Η ένθρησκη αριστερά ισχυρίζεται πως ο Ιησούς ήταν ένας σοσιαλιστής, ενάντια στην ιδιωτική ιδιοκτησία και σε κάθε είδους οικονομική σχέση που «ζέχνει» καπιταλισμό. Μια απλή διερεύνηση την διαψεύδει.
Σε ένα από τα αριστουργήματα της βιβλιογραφίας του, το «Σοσιαλισμός: Μια Οικονομική και Κοινωνιολογική Ανάλυση», ο Mises έγραψε ένα κεφάλαιο με τίτλο «Χριστιανισμός και ιδιοκτησία», στο οποίο κατέγραψε τις ακόλουθες δηλώσεις σχετικά με τις διδαχές του Ιησού:
Ωστόσο, όλες οι προσπάθειες να βρούμε στις διδασκαλίες του Χριστού κάποια υποστήριξη του θεσμού της ιδιωτικής ιδιοκτησίας γενικά, και της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής ειδικότερα, είναι εντελώς μάταιες. Καμία ερμηνεία δεν μπορεί να βρει ούτε ένα απόσπασμα στην Καινή Διαθήκη, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι υποστηρίζει την ιδιωτική ιδιοκτησία. Όσοι αναζητούν μια βιβλική «ukase» (σ.σ. εντολή) πρέπει να επιστρέψουν στην Παλαιά Διαθήκη, ή να αρκεστούν στο να αμφισβητούν τον ισχυρισμό ότι στην εκκλησία των πρώτων Χριστιανών επικρατούσε ο κομμουνισμός….
Ένα πράγμα είναι φυσικά σαφές, και καμία επιδέξια ερμηνεία δεν μπορεί να το αποκρύψει. Τα λόγια του Ιησού είναι γεμάτα αγανάκτηση εναντίον των πλουσίων και οι Απόστολοι μόνο πράοι δεν είναι από αυτή την άποψη. Ο πλούσιος καταδικάζεται επειδή είναι πλούσιος, ο ζητιάνος επαινείται επειδή είναι φτωχός….
Αυτή είναι μια περίπτωση στην οποία τα λόγια του Λυτρωτή έφεραν μέσα τους τον σπόρο του κακού. Περισσότερο κακό έχει διαπραχθεί και περισσότερο αίμα έχει χυθεί εξαιτίας τους, παρά από τον διωγμό των αιρετικών και το κάψιμο των μαγισσών. Καθιστούν πάντοτε την Εκκλησία ανυπεράσπιστη απέναντι σε όλα τα κινήματα που στοχεύουν στην καταστροφή της ανθρώπινης κοινωνίας. Η Εκκλησία ως οργάνωση ασφαλώς στάθηκε πάντα στο πλευρό εκείνων που προσπάθησαν να αποτρέψουν την κομμουνιστική επίθεση. Αλλά δεν μπόρεσε να πετύχει πολλά σε αυτόν τον αγώνα. Διότι αφοπλιζόταν διαρκώς από τα λόγια: «Μακάριοι να είστε οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η Βασιλεία του Θεού».
Ο υποφαινόμενος -αν και εξακολουθεί να αγαπά τον Μίζες- υποστηρίζει ότι, σε αυτό το σημείο, έσφαλε. Το γιατί ο Μίζες έκανε πιθανότατα αυτά τα συγκεκριμένα λάθη στο δικό του ιστορικό πλαίσιο είναι θέμα κάποιου άλλου άρθρου. Αυτό το άρθρο εστιάζει στο πού απέτυχε να λάβει πλήρως υπ’ όψη του τις διδαχές του Ιησού σχετικά με αυτό το θέμα.
Παρ’ ό,τι ο Μίζες έχει δίκιο ότι οι Χριστιανοί και οι εκκλησίες συχνά συμμάχησαν με παρεμβατιστές και σοσιαλιστές -ακόμη και χρησιμοποιώντας τους στίχους της Βίβλου και τα λόγια του Ιησού- είναι βασικό να διαβάζουμε τα λόγια του Ιησού (ή οποιουδήποτε άλλου) σε σχέση με το πλαίσιο, τη συνεκτικότητα και την ολότητά τους. Κάνοντας το αυτό, είναι προφανές ότι οι σοσιαλιστές και οι παρεμβατιστές δεν έχουν στο πρόσωπο του Ιησού τον σύμμαχο που νομίζουν ότι έχουν. Με άλλα λόγια, ο Μίζες μάλλον δεν κατάφερε να εφαρμόσει τον «Χρυσό Κανόνα» (Ματθαίος 7:12), διαβάζοντας τα λόγια του Χριστού μ’ άλλον με τρόπο από εκείνον που ο ίδιος θα ήλπιζε να διαβαστούν.
