Το Νοέμβριο του 1985, δυο χρόνια μετά την μεγάλη ήττα των εργατικών στις εκλογές
του 1983, μια ομάδα από υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος αλλά και του
μάρκετινγκ συναντήθηκαν για να συζητήσουν το μέλλον του κόμματος που φαινόταν θαμπό.
Αποφάσισαν πως απαιτούνταν νέες πολιτικές και ένας νέος τρόπος προσέγγισης των πολιτών. Οι έρευνες που διεξήγαγαν έδειχναν ένα χάσμα ανάμεσα στο κόμμα και τους δυνητικούς ψηφοφόρους του.
Ο τρόπος με τον οποίο προσέγγιζαν την εκλογική αγορά είχε εφαρμοστεί πρώτη φορά τη δεκαετία του 1940 και πλέον ήταν ξεπερασμένος.
Οι νέοι, «τα παιδιά της Θάτσερ», που έβλεπαν στηνπολιτική της το μέλλον, κινούταν σε άλλο μήκος κύματος από τους εργατικούς.
Η επανατοποθέτηση του προϊόντος των εργατικών στην εκλογική αγορά πήρε
χρόνια να ευδοκιμήσει.
Βασίστηκε πάνω στην προσέγγιση των μεσαίων και υψηλών τάξεων που υποστήριξαν την Θάτσερ αλλά έχασαν την πίστη τους στην κυβέρνηση
του Τζον Μέιτζορ.
Οι νέοι εργατικοί δέχθηκαν την κληρονομιά της Θάτσερ, πως η ελεύθερη αγορά είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος δημιουργία πλούτου, μια επαναστατική τοποθέτηση για σοσιαλιστικό κόμμα. Η επανατοποθέτηση σε θέσεις είχε ολοκληρωθεί πριν τις εκλογές του 1992 αλλά και πάλι ηττήθηκαν βαριά. Οι απόψεις των ψηφοφόρων για τους εργατικούς δεν είχαν ακόμα αλλάξει.
Αυτό που έλειπε ήταν ο ηγέτης που δε θα φαινόταν ως «ταλαιπωρημένος», αλλά ως διεκδικητής. Ένας ηγέτης που θα ενέπνεε.
Τον βρήκαν στο πρόσωπο του Τόνι Μπλερ. Νέος, ενθουσιώδης, δυναμικός, δίχως να έχει
τσαλακωθεί σε προηγούμενες εσωκομματικές διαμάχες, είχε όλο το πακέτο που απαιτούνταν. Με τον Μπλερ στο τιμόνι οι «νέοι εργατικοί» προσέφεραν τον τρίτο δρόμο ανάμεσα στον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς και τον σοσιαλισμό,
υποστηρίζοντας πως θα επενδύσουν τα κέρδη της αγοράς σε δημόσιες υπηρεσίες.
Επίσης έπεισαν τους ψηφοφόρους που ήταν πιο πιθανό να αλλάξουν την ψήφο τους
από συντηρητικούς προς εργατικούς ότι μια κυβέρνηση των τελευταίων δε θα τους
έβλαπτε οικονομικά. Έδιωξαν δηλαδή το φόβο. Το rebranding είχε ολοκληρωθεί. Η
νίκη του Τόνι Μπλερ στις εκλογές της 1ης Μαϊου του 1997 ήταν σαρωτική. 43% του
εκλογικού σώματος και 418 έδρες στο κοινοβούλιο.
27 χρόνια μετά σε δύσκολη θέση πλέον βρίσκεται το αντίπαλο δέος των εργατικών,
οι συντηρητικοί. Ένα κόμμα που ιδρύθηκε το 1834 και που κυριαρχεί στην πολιτική
ζωή της Μεγάλης Βρετανίας βρίσκεται αυτή τη στιγμή γονατισμένο, παρά το ότι
βρίσκεται στην κυβέρνηση.
Τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια, το Μπρέξιτ και ότι το ακολούθησε, οι αλλαγές πρωθυπουργών σαν τα πουκάμισα, η γενικότερη κατάσταση στην οικονομία, η νεοσυντηρητική στροφή κομματιού του εκλογικού σώματος έχουν κάνει το κόμμα των συντηρητικών να μοιάζει αδιάφορο.
Μόλις το 7% των ηλικιών 18-24 και το 14% των 25-49 τους ψηφίζει. Κινδυνεύει μάλιστα να βρεθεί στην τρίτη θέση πίσω από το πιο συντηρητικό Reform UK. Η χθεσινή μεγάλη ήττα στις τοπικές εκλογές είναι η αρχή. Η ήττα των επερχόμενων εθνικών εκλογών
προμηνύεται ιστορική.
Μετά την ήττα θα πρέπει να ανασυνταχθούν και να κοιτάξουν πως θα προσεγγίσουν
τις νέες γενιές ψηφοφόρων. Να βρουν πως θα επανατοποθετηθούν στην εκλογική
αγορά.
Δεν είναι εύκολο εγχείρημα και απαιτεί χρόνο. Είναι όμως αναγκαίο. Ειδάλλως θα βρεθούν να διαβάζουν τους τίτλους τέλους.
