Είχα την την Κυριακή να παραστώ σε μια πολύ σημαντική εκδήλωση, για την Βόρειο Ήπειρο. Ξέρω ακόμη και η λέξη Βόρειος Ήπειρος, ίσως προσβάλλει το κομμάτι αυτό της πολιτικής σκηνής, που θεωρεί ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τέτοιου είδους «κακές λέξεις», γιατί μπορεί να διαταράξουμε την… ενοποίηση των Δυτικών Βαλκανίων και τον… δρόμο για την πορεία των γειτόνων μας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γι’ αυτό από ό,τι φαίνεται για κάποιους «επαγγελματίες» της εξωτερικής πολιτικής ο βορειοηπειωρωτικός ελληνισμός αντιμετωπίζεται μάλλον ως… ένα βάρος. Πόσο πιο ευτυχισμένοι θα ήταν εάν απλά αύριο εξαφανιζόντουσαν οι Βορειοηπειρώτες όπως ο Φρέντη Μπελέρης από το πρόσωπο της γής και μπορούσαν να συνεχίσουν ανενόχλητοι τις «μπίζνες» με την Αλβανία. Αυτή δυστυχώς είναι η λογική τους.
Δυστυχώς μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων που βιώνουν οι Έλληνες, η ύπαρξη αυτής της δρακογενιάς των Μπελέρηδων δεν έχει την προσοχή που της αξίζει. Κυρίως διότι μεθοδικά κάποιοι φρόντισαν επί χρόνια να αναγάγουν σε «εξωτερική πολιτική» την προστασία τους. Ενώ δεν είναι. Όσο το βορειοηπειρωτικό αντιμετωπίζεται ως ένα ζήτημα «εξωτερικής πολιτικής», κάτι που διαχειρίζονται αποκλειστικά γραφειοκράτες και υπάλληλοι, είναι βέβαια ότι δεν θα μπορέσει να σχηματισθούν οι προϋποθέσεις υπεράσπισης του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού.
Είναι ανάγκη γι’ αυτό, το βορειοηπειρωτικό να επανέλθει ως «εθνικό ζήτημα» και να αποτελέσει βιωματικό ζήτημα για τους Έλληνες, ανεξαρτήτως της γεωγραφική περιοχής από την οποία κατάγονται.
Μου φαίνεται αδιανόητο ότι την εποχή που η κυβέρνηση συνεχώς αναφέρεται στην Κοινωνία των Πολιτών, δεν έχουν κινητοποιηθεί σοβαρότατες δυνάμεις, οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές για την ανάδειξη του βορειοηπειρωτικού ζητήματος.
Μου φαίνεται αδιανόητο να μην υπάρχουν, εν μέσω τεχνολογικής έκρηξης, ολοένα και ισχυρότεροι δεσμοί μεταξύ της μητροπολιτικής Ελλάδας και των χωριών και των πόλεων της Βορείας Ηπείρου.
Είναι ανάγκη όλα αυτά να συμβούν. Προκειμένου να αναδείξουμε όχι στον διεθνή παράγοντα αλλά στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας το ποια είναι η κατάσταση την οποία βιώνουν οι Έλληνες βορειοηπειρώτες στα μέρη τους. Την προσπάθεια του αλβανικού κράτους, να τους διώξει από τις εστίες τους, παίρνοντας την γη τους και συνδέοντας τις πιθανότητες για οικονομική πρόοδο με την «υπακοή τους».
Φυσικά στις ημέρες μας η κατάσταση αυτή, μ ε την «παντοδυναμία» Ράμα και τις ανεξέλεγκτες πολιτικές της επιταχύνεται δραματικά. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει άμεσα να αντιμετωπισθεί. Δεν πρέπει να υπάρξει κανένα περιθώριο στην πολιτική σκηνή της χώρας για τις δυνάμεις που θέλουν τον «κατευνασμό» του Αλβανού Πρωθυπουργού. Αντί όμως η περίπτωση Μπελέρη να αποτελέσει την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, βλέπουμε για ακόμη μια φορά πολιτικούς παράγοντες που θέλουν να κρατάμε… πισινή.
Το βορειοηπειρωτικό είναι ένας από τους λόγους που θεώρησα απαραίτητο να εμπλακώ στην προσπάθεια της ΝΙΚΗΣ στις ευρωεκλογές. Και σίγουρα θα είναι μια από τις προτεραιοτητές μου εάν έκλεγώ.
Με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας της 17/12/1913, οι Βόρειες περιοχές της Ηπείρου μετονομάστηκαν «Νότιος Αλβανία», οι δε Έλληνες Ηπειρώτες «Ελληνική Μειονότητα».
Στις 9/11/1921, η Πρεσβευτική Διάσκεψη αποφάσισε την οριστική ενσωμάτωση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία. Η απόφαση υπογράφτηκε από τους αντιπροσώπους των κυβερνήσεων Μ. Βρετανίας, Ιταλίας, Γαλλίας και Ιαπωνίας.
Η οριστική επιδίκαση της Β. Ηπείρου στην Αλβανία, επικυρώθηκε στις 27/11/1925 με το Δεύτερο Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, που υπογράφτηκε από τους: Στρατηγό Pietro Cazzera (Ιταλός), Συνταγματάρχη I.A. Ordioni (Γάλλος), Αντισυνταγματάρχη F. Giles (Βρετανός) και τον Έλληνα Αντισυνταγματάρχη Χρήστο Αβραμίδη.