Τα ανοιχτά σύνορα αποτελούν επίθεση στην ιδιωτική ιδιοκτησία

Είτε μιλάμε για την παράνομη μετανάστευση από το Μεξικό και την Κεντρική Αμερική, είτε για την ιθαγένεια εξ αίματος, είτε για τους λαθρομετανάστες που έρχονται από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, το θέμα της μετανάστευσης βρίσκεται στην επικαιρότητα και συζητείται ευρέως εδώ και μήνες. Πρόκειται για ένα θέμα γεμάτο με δυνητικά επικίνδυνες συνέπειες, γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τους φιλελεύθερους να το κατανοήσουν σωστά. Αυτός ο «Κύκλος Mises», ο οποίος είναι αφιερωμένος στο να εξετάσει προς τα πού οφείλουμε να πάμε από εδώ και πέρα, μοιάζει μια κατάλληλη στιγμή για να ασχοληθούμε με αυτό το βαρυσήμαντο ζήτημα.

Θα πρέπει να σημειώσω εξαρχής ότι, αναζητώντας τη σωστή απάντηση σε αυτό το ενοχλητικό πρόβλημα, δεν επιδιώκω να διεκδικήσω δάφνες πρωτοτυπίας. Αντιθέτως, αντλώ πολλά από όσα ακολουθούν από δύο ανθρώπους των οποίων το έργο είναι απαραίτητο για τη σωστή κατανόηση της ελεύθερης κοινωνίας: τον Murray N. Rothbard και τον Hans-Hermann Hoppe.

Ορισμένοι φιλελεύθεροι έχουν υποθέσει ότι η ορθή φιλελεύθερη θέση για τη μετανάστευση πρέπει να είναι τα «ανοιχτά σύνορα», ή η εντελώς απεριόριστη μετακίνηση των ανθρώπων. Επιφανειακά, αυτό φαίνεται σωστό: σίγουρα πιστεύουμε στο να αφήνουμε τους ανθρώπους να πηγαίνουν όπου θέλουν!

Αλλά σταθείτε ένα λεπτό. Σκεφτείτε την «ελευθερία του λόγου», μια άλλη αρχή που οι άνθρωποι συνδέουν με τους φιλελεύθερους. Πιστεύουμε πραγματικά στην ελευθερία του λόγου ως αφηρημένη αρχή; Αυτό θα σήμαινε ότι έχω το δικαίωμα να φωνάζω κατά τη διάρκεια μιας ταινίας, ή το δικαίωμα να διακόπτω μια εκκλησιαστική λειτουργία, ή το δικαίωμα να μπαίνω στο σπίτι σας και να σας φωνάζω αισχρολογίες.

Αυτό στο οποίο πιστεύουμε είναι τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Κανείς δεν έχει «ελευθερία του λόγου» στην ιδιοκτησία μου, αφού εγώ θέτω τους κανόνες, και σε έσχατη περίπτωση μπορώ να αποβάλω κάποιον. Μπορεί να λέει ό,τι θέλει στην δική του ιδιοκτησία και στην ιδιοκτησία οποιουδήποτε ενδιαφέρεται να τον ακούσει, αλλά όχι στη δική μου.

Η ίδια αρχή ισχύει και για την ελεύθερη κυκλοφορία ατόμων. Οι φιλελεύθεροι δεν πιστεύουν σε καμία τέτοια αρχή θεωρητικά. Δεν έχω το δικαίωμα να περιπλανηθώ στο σπίτι σας, ή στην περιφραγμένη κοινότητά σας, ή στο Disney World, ή στην ιδιωτική σας παραλία, ή στο ιδιωτικό νησί του Jay-Z. Όπως και με την «ελευθερία του λόγου», η ιδιωτική ιδιοκτησία είναι ο σχετικός παράγοντας εδώ. Μπορώ να μετακινηθώ σε οποιαδήποτε ιδιοκτησία μου ανήκει η ίδια, ή της οποίας ο ιδιοκτήτης επιθυμεί να με δεχτεί. Δεν δικαιούμαι να πηγαίνω οπουδήποτε θέλω.

