεδόν μια δεκαετία.
Οι τίτλοι των μαθημάτων, ωστόσο, είναι απλώς ένα επιφανειακό ζήτημα και είναι απλώς μια υπονόμευση, μακροπρόθεσμα. Οι τίτλοι των καθηγητών, επίσης, δεν έχουν σημασία. Φοβάμαι ότι αν κάθε τμήμα οικονομικών, ιστορίας και φιλοσοφίας στη χώρα είχε μία έδρα «Murray Rothbard», δεν θα άλλαζε τίποτα.
Στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι δόθηκαν εκατομμύρια δολάρια για έξι θέσεις καθηγητών στα Αυστριακά Οικονομικά, και απλώς τα μοίρασαν σε, κατά τα φαινόμενα, τυχαίους καθηγητές διοίκησης επιχειρήσεων, που δεν είχαν σχέση με τα Αυστριακά Οικονομικά. Σε μια εξαιρετικά ασυνήθιστη έκβαση, το Πανεπιστήμιο μηνύθηκε επιτυχώς για τις κραυγαλέες ενέργειές του ενάντια στις επιθυμίες των δωρητών και υποχρεώθηκε να επιστρέψει τα χρήματα. Οι περισσότεροι δωρητές συνήθως δεν είναι τόσο τυχεροί.
Εδώ είναι η ουσία του θέματος:
Οι σημερινοί καθηγητές δεν ξέρουν τι τους γίνεται για τα θέματα της επικαιρότητας, απλά παπαγαλίζουν την πολιτική προπαγάνδα που τους μεταλαμπάδευσαν οι δικοί τους καθηγητές. Το αφήγημα ταιριάζει με την κυρίαρχη ατζέντα, έτσι επαναλαμβάνεται σαν να είναι μια πραγματική θεωρία ή πραγματική ιστορία. Στην πραγματικότητα, αυτά τα αφηγήματα συχνά πάνε κόντρα σε κάθε έννοια λογικής, αλλά επειδή οι καθηγητές και οι φοιτητές δεν διδάσκονται την αληθινή κριτική σκέψη ή δεν έρχονται σε επαφή με ανταγωνιστικές προσεγγίσεις, δεν διανοούνται ποτέ να τα αμφισβητήσουν.
Η μόνη κριτική σκέψη στον σύγχρονο ακαδημαϊκό χώρο που ξεχωρίζει είναι η κριτική του καπιταλισμού —του πραγματικού και του φανταστικού. Παράδειγμα: διδάσκεται ευρέως ότι τα συνδικάτα προκάλεσαν την αύξηση των μισθών, την βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την μείωση των ωρών εργασίας, την εξάλειψη της γυναικείας και της παιδικής εργασίας κ.λπ. ζητήματα που είναι βέβαιο ότι θα ανακύψουν σε διάφορα μαθήματα ιστορίας και οικονομίας.
Το πρόβλημα με αυτό το αφήγημα είναι ότι οι αυξημένοι μισθοί και οι παροχές, κ.λπ., απαιτούν καταρχήν τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς και τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας, για να δημιουργήσουν τις απαραίτητες αποταμιεύσεις και επενδύσεις κεφαλαίου σε κάποια αξιόλογη παραγωγή. Ο καπιταλισμός και η καπιταλιστική συσσώρευση εμφανίστηκαν πριν από τις εργατικές συντεχνίες. Η Βιομηχανική Επανάσταση προηγήθηκε των εργατικών συνδικάτων. Ο καπιταλισμός πολλαπλασίασε το εργατικό δυναμικό υψηλότερης ειδίκευσης και τις υψηλότερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας, στις οποίες βασίζονται τα συνδικάτα!
Όλες οι καλές παροχές που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην αγορά χωρίς κυβερνητική ή συνδικαλιστική παρέμβαση. Ο Henry Ford ξεκίνησε τα 5 $ ανά εργάσιμη ημέρα επειδή ήθελε ένα αξιόπιστο, υψηλά καταρτισμένο εργατικό δυναμικό και οι εργάτες το λάτρεψαν!
Τα συνδικάτα ωφελούν πράγματι τα μέλη τους, αλλά βλάπτουν τους εργοδότες και τους καταναλωτές. Μπορούν επίσης να διατηρούν τις υψηλότερες αμοιβές τους μόνο με το να αποκλείουν άλλους από ειδικευμένες θέσεις, έτσι πολλά άτομα στο εργατικό δυναμικό βλάπτονται από τον συνδικαλισμό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι το «εργατικό δυναμικό» γενικά δεν βρίσκεται σε καλύτερη θέση και οι συνδικαλισμένες οικονομίες οδεύουν προς την παρακμή. Οι ΗΠΑ είναι μια από τις λιγότερο συνδικαλισμένες και πιο δυναμικές, προηγμένες οικονομίες στον κόσμο.
Αν ακούγατε τους καθηγητές και τους φοιτητές τους, θα νομίζατε πως, αν δεν υπήρχαν τα συνδικάτα και το κράτος, μόνο παιδιά θα δούλευαν στα εργοστάσια και πως κανείς δεν θα έπαιρνε ποτέ άδεια από τη δουλειά του. Όμως η καπιταλιστική διαδικασία είναι υπεύθυνη για υψηλότερους μισθούς και υψηλότερα επίπεδα διαβίωσης στην κοινωνία. Ως σύστημα, η κρατική δράση και η βίαιη συνδικαλιστική δραστηριότητα μπορούν μόνο να περιορίσουν τις ευεργετικές κοινωνικές επιπτώσεις του καπιταλισμού.
Αυτό ήταν μόνο ένα παράδειγμα αυτού που πλασάρεται σαν τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μην περιμένετε από τους κυβερνητικούς γραφειοκράτες και τους πολιτικούς να λύσουν αυτό το πρόβλημα. Οι ίδιοι συντέλεσαν στη δημιουργία του.
Δείτε επίσης:
Ένα μάθημα για την Πρωτομαγιά: Ο αληθινός λόγος που αυξάνονται οι μισθοί
Γιατί ο Μαρξ έκανε λάθος σχετικά με την εργασία και τους μισθούς
Ένα κλισέ του σοσιαλισμού: Αν κάτι είναι δημόσιο, τότε ανήκει σ΄ εμάς, τον λαό!