Παρακάτω είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των διδαχών του Ιησού σχετικά με τέτοιου είδους θέματα. Ο χώρος περιορίζει την εξέταση κάθε δήλωσής του για το θέμα, επομένως ο στόχος δεν είναι μια προκατειλημμένη, επιλεκτική τους ανάγνωση, αλλά ο περιορισμός των στοιχείων σε δηλώσεις που παρέχουν ένα αντίβαρο στους ισχυρισμούς ότι ο Ιησούς ήταν εναντίον των πλουσίων καθαυτών, ότι ήταν αντίθετος στην ιδιωτική ιδιοκτησία, ότι προωθούσε τη διανομή πλούτου, ή ότι θα υποστήριζε το κράτος πρόνοιας.
Ιδιοκτησία (Ματθαίος 20:15· πρβλ. Ματθαίος 20:1-16)
Ματθαίος 20:15—«Δεν είναι άραγε νόμιμο για μένα να κάνω ό,τι επιθυμώ με ό,τι είναι δικό μου; Ή μήπως το μάτι σου ζηλεύει [δλδ, είσαι κακός ] επειδή είμαι γενναιόδωρος [δλδ, είμαι καλός];».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της διδασκαλίας Του, ο Ιησούς επιβεβαίωνε την εγκυρότητα του Νόμου του Θεού (πρβλ. Ματθαίος 5:17-19), συμπεριλαμβανομένης της 8ης εντολής: «Ου κλέψεις» (Ματθαίος 19:18· Μάρκος 10:19· Λουκάς 18:20· πρβλ. Ρωμαίους 13:9· Εφεσίους 13:9· Εφεσίους 2.4). Όχι μόνο αυτό, αλλά επιβεβαίωνε επίσης τη 10η εντολή κατά των «πράξεων επιθυμίας» (Μάρκος 7:22).
Πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο Ιησούς είπε την παραβολή των εργατών στον αμπελώνα (Ματθαίος 20:1-16). Ένας γαιοκτήμονας προσλαμβάνει εργάτες για όλη την ημέρα για ένα δηνάριο – ένα μεροκάματο – ακόμη και προσλαμβάνοντας εργάτες μέχρι την 11η ώρα (δηλαδή, στις 5 μ.μ.). Στο τέλος, όλοι οι εργάτες πληρώθηκαν ένα δηνάριο, ανεξαρτήτως χρόνου εργασίας. Όταν οι εργάτες που είχαν δουλέψει περισσότερο παραπονέθηκαν, επειδή ο άνθρωπος που δούλεψε μόνο μία ώρα πληρώθηκε ένα πλήρες ημερομίσθιο, τους απάντησε:
Φίλε μου, δεν σε κάνω λάθος, δεν συμφώνησες μαζί μου για ένα δηνάριο; Πάρε ό,τι σου ανήκει και φύγε, όμως θέλω να δώσω σε αυτόν τον τελευταίο άνθρωπο τα ίδια όπως σε σένα. Δεν είναι νόμιμο να κάνω ό,τι θέλω με αυτό που είναι δικό μου; Ή μήπως το μάτι σου ζηλεύει επειδή είμαι γενναιόδωρος; (Ματθαίος 20:13-15)
Μολονότι οι σοσιαλιστές ή οι υποστηρικτές της αναδιανομής μπορεί να χρησιμοποιήσουν αυτό το απόσπασμα για να υποστηρίξουν ένα καθολικό βασικό εισόδημα, τους ίσους μισθούς ή την εξίσωση του πλούτου, το νόημα είναι στην πραγματικότητα το αντίθετο. Ο ιδιοκτήτης της γης δεν απεικονίζεται ως εκμεταλλευτής: προσέλαβε εργάτες με διαφορετικές απολαβές, συμφώνησε με τους εργάτες του τι θα πληρώνονταν για το έργο, και είχε τον έλεγχο της ιδιοκτησίας του και της συναλλαγής. Οι παραπονούμενοι αποκρούστηκαν — καμία αδικία δεν είχε διαπραχθεί εναντίον τους. Πληρώθηκαν σύμφωνα με τους όρους της εθελούσιας, βάση συμβολαίου συμφωνίας, και κάποιοι πόροι του ανταλλάχθηκαν με την εργασία τους. Ο εργάτης είναι άξιος του μισθού του (Λουκάς 10:7), αλλά αυτός ο μισθός καθορίζεται με εθελούσια συμφωνία και ανταλλαγή.