Τώρα, αν όλα τα οικόπεδα σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν ιδιόκτητα, η λύση στο λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα θα ήταν προφανής. Στην πραγματικότητα, θα ήταν ίσως πιο ακριβές να πούμε ότι δεν θα υπήρχε μεταναστευτικό πρόβλημα εξαρχής. Όλοι όσοι μετακινούνται κάπου αλλού θα έπρεπε να έχουν τη συγκατάθεση του ιδιοκτήτη αυτού του τόπου.

Όταν όμως το κράτος και η λεγόμενη δημόσια περιουσία του μπαίνουν στην εικόνα, τα πράγματα γίνονται θολά και χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια για να αποκαλυφθεί η σωστή φιλελεύθερη θέση. Θα ήθελα να προσπαθήσω να το κάνω αυτό σήμερα.

Λίγο πριν από το θάνατό του, ο Murray Rothbard δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Nations by Consent: Decomposing the Nation State». Είχε αρχίσει να επανεξετάζει την υπόθεση ότι ο Φιλελευθερισμός μας δέσμευε για ανοιχτά σύνορα.

Διαβάστε το εν λόγω άρθρο εδώ:

O Rothbard σημείωσε, για παράδειγμα, τον μεγάλο αριθμό εθνοτικών Ρώσων τους οποίους ο Στάλιν εγκατέστησε στην Εσθονία. Αυτό δεν έγινε για να μπορέσουν οι άνθρωποι της Βαλτικής να απολαύσουν τους καρπούς της ποικιλομορφίας. Ποτέ δεν έγινε έτσι. Έγινε σε μια προσπάθεια να καταστραφεί μια υπάρχουσα κουλτούρα και στην πορεία να γίνει ένας λαός πιο πειθήνιος και λιγότερο πιθανό να προκαλέσει προβλήματα στη Σοβιετική Αυτοκρατορία.

Ο Murray αναρωτήθηκε: απαιτεί ο Φιλελευθερισμός από μένα να το υποστηρίξω αυτό, πολύ περισσότερο να το επικροτήσω; Ή μήπως τελικά υπάρχει κάτι βαθύτερο στο μεταναστευτικό ζήτημα;

Και εδώ ο Murray έθεσε το πρόβλημα όπως ακριβώς το έθεσα κι εγώ: σε μια κοινωνία πλήρως ιδιωτικής ιδιοκτησίας, οι άνθρωποι θα πρέπει να προσκαλούνται σε οποιαδήποτε ιδιοκτησία ταξιδεύουν ή εγκαθίστανται.

«Αν κάθε κομμάτι γης σε μια χώρα ανήκε σε κάποιο άτομο, ομάδα ή εταιρεία, αυτό θα σήμαινε ότι κανένα άτομο δεν θα μπορούσε να εισέλθει, εκτός αν προσκαλείτο να εισέλθει και του επιτρεπόταν να νοικιάσει ή να αγοράσει ιδιοκτησία. Μια πλήρως ιδιωτικοποιημένη χώρα θα ήταν τόσο κλειστή όσο επιθυμούν οι συγκεκριμένοι ιδιοκτήτες ακινήτων. Φαίνεται, λοιπόν, σαφές ότι το καθεστώς των ανοικτών συνόρων που υπάρχει de facto στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με ένα υποχρεωτικό άνοιγμα από το κεντρικό κράτος, το κράτος που είναι υπεύθυνο για όλους τους δρόμους και τις δημόσιες εκτάσεις γης, και δεν αντανακλά πραγματικά τις επιθυμίες των ιδιοκτητών.»

Στην παρούσα κατάσταση, από την άλλη πλευρά, οι λαθρομετανάστες έχουν πρόσβαση σε δημόσιους δρόμους, δημόσιες συγκοινωνίες, δημόσια κτίρια κ.ο.κ. Αν το συνδυάσετε αυτό με τους άλλους περιορισμούς των δικαιωμάτων ιδιωτικής ιδιοκτησίας από το κράτος, το αποτέλεσμα είναι τεχνητές δημογραφικές μετατοπίσεις που δεν θα συνέβαιναν σε μια ελεύθερη αγορά. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων αναγκάζονται να συναναστρέφονται και να συνεργάζονται με άτομα που διαφορετικά θα μπορούσαν να αποφύγουν.

