Ο «Caius Gracchus» Babeuf ήρθε στο Παρίσι το 1790 και οσμίστηκε την επαναστατική ατμόσφαιρα. Πέντε χρόνια αργότερα, ίδρυσε τη μυστική «Συνωμοσία των Ίσων».
Ετικέτες: Ιστορία, Σοσιαλισμός
Το άρθρο αυτό του Murray N. Rothbard είναι απόσπασμα από το βιβλίο An Austrian Perspective on the History of Economic Thought (1995), τόμος 2, κεφάλαιο 9: “Roots of Marxism: Messianic Communism”, ενότητα 3, “The Conspiracy of the Equals”. Απόδοση στα ελληνικά: Libertarian Corfu – Νίκος Μαρής.
Εμπνευσμένος από τα έργα του Mably και κυρίως του Morelly, ένας νεαρός δημοσιογράφος από το Picardy αποφάσισε, μέσα στην αναταραχή της Γαλλικής Επανάστασης, να ιδρύσει μια συνωμοτική, επαναστατική οργάνωση για την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού. Στρατηγικά, αυτό ήταν μια πρόοδος έναντι των δύο θεμελιωτών του, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα, πέρα από μια απλή εκπαίδευση, για το πώς να επιτύχουν τον στόχο τους. Ο François Noël («Caius Gracchus») Babeuf (1764-1797), δημοσιογράφος και επίτροπος κτηματολογικών πράξεων στο Picardy, ήρθε στο Παρίσι το 1790 και οσμίστηκε τη μεθυστική επαναστατική ατμόσφαιρα. Μέχρι το 1793, ο Babeuf ήταν προσηλωμένος στην οικονομική ισότητα και τον κομμουνισμό. Δύο χρόνια αργότερα, ίδρυσε τη μυστική Συνωμοσία των Ίσων, που οργανώθηκε γύρω από το νέο του περιοδικό, την εφημερίδα The Tribune of the People. Η Tribune, όπως και η Iskra του Λένιν έναν αιώνα αργότερα, χρησιμοποιήθηκε για να θέσει μια συνεκτική γραμμή τόσο για τα στελέχη του όσο και για τους δημόσιους οπαδούς του. Όπως γράφει ο James Billington, η Tribune του Babeuf «ήταν το πρώτο περιοδικό στην ιστορία που αποτέλεσε τον νομικό βραχίονα μιας εξωθεσμικής επαναστατικής συνωμοσίας.» [1]
Το απόλυτο ιδεώδες του Babeuf και της Συνωμοσίας του ήταν η απόλυτη ισότητα. Η φύση, υποστήριζαν, απαιτεί την απόλυτη ισότητα – κάθε ανισότητα είναι αδικία: επομένως έπρεπε να καθιερωθεί η κοινοκτημοσύνη. Όπως διακήρυττε με έμφαση η Συνωμοσία στο Μανιφέστο των Ίσων – γραμμένο από έναν από τους κορυφαίους συνεργάτες του Babeuf, τον Sylvain Maréchal: «Απαιτούμε την πραγματική ισότητα ή τον Θάνατο – αυτό πρέπει να έχουμε». «Για χάρη της», συνέχιζε το Μανιφέστο, «είμαστε έτοιμοι για όλα – είμαστε πρόθυμοι να σαρώσουμε τα πάντα. Ας εξαφανιστούν όλες οι τέχνες, αν χρειαστεί, όσο μας μένει η πραγματική ισότητα».
