Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο Τζορτζ Σόρος ήταν πράκτορας των εξωγήινων εβραϊκών σαυρών-κουρέων που διοικούνται από τον Κλάους Σβαμπ μέσα από ένα μυστικό υπόγειο ελβετικό καταφύγιο λαξευμένο σε παλαιωμένο Emmental.
-
- Γράφει η Ανν-Ελίζαμπεθ Μουτέ
Λαμπρός χρηματοδότης, κερδοσκόπος, ριψοκίνδυνος, ναι. Αντικομμουνιστής φιλελεύθερος ακτιβιστής οπαδός του Καρλ Πόπερ που ήθελε να διαδώσει το ευαγγέλιο της Ανοιχτής Κοινωνίας στην πατρίδα του, την Κεντρική Ευρώπη, ναι. Έξυπνος Ούγγρος (που είναι ούτως ή άλλως πλεονασμός), ναι. Διαβολική ιδιοφυΐα; Μπα.
Ο άνθρωπος έχει απόψεις και τις προωθεί. Το ίδιο κάνουν και οι αδελφοί Κοχ και οι Μέρσερ στη Δεξιά- το ίδιο έκαναν, από το λογικό κέντρο, κομψές προσωπικότητες όπως ο αρχιδούκας Όττο φον Αψβούργος, ο πρίγκιπας Καρλ Σβάρτσενμπεργκ ή ο Ριχάρδος Νικόλαος Κόμης Κουντενχόβε-Καλέργκι, των οποίων οι ιστορικοί τίτλοι είχαν σχεδόν την ίδια επίδραση σε πολλούς ανθρώπους με τα δισεκατομμύρια του Σόρος, του Κοχ ή του Μέρσερ.
Τυχαίνει να έχω υπάρξει μάρτυρας αυτής της επίδρασης από πρώτο χέρι, όταν με έστειλε η εφημερίδα The European να πάρω συνέντευξη από τον Τζορτζ Σόρος. Αυτό συνέβη το 1992, αμέσως μετά την «επιδρομή του στη λίρα», όταν κάθε ταμπλόιντ τον αποκαλούσε «ο άνθρωπος που χρεοκόπησε την Τράπεζα της Αγγλίας».
Ο Σόρος είχε σορτάρει τη στερλίνα κατά τη διάρκεια της νομισματικής κρίσης μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, οσμιζόμενος ότι η Βρετανία δεν θα ήταν σε θέση να διατηρήσει τη νομισματική ισοτιμία με το γερμανικό μάρκο στο πλαίσιο του προδρόμου του ευρώ, του ERM. (Όσο τεχνικό κι αν ακούγεται αυτό, το γεγονός ότι ο Σόρος, ένας σχεδόν άγνωστος τότε 61χρονος Νεοϋορκέζος χρηματιστής, του οποίου το Quantum Fund είχε γίνει πρωτοσέλιδο μόνο στις οικονομικές σελίδες, είχε κερδίσει ένα δισεκατομμύριο λίρες από την τεκμηριωμένη εικασία του, εκτόξευσε την ιστορία στα πρωτοσέλιδα όλων των ταμπλόιντ).
Τον βρήκα, σύμφωνα με τις οδηγίες του, στο Συνεδριακό Κέντρο της Βασίλισσας Ελισάβετ ΙΙ, απέναντι από τη Βουλή των Κοινοτήτων, να συνομιλεί σε έναν από τους ψεύτικους δερμάτινους καναπέδες Le Corbusier στα δημόσια καθιστικά.
Γύρω του ήταν μια εντυπωσιακή σειρά από ίσως μισή ντουζίνα Βρετανούς κυρίους (ναι, όλοι άνδρες). Δύο βουλευτές. Ο πρύτανης ενός από τα πιο αριστοκρατικά κολέγια της Οξφόρδης. Ένας ήσυχος αριστοκράτης που έφερε έναν μεγάλο τίτλο, με κατάλληλα φθαρμένο τουίντ Savile Row, ο οποίος νομίζω ότι εργαζόταν για μια μικρή εμπορική τράπεζα. Ο πρώην προϊστάμενος ενός εξίσου ιστορικού δημόσιου σχολείου, τώρα μέλος του διοικητικού συμβουλίου ενός διάσημου μουσείου. Ξεχνάω τι έκανε ο τελευταίος. Κάτι στον Ερυθρό Σταυρό, ίσως.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση πρώτα απ’ όλα ήταν η έντονη, προσηλωμένη δουλοπρέπεια που εξέπεμπε αυτή η ομάδα συγκεντρωμένων παλαιών προνομιούχων, σαν μια βαριά μυρωδιά από τον πάγκο ενός καταστήματος αφορολόγητων ειδών σε ένα κατάστημα αεροδρομίου. Κοιτούσαν κατάματα ένα δισεκατομμύριο λίρες και δεν μπορούσαν να το ξεπεράσουν. Ήθελαν λίγο από αυτό, φυσικά για το καλό των οργανισμών που εκπροσωπούσαν. Τους έκανε να νιώθουν αδύναμοι.
Ό,τι κι αν έλεγε ο Τζορτζ Σόρος, ένας αδιάφορος, ήπιος και μεσαίου ύψους άνδρας, γινόταν δεκτό με αντανακλαστικά νεύματα επιδοκιμασίας. (Δεν νομίζω ότι είχαν καν συνείδηση ότι κουνούσαν το κεφάλι τους- ήταν σαν κάποια σκοτεινή θρησκευτική τελετουργία).