«Οι ιδιοκτήτες εμπορικών ακινήτων, όπως τα καταστήματα, τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια, δεν είναι πλέον ελεύθεροι να αποκλείουν ή να περιορίζουν την πρόσβαση κατά το δοκούν», γράφει ο Hans Hoppe. «Οι εργοδότες δεν μπορούν πλέον να προσλαμβάνουν ή να απολύουν όποιον επιθυμούν. Στην αγορά κατοικίας, οι ιδιοκτήτες δεν είναι πλέον ελεύθεροι να αποκλείουν ανεπιθύμητους ενοικιαστές. Επιπλέον, οι περιοριστικοί συνεταιρισμοί είναι αναγκασμένοι να δέχονται μέλη και ενέργειες που παραβιάζουν τους ίδιους τους κανόνες και τους κανονισμούς τους».

Ο Hans συνεχίζει:

«Με την εισδοχή κάποιου ατόμου στην επικράτειά του, το κράτος επιτρέπει επίσης στο άτομο αυτό να προχωρά στους δημόσιους δρόμους και τα δημόσια εδάφη μέχρι το κατώφλι κάθε ντόπιου κατοίκου, να κάνει χρήση όλων των δημόσιων εγκαταστάσεων και υπηρεσιών (όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία) και να έχει πρόσβαση σε κάθε εμπορικό κατάστημα, θέση εργασίας και κατοικία, που προστατεύεται από ένα πλήθος νόμων κατά των διακρίσεων.»

Είναι μάλλον αδόκιμο να εκφράζει κανείς την ανησυχία του για τα δικαιώματα των ιδιοκτητών ακινήτων, αλλά είτε είναι δημοφιλής η αρχή αυτή είτε όχι, μια συναλλαγή μεταξύ δύο ανθρώπων δεν θα πρέπει να πραγματοποιείται αν δεν το επιθυμούν και οι δύο αυτοί άνθρωποι. Αυτός είναι ο πυρήνας της Φιλελεύθερης αρχής.

Για να τα κατανοήσουμε όλα αυτά και να καταλήξουμε στο κατάλληλο φιλελεύθερο συμπέρασμα, πρέπει να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τι είναι πραγματικά η δημόσια περιουσία και ποιος, αν υπάρχει κάποιος, μπορεί να θεωρηθεί πραγματικός ιδιοκτήτης της. Ο Hans έχει αφιερώσει μέρος του έργου του σε αυτό ακριβώς το ερώτημα. Υπάρχουν δύο θέσεις που πρέπει να απορρίψουμε: ότι η δημόσια περιουσία ανήκει στην κυβέρνηση, ή ότι η δημόσια περιουσία δεν έχει ιδιοκτησία, και επομένως είναι συγκρίσιμη με τη γη στην κατάσταση της φύσης, πριν δημιουργηθούν ατομικοί τίτλοι ιδιοκτησίας σε συγκεκριμένα αγροτεμάχια.

Σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε ότι η δημόσια περιουσία ανήκει στην κυβέρνηση, δεδομένου ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κατέχει νομίμως τίποτα. Η κυβέρνηση αποκτά την ιδιοκτησία της με τη βία, συνήθως με τη μεσολάβηση της φορολογίας. Ένας φιλελεύθερος δεν μπορεί να δεχτεί αυτό το είδος απόκτησης ιδιοκτησίας ως ηθικά νόμιμο, αφού περιλαμβάνει την άσκηση βίας (την απόσπαση φόρων) σε αθώους ανθρώπους. Ως εκ τούτου, οι δήθεν τίτλοι ιδιοκτησίας της κυβέρνησης είναι παράνομοι.

Ούτε μπορούμε όμως να πούμε ότι η δημόσια περιουσία δεν είναι ιδιόκτητη. Η περιουσία που βρίσκεται στην κατοχή ενός κλέφτη δεν είναι ξένη, ακόμη και αν αυτή τη στιγμή δεν τυχαίνει να βρίσκεται στην κατοχή του νόμιμου ιδιοκτήτη. Το ίδιο ισχύει και για τη λεγόμενη δημόσια περιουσία. Αγοράστηκε και αναπτύχθηκε με χρήματα που κατασχέθηκαν από τους φορολογούμενους. Αυτοί είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες.