Στην ιδανική κομμουνιστική κοινωνία που επιδιώκει η Συνωμοσία, η ατομική ιδιοκτησία θα καταργηθεί και όλη η ιδιοκτησία θα είναι κοινοτική και θα αποθηκεύεται σε κοινοτικές αποθήκες. Από αυτές τις αποθήκες, τα αγαθά θα διανέμονταν «δίκαια» από τους ανώτερους – προφανώς, θα υπήρχε ένα στέλεχος «ανώτερων» σε αυτόν τον τόσο «ίσο» κόσμο! Θα υπήρχε καθολική υποχρεωτική εργασία, «υπηρετώντας την πατρίδα […] με χρήσιμη εργασία». Οι δάσκαλοι ή οι επιστήμονες «πρέπει να υποβάλλουν πιστοποιητικά πίστης» στους ανωτέρους. Το Μανιφέστο αναγνώριζε ότι θα υπήρχε μια τεράστια επέκταση των κυβερνητικών αξιωματούχων και των γραφειοκρατών στον κομμουνιστικό κόσμο, αναπόφευκτη όπου «η πατρίδα αναλαμβάνει τον έλεγχο του ατόμου από τη γέννησή του μέχρι το θάνατό του». Θα υπήρχαν αυστηρές τιμωρίες που θα συνίσταντο σε καταναγκαστική εργασία εναντίον «ατόμων οποιουδήποτε φύλου που δίνουν στην κοινωνία ένα κακό παράδειγμα με την απουσία πολιτικού φρονήματος, με την απραξία, τον πολυτελή τρόπο ζωής, την ακολασία». Αυτές οι τιμωρίες, που περιγράφονται, όπως σημειώνει ένας ιστορικός «με αγάπη και με μεγάλη λεπτομέρεια» [2] , συνίσταντο στην απέλαση σε νησιά-φυλακές.
Η ελευθερία του λόγου και του Τύπου αντιμετωπίζονται όπως θα περίμενε κανείς. Ο Τύπος δεν θα επιτρέπεται να «θέτει σε κίνδυνο τη δικαιοσύνη της ισότητας» ή να υποβάλλει τη Δημοκρατία «σε ατελείωτες και μοιραίες συζητήσεις». Επιπλέον, «δεν θα επιτρέπεται σε κανέναν να διατυπώνει απόψεις που έρχονται σε άμεση αντίθεση με τις ιερές αρχές της ισότητας και της κυριαρχίας του λαού». Στην πραγματικότητα, ένα έργο θα επιτρεπόταν να δημοσιευτεί μόνο «αν οι φύλακες της βούλησης του έθνους θεωρούσαν ότι η δημοσίευσή του μπορεί να ωφελήσει τη Δημοκρατία».
Όλα τα γεύματα θα καταναλώνονταν δημόσια σε κάθε κοινότητα και, φυσικά, θα υπήρχε υποχρεωτική συμμετοχή για όλα τα μέλη της κοινότητας. Επιπλέον, ο καθένας θα μπορούσε να λαμβάνει «την ημερήσια μερίδα του» μόνο στην περιοχή στην οποία ζει: η μόνη εξαίρεση θα ήταν «όταν ταξιδεύει με την άδεια της διοίκησης». Κάθε ιδιωτική διασκέδαση θα ήταν «αυστηρά απαγορευμένη», ώστε «η φαντασία, απαλλαγμένη από την εποπτεία ενός αυστηρού δικαστή, να μην γεννήσει βδελυρά ελαττώματα αντίθετα προς το κοινό καλό». Και, όσον αφορά τη θρησκεία, «όλες οι λεγόμενες αποκαλύψεις θα έπρεπε να απαγορευτούν με νόμο».
Ο εξισωτικός κομμουνιστικός στόχος του Babeuf δεν ήταν μόνο μια σημαντική επιρροή στον μεταγενέστερο Μαρξισμό-Λενινισμό, αλλά και η στρατηγική θεωρία και πρακτική του στην συγκεκριμένη οργάνωση της επαναστατικής δραστηριότητας. Οι άνισοι, διακήρυτταν οι οπαδοί του Babeuf, πρέπει να λεηλατηθούν, οι φτωχοί πρέπει να ξεσηκωθούν και να λεηλατήσουν τους πλούσιους. Πάνω απ’ όλα, η Γαλλική Επανάσταση πρέπει να «ολοκληρωθεί» και να ξαναδημιουργηθεί – πρέπει να υπάρξει μια ολική ανατροπή (bouleversement total), ολική καταστροφή των υπαρχόντων θεσμών, ώστε από τα συντρίμμια να χτιστεί ένας νέος και τέλειος κόσμος. Όπως διακήρυξε ο Babeuf, στο τέλος του δικού του Μανιφέστου των Πληβείων: «Είθε τα πάντα να επιστρέψουν στο χάος, και μέσα από το χάος να αναδυθεί ένας νέος και αναγεννημένος κόσμος». [3] Πράγματι, το Μανιφέστο των Πληβείων, που δημοσιεύτηκε λίγο νωρίτερα από το Μανιφέστο των Ίσων, τον Νοέμβριο του 1795, ήταν το πρώτο σε μια σειρά επαναστατικών μανιφέστων που θα κορυφωνόταν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ, μισό αιώνα αργότερα.