Φιλανθρωπική δωρεά, επιλογή και υμνητές του κράτους πρόνοιας
Ματθαίος 6:1-4—«Προσέχετε να μην ασκείτε την καλοσύνη σας ενώπιον των ανθρώπων για να γίνετε αντιληπτοί από αυτούς. Αλλιώς δεν θα έχετε ανταμοιβή από τον Πατέρα σας που είναι στους Ουρανούς. [2] Όταν, λοιπόν, δίνετε στους φτωχούς, μην το διατυπανίζετε μπροστά σας, όπως κάνουν οι υποκριτές στις συναγωγές και στους δρόμους, για να τους τιμούν οι άνθρωποι. Αλήθεια σας λέω, θα λάβουν την ανταμοιβή τους πλήρως. [3] Όταν όμως δίνετε στους φτωχούς, να μην ξέρει το αριστερό σας χέρι τι κάνει το δεξί, [4] ώστε να είναι κρυφή η δωρεά σας. Και ο Πατέρας σας, που βλέπει τι γίνεται στα κρυφά, θα σας ανταμείψει».
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο Ιησούς προώθησε τη φιλανθρωπία για τους φτωχούς. Ο Ιησούς είπε ότι το να δίνετε στους φτωχούς δεν πρέπει να έχει το κίνητρο να γίνει αντιληπτό από τους ανθρώπους (Ματθαίος 6:1), ότι δεν πρέπει να διατυμπανίζεται μπροστά τους (Ματθαίος 6:2) και ότι το αριστερό σας χέρι δεν πρέπει καν να γνωρίζει τι κάνει το δεξί (Ματθαίος 6:3), ώστε να δίνεται μυστικά (Ματθαίος 6:4). Η ίδια η έννοια της προσφοράς προϋποθέτει τη νομιμότητα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και την ελεύθερη βούληση. Δεν μπορεί κανείς να δώσει νόμιμα ό,τι δεν κατέχει αρχικά νόμιμα, ούτε προσφέρει εάν αυτό γίνεται με εξαναγκασμό.
Η πλάνη του κρατικίστικου non sequitur μπορεί εύκολα να εισέλθει εδώ αδιόρατα: «Είμαι καλύτερος άνθρωπος γιατί πιστεύω ότι το κράτος πρέπει να φορολογεί και να διανέμει περισσότερο πλούτο για προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας!». Οι άνθρωποι υιοθετούν μια στάση αδικαιολόγητης ηθικής ανωτερότητας όταν ταυτίζουν ψευδώς την προσωπική-ιδιωτική εθελούσια φιλανθρωπία με τις συλλογικές, εξαναγκασμένες, αναδιανεμητικές πολιτικές μέσω του πολιτικοποιημένου κράτους. Το να εξαναγκαζόμαστε από το κράτος να δίνουμε στους φτωχούς δεν είναι προσφορά, αλλά ένα επιφανειακό τεστ του πολιτισμού μας περί ηθικής αρετής . «Ο Ιησούς είπε να δίνετε στους φτωχούς, επομένως [non-sequitur], πρέπει να υποστηρίζετε το σύγχρονο, κοσμικό κράτος πρόνοιας». Το συμπέρασμα δεν συνεπάγεται. Στην πραγματικότητα, θα υπονόμευε τη μυστική, προσωπική, οικειοθελή φιλανθρωπία.
Τουλάχιστον οι υποκριτές που καταδίκασε ο Ιησούς επειδή εφιστούσαν την προσοχή στη γενναιοδωρία τους προς τους φτωχούς, προκειμένου να γίνουν αντιληπτοί από τους ανθρώπους, στην πραγματικότητα επέλεγαν να παραχωρήσουν τους δικούς τους πόρους οικειοθελώς στους φτωχούς. Οι υπέρμαχοι του κράτους πρόνοιας το διατυμπανίζουν μπροστά τους – στο όνομα του Ιησού, αν χρειαστεί – σηματοδοτώντας την ηθική τους ανωτερότητα, καθώς ανακοινώνουν ότι θέλουν το κράτος να απαλλοτριώσει αγαθά από άλλους, για να τα δώσει στους φτωχούς. Ωραία γενναιοδωρία! Ο «διατυμπανιστής της πρόνοιας» -σε αντίθεση με τον υποκριτή που περιέγραψε ο Ιησούς- σηματοδοτεί την υποτιθέμενη αρετή του, υποστηρίζοντας ότι το κράτος πρέπει να μεταβιβάζει τα αγαθά άλλων ανθρώπων στους φτωχούς δια της βίας.