(Αυτός, παρεμπιπτόντως, ήταν ο σωστός τρόπος προσέγγισης της απο-κρατικοποίησης στα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης. Όλες αυτές οι βιομηχανίες αποτελούσαν ιδιοκτησία των ανθρώπων που είχαν λεηλατηθεί για την οικοδόμησή τους, και οι άνθρωποι αυτοί θα έπρεπε να λάβουν μερίδια ανάλογα με τη συνεισφορά τους, στο βαθμό που αυτό μπορούσε να προσδιοριστεί).

Σε έναν αναρχοκαπιταλιστικό κόσμο, όπου όλη η ιδιοκτησία ανήκει σε ιδιώτες, η «μετανάστευση» θα εναπόκειται στον κάθε ιδιοκτήτη της ιδιοκτησίας να αποφασίσει. Αυτή τη στιγμή, από την άλλη πλευρά, οι αποφάσεις για τη μετανάστευση λαμβάνονται από μια κεντρική αρχή, με τις επιθυμίες των ιδιοκτητών ακινήτων να αγνοούνται εντελώς. Ο σωστός τρόπος να προχωρήσουμε, επομένως, είναι να αποκεντρώσουμε τη λήψη αποφάσεων σχετικά με τη μετανάστευση στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, έτσι ώστε να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο τη σωστή φιλελεύθερη θέση, στην οποία οι μεμονωμένοι ιδιοκτήτες ιδιοκτησίας συναινούν στις διάφορες μετακινήσεις των ανθρώπων.

Ο Ralph Raico, ο μεγάλος φιλελεύθερος ιστορικός μας, έγραψε κάποτε:

«Η ελεύθερη μετανάστευση φαίνεται να ανήκει σε μια διαφορετική κατηγορία από άλλες πολιτικές αποφάσεις, δεδομένου ότι οι συνέπειές της μεταβάλλουν μόνιμα και ριζικά την ίδια τη σύνθεση του δημοκρατικού πολιτικού σώματος που λαμβάνει αυτές τις αποφάσεις. Στην πραγματικότητα, η φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων, όπου και στον βαθμό που υπάρχει, είναι το προϊόν μιας εξαιρετικά σύνθετης πολιτισμικής εξέλιξης. Αναρωτιέται κανείς, για παράδειγμα, τι θα γινόταν η φιλελεύθερη κοινωνία της Ελβετίας υπό ένα καθεστώς ‘‘ανοιχτών συνόρων’’.»

Η Ελβετία αποτελεί πράγματι ένα ενδιαφέρον παράδειγμα. Πριν εμπλακεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, η μεταναστευτική πολιτική της Ελβετίας προσέγγιζε το είδος του συστήματος που περιγράφουμε εδώ. Στην Ελβετία, οι τοπικές αρχές αποφάσιζαν για τη μετανάστευση και οι λαθρομετανάστες ή οι εργοδότες τους έπρεπε να πληρώσουν για να δεχτούν έναν υποψήφιο λαθρομετανάστη. Με αυτόν τον τρόπο, οι κάτοικοι μπορούσαν να διασφαλίσουν καλύτερα ότι οι κοινότητές τους θα κατοικούνταν από ανθρώπους που θα προσέδιδαν αξία και οι οποίοι δεν θα τους φόρτωναν το λογαριασμό για έναν κατάλογο «παροχών».

Προφανώς, σε ένα καθαρό σύστημα ανοιχτών συνόρων, τα δυτικά κράτη πρόνοιας απλά θα κατακλύζονταν από ξένους που θα αναζητούσαν φορολογημένα χρήματα. Ως φιλελεύθεροι, θα πρέπει φυσικά να επιδοκιμάσουμε την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας. Αλλά το να περιμένουμε ότι μια ξαφνική αφοσίωση στο laissez faire θα είναι το πιθανό αποτέλεσμα μιας κατάρρευσης του κράτους πρόνοιας είναι σαν να ενδίδουμε σε μια αφέλεια ιδιαζόντως εξωφρενική.