Οι δύο διακηρύξεις αποκάλυψαν μια σημαντική διαφορά μεταξύ του Babeuf και του Maréchal, η οποία θα μπορούσε να είχε προκαλέσει διάσπαση, αν οι Ίσοι δεν είχαν συντριβεί λίγο αργότερα από την αστυνομική καταστολή. Διότι στο Μανιφέστο των Πληβείων, ο Babeuf είχε αρχίσει να κινείται προς τον Χριστιανικό Μεσσιανισμό, όχι μόνο αποτίοντας φόρο τιμής στον Μωυσή και τον Ιησού του Ναυή, αλλά και ιδιαίτερα στον Ιησού ως «συναθλητή» του, του Babeuf, και στη φυλακή ο Babeuf είχε γράψει μια Νέα Ιστορία της ζωής του Ιησού Χριστού. Οι περισσότεροι από τους Ίσους, ωστόσο, ήταν μαχητικοί άθεοι, με αιχμή του δόρατος τον Maréchal, στον οποίο άρεσε να αναφέρεται στον εαυτό του με το μεγαλοπρεπές ακρωνύμιο l’HSD, l’homme sans Dieu (ο άνθρωπος χωρίς Θεό).
Ο μύθος για τις σοσιαλιστικές, δήθεν, ρίζες του Χριστιανισμού
Εκτός από την ιδέα μιας συνωμοτικής επανάστασης, ο Babeuf, γοητευμένος από τα στρατιωτικά ζητήματα, άρχισε να αναπτύσσει την ιδέα του λαϊκού ανταρτοπόλεμου: μιας επανάστασης που σχηματίζεται σε ξεχωριστές «φάλαγγες» από ανθρώπους των οποίων η μόνιμη ενασχόληση θα ήταν να κάνουν επανάσταση – αυτό που ο Λένιν θα αποκαλούσε αργότερα «επαγγελματίες επαναστάτες». Έπαιξε επίσης με την ιδέα των στρατιωτικών φαλαγγών, που θα εξασφάλιζαν μια γεωγραφική βάση και στη συνέχεια θα εργάζονταν προς τα έξω από εκεί: «προχωρώντας βαθμιαία, εδραιώνοντας στο βαθμό που θα κερδίσουμε έδαφος, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να οργανωθούμε».
Ένας μυστικός, συνωμοτικός εσωτερικός κύκλος, μια φάλαγγα επαγγελματιών επαναστατών – αυτό σήμαινε αναπόφευκτα ότι η στρατηγική προοπτική του Babeuf για την επανάστασή του περιείχε μερικές εξόφθαλμες παραδοξότητες. Διότι στο όνομα ενός στόχου αρμονίας και τέλειας ισότητας, οι επαναστάτες θα καθοδηγούνταν από μια ιεραρχία που θα διέταζε την απόλυτη υπακοή – το μυημένο στέλεχος θα ασκούσε τη θέλησή του στη μάζα. Ένας απόλυτος ηγέτης, επικεφαλής ενός κλειστού κύκλου μυημένων, θα έδινε, την κατάλληλη στιγμή, το σύνθημα για την έφοδο σε μια κοινωνία τέλειας ισότητας. Η επανάσταση θα γινόταν, ώστε να τερματίσει όλες τις περαιτέρω επαναστάσεις – μια παντοδύναμη ιεραρχία θα ήταν απαραίτητη, υποτίθεται, για να θέσει τέλος στην ιεραρχία για πάντα.