Αιτήματα αναδιανομής (Λουκάς 12:13-15· Ιωάννης 12:1-8)
Λουκάς 12:13-15—«Κάποιος από το πλήθος Του είπε: «Δάσκαλε, πες στον αδερφό μου να μοιραστεί την οικογενειακή κληρονομιά μαζί μου». [14] Εκείνος όμως του είπε: «Άνθρωπε, ποιος με διόρισε κριτή ή διαιτητή σας;» [15] Κατόπιν τους είπε: «Να προσέχετε και να φυλάγεστε από κάθε μορφή απληστίας, γιατί ούτε όταν κάποιος έχει αφθονία, η ζωή του δεν απαρτίζεται από τα υπάρχοντά του».
Ο Ιησούς αρνήθηκε να αναδιανείμει και να εξισώσει τον άνισο πλούτο, όταν του ζητήθηκε. Αντίθετα, προειδοποίησε τον φτωχότερο άνθρωπο ενάντια στην απληστία. Θα ήταν η τέλεια ευκαιρία για τον Ιησού για να προωθήσει την αναδιανομή του πλούτου. Από την άλλη είπε, «Πουλήστε τα υπάρχοντά σας και δώστε τα σε φιλανθρωπία» (Λουκάς 12:33), όμως το πλαίσιο και η ολότητα των λόγων του δείχνουν ότι ο Ιησούς δεν το απαιτούσε πάντα αυτό από όλους τους ακολούθους Του, ωστόσο, ακόμη και αυτή η δήλωση προϋποθέτει την ιδιοκτησία, την ανταλλαγή, την εθελούσια επιλογή και την φιλανθρωπία.
Σε αυτό το αίτημα (Λουκάς 12:13), είναι σαν να ακούμε τα λόγια των σύγχρονων σοσιαλιστών ή παρεμβατιστών, που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον Ιησού για να προσθέσουν μια αυθεντία στον σκοπό τους: «Ιησού, πες στους πλούσιους να μοιράσουν τον πλούτο τους μαζί μου (και με τον κρατικό μηχανισμό)!». Θέλουν να μπορούν να πουν ότι ο Ιησούς θα είχε υποστηρίξει το σύγχρονο, κοσμικό κράτος πρόνοιας για τη διαχείριση και τη διανομή του πλούτου των ιδιωτών. «Σίγουρα» ο Ιησούς – του οποίου το επίκεντρο ήταν η Βασιλεία του Θεού και που έζησε σε μια περίοδο που επικρατούσε απίστευτη φτώχεια για οποιονδήποτε άνθρωπο της εποχής μας – θα «ταυτιζόταν» με τον σύγχρονο υποστηρικτή της αναδιανομής του πλούτου στην Αμερική και την Ευρώπη, που έχει ηλεκτρισμό, τρεχούμενο νερό, iPhone και Starbucks.
Σε ένα τελευταίο περιστατικό, για το παρόν άρθρο, διαβάζουμε για την Μαρία της Βηθανίας που πήρε 12 ουγκιές από ένα μπουκάλι ακριβό άρωμα και άλειψε τα πόδια του Ιησού (Ιωάννης 12:3). Ένα ακριβό, πολυτελές αγαθό αναλώθηκε. Εκφράστηκε μια αντίρρηση για μια τέτοια πράξη επιδεικτικής κατανάλωσης: «Γιατί αυτό το άρωμα δεν πουλήθηκε για τριακόσια δηνάρια [11 μηνών ημερομίσθια] και δεν δόθηκε σε φτωχούς;» (Ιωάννης 12:4). Η αντίρρηση αυτή προήλθε—όχι από έναν woke Ιησού—αλλά από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη (Ιωάννης 12:4). Σε αυτή την αντίρρηση ο Ιησούς απάντησε: «Αφήστε την… Γιατί θα έχετε πάντα μαζί σας τους φτωχούς, αλλά δεν θα έχετε πάντα εμένα» (Ιωάννης 12:7-8). Ο Ιησούς δεν καταδίκασε μια πράξη εκούσιας, ακριβής κατανάλωσης, ακόμη και όταν το κόστος ευκαιρίας σήμαινε ότι ο πλούτος δεν θα κατευθυνόταν στους φτωχούς.
Θα μπορούσαν να προσκομιστούν περισσότερα στοιχεία, αλλά αυτά τα περιορισμένα εδάφια από μόνα τους θα πρέπει να είναι επαρκή για να δείξουν ότι η τυπική παρουσίαση του Ιησού σαν να βρισκόταν σε κατηγορηματική αντίθεση με την ιδιοκτησία, τον πλούτο, την εθελούσια ανταλλαγή, την εθελοντική προσφορά και άλλα σχετικά θέματα, είναι ελλιπής.