Μπορούμε να συμπεράνουμε άραγε ότι ένας λαθρομετανάστης πρέπει να θεωρείται «προσκεκλημένος» από το γεγονός και μόνο ότι έχει προσληφθεί από έναν εργοδότη; Όχι, λέει ο Hans, επειδή ο εργοδότης δεν αναλαμβάνει το πλήρες κόστος που σχετίζεται με τον νέο του υπάλληλο. Ο εργοδότης εξωτερικεύει εν μέρει το κόστος αυτού του εργαζομένου στον φορολογούμενο πληθυσμό:

«Εξοπλισμένος με μια άδεια εργασίας, ο λαθρομετανάστης μπορεί να κάνει ελεύθερη χρήση κάθε δημόσιας εγκατάστασης: δρόμους, πάρκα, νοσοκομεία, σχολεία, και κανένας ιδιοκτήτης, επιχειρηματίας ή ιδιώτης δεν επιτρέπεται να κάνει διακρίσεις εις βάρος του όσον αφορά τη στέγαση, την απασχόληση, τη διαμονή και τη συναναστροφή. Δηλαδή, ο λαθρομετανάστης έρχεται προσκεκλημένος με ένα σημαντικό πακέτο πρόσθετων παροχών που πληρώνεται όχι (ή μόνο εν μέρει) από τον εργοδότη του λαθρομετανάστη (ο οποίος υποτίθεται ότι απηύθυνε την πρόσκληση), αλλά από άλλους ντόπιους ιδιοκτήτες ως φορολογούμενους, οι οποίοι δεν είχαν κανέναν λόγο στην πρόσκληση.»

Αυτού του είδους οι μεταναστεύσεις, εν ολίγοις, δεν είναι αποτελέσματα της αγοράς. Δεν θα συνέβαιναν σε μια ελεύθερη αγορά. Αυτό που παρατηρούμε είναι παραδείγματα επιδοτούμενων μετακινήσεων. Οι φιλελεύθεροι που υπερασπίζονται αυτές τις μαζικές μεταναστεύσεις σαν να ήταν φαινόμενα της αγοράς, το μόνο που κάνουν είναι να συμβάλλουν στην απαξίωση και υπονόμευση της πραγματικής ελεύθερης αγοράς. Επιπλέον, όπως επισημαίνει ο Hans, η θέση υπέρ της «ελεύθερης μετανάστευσης» δεν είναι ανάλογη με το ελεύθερο εμπόριο, όπως λανθασμένα ισχυρίζονται ορισμένοι φιλελεύθεροι. Στην περίπτωση των αγαθών που ανταλλάσσονται από το ένα μέρος στο άλλο, υπάρχει πάντα και αναγκαστικά ένας πρόθυμος παραλήπτης. Το ίδιο δεν ισχύει και για την «ελεύθερη μετανάστευση».

Σίγουρα, είναι της μόδας στις ΗΠΑ να γελάμε με τις εκκλήσεις που εφιστούν την προσοχή σχετικά με τη μαζική μετανάστευση. Γιατί, μας λένε ότι οι κάποιοι άνθρωποι έκαναν προβλέψεις για τα προηγούμενα κύματα μετανάστευσης, και όλοι ξέρουμε ότι αυτές δεν επαληθεύτηκαν. Τώρα βέβαια, όλα αυτά τα κύματα ακολουθήθηκαν από ταχείες και ουσιαστικές μειώσεις της μετανάστευσης, κατά τη διάρκεια των οποίων η κοινωνία προσαρμόστηκε σε αυτές τις πληθυσμιακές μετακινήσεις πριν από το κράτος πρόνοιας. Δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία προοπτική για τέτοιες μειώσεις σήμερα. Αφετέρου, είναι πλάνη να ισχυρίζεται κανείς ότι επειδή κάποιοι άνθρωποι προέβλεψαν λανθασμένα μια συγκεκριμένη συνέπεια σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, άρα το αποτέλεσμα αυτό είναι αδύνατο, και ότι όποιος απευθύνει προειδοποιητικά λόγια γι’ αυτό είναι ένας ανόητος που αξίζει την περιφρόνηση.