Αλλά φυσικά, όπως είδαμε, δεν υπήρχε κανένα πραγματικό παράδοξο εδώ, καμία πρόθεση να εξαλειφθεί η ιεραρχία. Οι ύμνοι στην «ισότητα» ήταν ένα σαθρό καμουφλάζ για τον πραγματικό στόχο, μια μόνιμα εδραιωμένη και απόλυτη δικτατορία, κατά την εντυπωσιακή εικόνα του Όργουελ, «μια μπότα που πατάει πάνω σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο – για πάντα».
Δείτε επίσης: Τι ήταν τελικά ο Τζορτζ Όργουελ, σοσιαλιστής ή φιλελεύθερος;
Αφού υπέστη την καταστολή της αστυνομίας στα τέλη Φεβρουαρίου 1796, η Συνωμοσία των Ίσων υποχώρησε περισσότερο και, ένα μήνα αργότερα, συγκροτήθηκε ως Μυστική Διεύθυνση Δημόσιας Ασφάλειας. Οι επτά μυστικοί διευθυντές, που συνεδρίαζαν κάθε βράδυ, έπαιρναν συλλογικές και ανώνυμες αποφάσεις, και στη συνέχεια κάθε μέλος αυτής της κεντρικής επιτροπής μεταλαμπάδευε την δραστηριότητα προς τα έξω σε 12 «εκπαιδευτές», καθένας από τους οποίους κινητοποιούσε μια ευρύτερη ομάδα εξέγερσης σε 1 από τις 12 συνοικίες του Παρισιού. Με αυτόν τον τρόπο, η Συνωμοσία κατάφερε να κινητοποιήσει 17.000 Παριζιάνους, αλλά η ομάδα προδόθηκε από την προθυμία της μυστικής διεύθυνσης να στρατολογήσει εντός του στρατού. Ένας πληροφοριοδότης οδήγησε στη σύλληψη του Babeuf στις 10 Μαΐου 1796, ενώ ακολούθησε η καταστροφή της Συνωμοσίας των Ίσων. Ο Babeuf εκτελέστηκε τον επόμενο χρόνο.
Η αστυνομική καταστολή, ωστόσο, αφήνει σχεδόν πάντα θύλακες αντιφρονούντων να αναστηθούν, και ο φορέας της δάδας του επαναστατικού κομμουνισμού ήταν ένας οπαδός του Babeuf, που συνελήφθη μαζί με τον ηγέτη, αλλά κατάφερε να αποφύγει την εκτέλεση. Ο Filippo Giuseppe Maria Lodovico Buonarroti (1761-1837) ήταν ο μεγαλύτερος γιος μιας αριστοκρατικής αλλά φτωχής Φλωρεντινής οικογένειας και άμεσος απόγονος του μεγάλου Μιχαήλ Άγγελου. Σπουδάζοντας νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πίζας στις αρχές της δεκαετίας του 1780, ο Buonarroti προσηλυτίστηκε από μαθητές του Morelly στη σχολή. Ως ριζοσπάστης δημοσιογράφος και εκδότης, ο Buonarroti συμμετείχε στη συνέχεια σε μάχες για τη Γαλλική Επανάσταση εναντίον των Ιταλικών στρατευμάτων. Την άνοιξη του 1794, τέθηκε επικεφαλής της Γαλλικής κατοχής στην ιταλική πόλη Oneglia, όπου ανακοίνωσε στον λαό ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι και ότι οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ των ανθρώπων αποτελεί παραβίαση του φυσικού νόμου. Επιστρέφοντας στο Παρίσι, ο Buonarroti υπερασπίστηκε με επιτυχία τον εαυτό του σε μια δίκη κατά της χρήσης τρομοκρατίας στην Oneglia, και τελικά αφιερώθηκε στη Συνωμοσία των Ίσων του Babeuf. Η φιλία του με τον Ναπολέοντα του επέτρεψε να γλιτώσει την εκτέλεση και τελικά να μεταφερθεί από ένα στρατόπεδο φυλακισμένων, στην εξορία στη Γενεύη.