Δεν έδειχνε να του αρέσει ιδιαίτερα- αλλά έβλεπες ότι δεν ήταν η πρώτη φορά και ότι είχε αρχίσει να το συνηθίζει. Σαν να είχε κουραστεί από τον θαυμασμό, είπε σύντομα ότι θα ήταν καλύτερα να πάμε στο κοντινό του γραφείο για να διεξαγάγουμε την κανονική συνέντευξη, και χωρίσαμε περίπου μια ώρα αργότερα, αφού μου είχε δώσει το τελευταίο του αδιάφορο βιβλίο, The Alchemy of Finance, το οποίο ξεφύλλισα τόσο ώστε να χρησιμοποιήσω μερικά αποσπάσματα στο άρθρο μου.
Με την πάροδο των ετών, καθώς ο Τζορτζ Σόρος αποφάσισε να αφιερώσει πάνω από 32 δισεκατομμύρια δολάρια από την περιουσία του στις ιδέες του και έγινε αμφιλεγόμενος στην πορεία, δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω αυτή τη σκηνή.
Ήταν κάποιος που πιθανότατα δεν είχε ακούσει ποτέ τη λέξη “όχι” τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Δεν είναι περίεργο, η πολιτική του βούληση δεν διαψεύστηκε ποτέ από κάτι τόσο πεζό όσο μια εκλογή, έγινε όλα τα πράγματα για όλους σχεδόν τους φιλελεύθερους – ενώ η φαινομενικά απύθμενη ροή χρηματοδότησής του εξελίχθηκε σε κρακ κοκαΐνη των ακτιβιστών σε ολόκληρη την αριστερή πτέρυγα του πολιτικού φάσματος.
Απόδειξη αυτού ήταν ένα αγωνιώδες άρθρο γνώμης στο POLITICO την περασμένη εβδομάδα, καθώς το Ίδρυμα Ανοιχτής Κοινωνίας του 93χρονου Σόρος, του οποίου ηγείται πλέον ο 37χρονος γιος του Σόρος, ο Άλεξ, ανακοίνωσε ότι αποσύρεται σε μεγάλο βαθμό από την Ευρώπη. “Η υποχώρηση του Σόρος δεν θα μπορούσε να έρθει σε χειρότερη στιγμή για το ευρωπαϊκό εγχείρημα”, κατήγγειλε κάποιος Αλμπέρτο Αλεμάνο, ο οποίος περιγράφεται ως “καθηγητής Jean Monnet του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο HEC Paris και ιδρυτής του The Good Lobby, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που έχει δεσμευτεί να εξισώσει την πρόσβαση στην εξουσία”.
Η Ευρώπη “αμφισβητείται από εθνικιστικά και λαϊκιστικά κόμματα που απορρίπτουν τις θεμελιώδεις “ανοιχτές” αξίες του μπλοκ και που σύντομα θα βρεθούν απαλλαγμένα από τον έλεγχο που προσπαθούν να ασκήσουν οι οργανώσεις που υποστηρίζονται από το OSF”.
Ο Αλεμάνο μας υπενθυμίζει ότι η “μαζική διαρθρωτική παρουσία του OSF στην κοινωνία των πολιτών της ΕΕ – η οποία ισοδυναμεί με περίπου το ένα όγδοο του 1,5 δισεκατομμυρίου ευρώ που διανέμεται κάθε χρόνο – σημαίνει ότι η αποχώρησή του απειλεί την επιβίωση πολλών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων, πολλές από τις οποίες δρουν ως δημοκρατικοί παρατηρητές”. Το λέει σαν να είναι κάτι καλό.
Είμαι βέβαιη ότι αν το POLITICO έγραφε το ίδιο πράγμα για τους αδελφούς Κοχ, δεν θα ακούγαμε ποτέ την κατάληξή του. Έχοντας παρακολουθήσει επί τόπου κάποια από τα πρώτα έργα του Ιδρύματος Ανοικτής Κοινωνίας (OSF) στη Ρουμανία μετά τον Τσαουσέσκου ή στη Ρωσία τη δεκαετία του ’90, αμέσως μετά τη συνέντευξ που μου παραχώρησε ο Σόρος, τον είδα ως μια ξεκάθαρη δύναµη υπέρ του καλού.
Πρόσφατα, το 2016, «η καταγγελία του Σόρος για τις αδιαφανείς πρακτικές της κινεζικής αγοράς του απέφερε μια ομοβροντία προσβολών από το Πεκίνο», όπως σωστά επισημαίνει ο Μάιλς Γιου, διευθυντής του παραρτήματος του Ινστιτούτου Hudson στην Κίνα.
Και πολλές αξιόλογες υποτροφίες έχουν βγει από το Κεντρικό Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιό του όλα αυτά τα χρόνια.
Αλλά εξακολουθώ να βρίσκω περίεργο το γεγονός ότι σχεδόν κανένας που δεν είχε συγκεκριμένα στοχοποιηθεί από τις επιχειρήσεις του δεν αμφισβήτησε ποτέ την ανισορροπία που προκλήθηκε από τη σχεδόν ανεξέλεγκτη πολιτική του επιρροή, μόνο και μόνο επειδή, κατά κύριο λόγο, εξυπηρετούσε τις κυρίαρχες απόψεις της φιλελεύθερης Αριστεράς.