Το γεγονός είναι ότι η πολιτικά επιβαλλόμενη πολυπολιτισμικότητα έχει εξαιρετικά κακό ιστορικό. Ο 20ός αιώνας μας έδωσε την μία αποτυχία μετά την άλλη. Είτε πρόκειται για την Τσεχοσλοβακία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Σοβιετική Ένωση, είτε για το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, είτε για τη Μαλαισία και τη Σιγκαπούρη, είτε για τα αμέτρητα μέρη με εθνοτικές και θρησκευτικές διαιρέσεις που δεν έχουν ακόμη επιλυθεί μέχρι σήμερα, τα στοιχεία δείχνουν κάτι μάλλον διαφορετικό από το παραμύθι της παγκόσμιας αδελφοσύνης που είναι τόσο βασικό στοιχείο της αριστερής λαογραφίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ορισμένοι από τους νεοαφιχθέντες θα είναι απολύτως αξιοπρεπείς άνθρωποι, παρά την έλλειψη ενδιαφέροντος της αμερικανικής κυβέρνησης για την ενθάρρυνση της μετανάστευσης μεταξύ των ειδικευμένων και ικανών. Κάποιοι όμως δεν θα είναι. Τα τρία μεγάλα κύματα εγκληματικότητας στην ιστορία των ΗΠΑ -που ξεκίνησαν το 1850, το 1900 και το 1960- συνέπεσαν με περιόδους μαζικής μετανάστευσης.

Το έγκλημα δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι εύλογα επιθυμούν να αντισταθούν στη μαζική μετανάστευση. Αν τέσσερα εκατομμύρια Αμερικανοί εμφανίζονταν στη Σιγκαπούρη, η κουλτούρα και η κοινωνία αυτής της χώρας θα άλλαζαν για πάντα. Και όχι, δεν είναι αλήθεια ότι ο Φιλελευθερισμός θα απαιτούσε σε αυτή την περίπτωση από τους κατοίκους της Σιγκαπούρης να σηκώσουν τους ώμους τους και να πουν ότι ήταν ωραία η κοινωνία μας όσο κράτησε, αλλά όλα τα καλά πράγματα πρέπει να τελειώνουν. Κανείς στη Σιγκαπούρη δεν θα ήθελε αυτή την εξέλιξη, και σε μια ελεύθερη κοινωνία, θα την απέτρεπαν ενεργά.

Με άλλα λόγια, είναι ήδη αρκετά κακό που το κράτος μας λεηλατεί, μας κατασκοπεύει και μας έχει για κλωτσοσκούφι. Θα πρέπει άραγε επίσης να πληρώνουμε για το «προνόμιο» της πολιτισμικής καταστροφής, μια συνέπεια που η συντριπτική πλειονότητα των φορολογούμενων υπηκόων του κράτους δεν επιθυμεί και θα απέτρεπε ενεργά αν ζούσε σε μια ελεύθερη κοινωνία και του επιτρεπόταν να το κάνει;

Οι ίδιοι οι πολιτισμοί με τους οποίους λέγεται ότι μας εμπλουτίζουν οι εισερχόμενοι λαθρομετανάστες δεν θα μπορούσαν να είχαν αναπτυχθεί αν βομβαρδιζόταν συνεχώς από μεταναστευτικά κύματα λαών με ριζικά διαφορετικούς πολιτισμούς. Επομένως, το πολυπολιτισμικό επιχείρημα δεν έχει καν νόημα.

Είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι οι ΗΠΑ ή η Ευρώπη θα είναι ένα πιο ελεύθερο μέρος μετά από αρκετές ακόμη δεκαετίες αδιάκοπης μαζικής μετανάστευσης. Δεδομένων των μεταναστευτικών προτύπων που ενθαρρύνουν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα θα είναι να γίνουν τόσο πολυπληθή τα πληθυσμιακά-εκλογικά σύνολα υπέρ της συνεχούς ανάπτυξης του κράτους, ώστε να γίνουν ουσιαστικά ασταμάτητα. Οι φιλελεύθεροι των ανοικτών συνόρων που θα δραστηριοποιούνται εκείνη την εποχή θα ξύνουν με απορία το κεφάλι τους και θα ισχυρίζονται ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί η προώθηση των ελεύθερων αγορών εκ μέρους τους έχει τόσο μικρή απήχηση. Όλοι οι υπόλοιποι θα γνωρίζουν την απάντηση.

Ο Llewellyn H. Rockwell, Jr., είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Mises Institute στο Auburn της Alabama, εκδότης του LewRockwell.com και συγγραφέας του Fascism versus Capitalism. https://x.com/lewrockwell