Ναπολέων: ο πρώτος δεσποτικός σοσιαλιστής της Ευρώπης
Για το υπόλοιπο της ζωής του, ο, Buonarroti έγινε αυτό που ο σύγχρονος βιογράφος του αποκαλεί «ο πρώτος επαγγελματίας επαναστάτης», προσπαθώντας να στήσει επαναστάσεις και συνωμοτικές οργανώσεις σε όλη την Ευρώπη. Πριν από την εκτέλεση του Babeuf και των υπολοίπων, ο Buonarroti είχε δεσμευτεί στους συντρόφους του να γράψει ολόκληρη την ιστορία τους, και εκπλήρωσε αυτή την υπόσχεση όταν, σε ηλικία 67 ετών, δημοσίευσε στο Βέλγιο το βιβλίο The Conspiracy for Equality of Babeuf (1828). Ο Babeuf και οι σύντροφοί του είχαν ξεχαστεί για πολύ καιρό, και αυτό το ογκώδες έργο αφηγείτο τώρα την πρώτη και πιο εμπεριστατωμένη ιστορία του έπους των οπαδών του Babeuf. Το βιβλίο αποδείχθηκε μια έμπνευση για επαναστατικές και κομμουνιστικές ομάδες και πούλησε εξαιρετικά καλά, ενώ η Αγγλική μετάφραση του 1836 πούλησε 50.000 αντίτυπα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για την επόμενη δεκαετία της ζωής του, ο μέχρι πρότινος άγνωστος Buonarroti υμνήθηκε σε όλη την Ευρωπαϊκή Ακροαριστερά.
Ο Buonarroti, μελαγχολώντας για τις προηγούμενες επαναστατικές αποτυχίες, συμβούλευε την ανάγκη για σιδερένια διακυβέρνηση από την ελίτ, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τις επαναστατικές δυνάμεις. Εν ολίγοις, η εξουσία της επανάστασης πρέπει να δοθεί αμέσως σε μια «ισχυρή, σταθερή, φωτισμένη αμετακίνητη βούληση», η οποία «θα κατευθύνει όλη τη δύναμη του έθνους ενάντια στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς» και θα προετοιμάσει πολύ σταδιακά τον λαό για την κυριαρχία του. Το ζήτημα, για τον Buonarroti, ήταν ότι «ο λαός είναι ανίκανος είτε να αναγεννηθεί από μόνος του, είτε να ορίσει τους ανθρώπους που θα πρέπει να κατευθύνουν την αναγέννηση».
James H. Billington, Fire in the Minds of Men: Origins of the Revolutionary Faith (New York: Basic Books, 1980), p. 73.
Για τη φράση αυτή και άλλα μεταφρασμένα αποσπάσματα από το Μανιφέστο, βλέπε Igor Shafarevich, «The Socialist Phenomenon» (New York: Harper & Row, 1980), σσ. 121-4. Βλέπε επίσης Gray, ό.π., σημείωση 5, σ. 107.
Billington, ό.π., σημείωση 10, σ. 75. Βλέπε επίσης Gray, ό.π., σημ. 5, σ. 105n. Όπως σχολιάζει ο Gray, «αυτό που επιδιώκεται είναι η εκμηδένιση όλων των πραγμάτων, με την πίστη ότι από τη σκόνη της καταστροφής μπορεί να αναδυθεί μια όμορφη πολιτεία. Και εμψυχωμένος από μια τέτοια ελπίδα, με πόση ευθυκρισία ο Babeuf θα προσδοκούσε τον κονιορτό», ό.π., σ. 105.
Δείτε επίσης:
Τι προκάλεσε την Γαλλική Επανάσταση;
Η ιστορική καταγωγή της σοσιαλιστικής ιδέας
O Βρούτος, «αι Ειδοί του Μαρτίου» κι η ελευθερία σε καιρούς εγκλεισμού
