Με τα δύο μεγάλα κόμματα να καταρρέουν (ειδικά αυτό των σοσιαλιστών), την πολιτική εμπιστοσύνη να βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα, ο Μακρόν εμφανίστηκε ως ο τεχνοκράτης που μπορούσε να κρατήσει τη χώρα όρθια αφήνοντας πίσω ένα παλιό, παρωχημένο πολιτικό σύστημα.
Δεν προσπάθησε να περιμένει και να πάρει την αρχηγία στους σοσιαλδημοκράτες (στην κυβέρνηση των οποίων ήταν υπουργός) αλλά άδραξε την ευκαιρία δημιουργώντας ένα καινούριο, δικό του κόμμα από την αρχή. Η πρότερη επαγγελματική του πορεία έδωσε στους ψηφοφόρους τη σιγουριά πως μπορεί να κυβερνήσει. Κέρδισε δηλαδή στο πεδίο της κυβερνησιμότητας.
Η δεύτερη βάρκα που πάτησε ήταν αυτή του «τείχους» απέναντι στο φόβητρο μιας επέλασης της «ακροδεξιάς». «Πούλησε», κυρίως στο δεύτερο γύρο των Προεδρικών εκλογών, τον εαυτό του ως τη μοναδική εναλλακτική (TINA) απέναντι στην πιθανότητα μιας προεδρίας Λε Πεν. Έτσι έπεισε αριστερούς ψηφοφόρους να τον ψηφίσουν, όχι επειδή τον θέλουν αλλά επειδή αποτελεί το λιγότερο κακό σενάριο για εκείνους.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν ο πρόεδρος, πλέον, Μακρόν είχε την επιλογή να έρθει ιδεολογικά κοντά με τους ψηφοφόρους που βρισκόταν στο ένα από τα δύο στρατόπεδα του παλιού πολιτικού φάσματος. Σε μια προσπάθεια ισορροπίας όμως πότε πήγαινε προς τη μία και πότε προς την άλλη πλευρά δίχως να βρει στέρεα πατήματα. Όταν μάλιστα το πλαίσιο άλλαξε μετά την πανδημία (όπως έχουμε γράψει πολλές φορές) ο Μακρόν, όπως και άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες, βρέθηκε να κινείται εκτός πλαισίου.
Με τις δυο πλευρές του πολιτικού φάσματος να «ριζοσπαστικοποιούνται» σημαντικά (μερίδιο ευθύνης έχει σαφώς και η διακυβέρνηση Μακρόν) έμεινε στη μέση (κέντρο), μακριά από σαφείς ιδεολογικές αναφορές και ταυτίσεις με τους ψηφοφόρους. Όταν η κυβερνησιμότητα άρχισε να φθείρεται, έπαιξε το άλλο ισχυρό χαρτί του «δημοκρατικού μετώπου» και της μόνης επιλογής απέναντι στην «ακροδεξιά» Λε Πεν (εκλογές 2022). Με αυτόν τον τρόπο (βοήθησε πολύ και το rally round the flag effect από τον πόλεμο στην Ουκρανία) κέρδισε τις Προεδρικές εκλογές. Στις βουλευτικές εκλογές αυτό φάνηκε σε μικρότερο βαθμό και έτσι είχαμε την εκρηκτική άνοδο του κόμματος Λε Πεν και την αδυναμία του κόμματος Μακρόν να βρει πλειοψηφία.
Δύο χρόνια μετά, το κόμμα Μακρόν βρέθηκε τρίτο στις ευρωεκλογές, με το κόμμα Λε Πεν να κυριαρχεί. Ο Γάλλος Πρόεδρος ανακοίνωσε πρόωρες βουλευτικές εκλογές οι οποίες θα διεξαχθούν σε δυο γύρους (30 Ιουνίου και 7 Ιουλίου). Το κόμμα Μακρόν πλέον κατεβαίνει με αποδυναμωμένα και τα δυο του όπλα. Μετά από επτά χρόνια εξουσίας ο Πρόεδρος έχει φθαρεί και πλέον όχι μόνο δε θεωρείται ως η μοναδική κυβερνητική εναλλακτική αλλά ούτε ως η καλύτερη. Επίσης, η δεξιά δεν φοβίζει πλέον τους περισσότερους πολίτες. Αλλά και για όσους φοβίζει, η εναλλακτική βρίσκεται στην ενωμένη αριστερά.
Δίχως αυτά τα δυο όπλα του το κόμμα Μακρόν κατεβαίνει σε μια μάχη που δείχνει χαμένη, καθώς δεν έχει πλέον USP (Unique Selling Point) παρά μόνο για μια μερίδα κεντρώων ψηφοφόρων και οδηγείται μαθηματικά σε σημαντική ήττα στον πρώτο γύρο (το τι θα γίνει στον δεύτερο εξαρτάται από τις ισορροπίες που θα δημιουργηθούν στις 30 Ιουνίου). Αυτό είναι που παθαίνουν όσοι πολιτικοί βασίζονται μόνο στην κυβερνησιμότητα και στον φόβο των ψηφοφόρων.
Κάποια στιγμή το TINA χάνεται και έρχεται η ανάγκη επιστροφής στη βάση. Το κόμμα του Προέδρου Μακρόν όμως ούτε είχε, ούτε προσπάθησε να αποκτήσει βάση. Ξεμένει λοιπόν και από όπλα και από καταφύγιο.
