Συνθήκες εθνικής στασιμότητας, ιδεολογικού και πολιτικού κενού, κατακερματισμού του πολιτικού μας συστήματος και επιβολής μιας στρατηγικής που χωλαίνει διακομματικά λόγω υπερίσχυσης του κομπογιανιτισμού και της έλλειψης οράματος για μια ανεξάρτητη από ξένες επιρροές χώρα.
Γράφει η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κρινιώ Καλογερίδου
Έφτασα να ακούσω κι αυτό χθες από χείλη νέων ανθρώπων, στο αποκορύφωμα μιας μεγάλης συζήτησης για το παρόν και το μέλλον της χώρας μας. Να εύχονται, λέει, να κυβερνηθεί η Ελλάδα από ξένους φιλέλληνες που να την αγαπούν περισσότερο, γιατί οι δικοί μας πολιτικοί την πληγώνουν. Και την πληγώνουν διακομματικά και διακυβερνητικά επί χρόνια…
Ο αντίλογος στον λόγο τους μοιάζει εύκολο πράγμα για όσους επενδύουν στα… ”ελληνικά προϊόντα” πολιτικής εκπροσώπησης. ‘Όμως δεν είναι. Και δεν είναι γιατί, αν το ψάξει κανείς, θα δει ότι μες στη βαθιά απογοήτευση για τα εντός εκτός και επί τα αυτά της πολιτικής ζωής στη σύγχρονη Ελλάδα κρύβεται μια σπίθα αλήθειας.
Και η αλήθεια είναι – για τους τωρινούς 300 της Βουλής, τουλάχιστον – ότι δεν προδιαγράφουν πλειοψηφικά θετικά μηνύματα με την παρουσία τους σε αυτήν, γιατί και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν οραματικά και ιδεολογικά αδιέξοδα (λόγος για τον οποία μεταπηδούν ασκαρδαμυκτί από κόμμα σε κόμμα), κι ας μην το μαρτυράνε.
Ο εθνικός ”πάγκος” είναι φτωχός από χρόνια και η ποιότητα των υπαρχόντων στελεχών των κομμάτων είναι παλαιοκομματικής κοπής σε μεγάλο βαθμό, ακόμα κι αν μιλάμε για νέους ηλικιακά εκπροσώπους μας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Στην παλαιάς κοπής νοοτροπία των περισσοτέρων εκπροσώπων του έθνους, μάλιστα, θα πρέπει να προστεθεί και μια κακιά τους συνήθεια που διαιωνίζεται. Η συνήθεια να αναλώνονται σε μικροκομματικές έριδες και να αποφεύγουν να αναμετρηθούν με την ουσία των ζητημάτων τα οποία ταλανίζουν τη χώρα μας.
Να συζητούν γι’ αυτά που τους χωρίζουν, αλλά όχι γι’ αυτά που τους ενώνουν με κοινό όραμα μια απελευθερωμένη Ελλάδα απ’ τα κακά της σύγχρονης μοίρας της: το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, την παραγωγική καχεξία, τον νεο-οθωμανισμό (που καλλιεργεί την ψυχολογία του νεο-ραγιαδισμού) και τον προαιώνιο διχασμό.
Αυτά κι άλλα πολλά καθιστούν προβληματική και τη δημοκρατία, γιατί διαμορφώνουν συνθήκες εθνικής στασιμότητας, ιδεολογικού και πολιτικού κενού, κατακερματισμού του πολιτικού μας συστήματος και επιβολής μιας στρατηγικής που χωλαίνει διακομματικά λόγω υπερίσχυσης του κομπογιανιτισμού και της έλλειψης οράματος για μια ανεξάρτητη από ξένες επιρροές χώρα.
Η προβληματική δημοκρατία. όμως, κάνει τους νέους να εκτιμούν την μεταπολίτευση ως παρασιτική περίοδο που νόθευσε τις ιδεολογίες, εκκόλαψε τη διαφθορά, βεβήλωσε την ελληνική ιστορία, απαξίωσε τις προγονικές αξίες και τα εθνικά μας σύμβολα, εξέθρεψε τον εθνομηδενισμό και τον ωχαδελφισμό, οδήγησε στην μνημονιακή κατάρρευση της πατρίδας μας και τη γενικευμένη παρακμή της.
Παρακμή αξιών που μετέτρεψαν τον περήφανο άλλοτε ελληνικό λαό σε εκπτωχευμένο και γερασμένο, ο οποίος ωθεί τα παιδιά του στο εξωτερικό, για να αναζητήσουν σε άλλες χώρες την τύχη τους (brain drain).
Σε χώρες με σταθερό ακαδημαϊκό περιβάλλον, καλύτερες συνθήκες ζωής και απολαβές και, προπάντων, χώρες όπου δεν ευδοκιμεί η γραφειοκρατία, η αναξιοκρατία, ο νεποτισμός και η πάσης φύσεως εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Δεν ευδοκιμούν οι σταθμάρχες του κομματικού κράτους και οι υπουργοί που δεν ”αγγίζονται” (λόγω επωνύμου),
Διαβάστε την συνέχεια στο Geopolitico
