Όταν μιλάμε για τον βίαιο ολοκληρωτισμό του ισλαμισμού, χρησιμοποιούμε συχνά τον όρο “ισλαμοφασισμός”. Όχι πως δεν υπήρξαν στην ιστορία και άλλα πολιτειακά συστήματα (αυτό είναι στην κυριολεξία ο φασισμός), εξίσου, ή περισσότερο καταπιεστικά – όπως πχ ο σταλινισμός.
-
- Γράφει ο Κ. Μπογδάνος
Απλά δεν προτιμώνται ως παραλληλισμοί του κακού στον δημόσιο λόγο, διότι η κυρίαρχη κουλτούρα φέρει σφραγίδα αριστερή. Αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Μπορούμε όμως σήμερα να κάνουμε μιαν αρχή, περνώντας από το «ισλαμοφασισμός» στο «ισλαμολομμουνισμός». Με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, έχουμε κάθε λόγο να το κάνουμε.
Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς εδώ δύο εβδομάδες, η πρώτη δηλαδή σοβαρή αραβο-ισραηλινή σύρραξη εδώ και αρκετά χρόνια, αποκαλύπτει βαθιές πολιτικές μετατοπίσεις σε ολόκληρη τη Δύση. Διαχρονικά, η σκληρή δεξιά τοποθετείτο ενάντια στο Ισραήλ, όπως έκανε παραδοσιακά και η αριστερά.
Σήμερα όμως, που η δεξιά αντιλαμβάνεται καλύτερα ότι ο ισλαμισμός, η λαθρομεταναστευτική εισβολή και η αντικατάσταση πληθυσμού είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ο πολιτισμένος κόσμος έχει αντιμετωπίσει εδώ και δεκαετίες, η στάση της απέναντι σε ένα κράτος, που πολεμά με νύχια και με με δόντια – ενίοτε και με εγκληματικά σφάλματα – τους τζιχαντιστές, αλλάζει.
Η αριστερά, από την άλλη, στη νέα, σύγχρονη μορφή της, κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Το βλέπουμε στις ΗΠΑ, όπου όλος ο woke, νεομαρξιστικός και προοδευτικός συρφετός με την ακαδημαϊκή παραφροσύνη, τη σωματική δυσωδία και τα ροζ μαλλιά φαίνεται πως έχει βάλει στόχο να κάνει με το μίσος του για το Ισραήλ τον Χάινριχ Χίμλερ να μοιάζει σχολιαρούδι.
Ναι, οι μεταμοντέρνοι κομμουνιστές δεν έχουν πολλά να ζηλέψουν από τους ναζιστές που οι ιδεολογικοί τους πρόγονοι κάποτε πολέμησαν (αφού πρώτα ειχαν συμμαχήσει μαζί τους), όσον αφορά στο αντιεβραϊκό μίσος. Τάσσονται με μανία και φανατισμό υπέρ των τζιχαντιστών της Χαμάς, είναι έτοιμοι να προπαγανδίσουν οποιοδήποτε ψέμα αμάσητο, να τραμπουκίσουν στο όνομα του Αλλάχ όποιον τους πάει κόντρα.
Το βλέπουμε και στην Ελλάδα. Με αποκορύφωμα την πόρόσφατη μαζική διαδήλωση στο Σύνταγμα, που οργάνωσε το ΚΚΕ χέρι-χέρι με εν Ελλάδι ισλαμιστές, το σφυροδρέπανο έχει πάρει αγκαλιά την ημισέληνο και πολεμά για αυτήν. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο, ότι οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι της διάλυσης των κοινωνιών μας δια της λαθρομετανάστευσης, είναι οι σύγχρονοι μαρξιστές, αριστεριστές, αναρχικοί – με μία λέξη και για την οικονομία του λόγου, οι κομμουνιστές.
Εκείνοι, βέβαια, διατείνονται ότι ως διεθνιστές βρίσκονται απέναντι από κάθε είδους ρατσισμό, ότι δεν στοχοποιούν συλλήβδην έθνη και λαούς, ότι προφανώς είναι απέναντι σε οτιδήποτε θυμίζει τη χιτλερική Γερμανία – μαζί και στον αντισημιτισμό. Αυτό δεν ίσχυε ποτέ, όμως ειδικά τις τελευταίες μέρες κατέρρευσε με πάταγο.
Στον αντίποδα, ακόμα και στην σκληρή εθνικιστική παράταξη παρατηρεί κανείς μία αυτοσυγκράτηση. Όταν ο Ηλίας Κασιδιάρης, που ξεκίνησε από την Χρυσή Αυγή, δίνει «γραμμή» ουδετερότητας, όπως ακούγεται, τονίζοντας ότι οι Έλληνες σήμερα δεν πρέπει να είναι ούτε με τη μια πλευρά, ούτε με την άλλη, αλλά με την Ελλάδα, κάτι φαίνεται να αλλάζει προς το ορθολογικότερο.
Το ίδιο και στην Ευρώπη και την Αμερική. Συντηρητικοί, ρεπουμπλικανοί και παραδοσιακοί δεξιοί και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, αν δεν τάσσονται με το Ισραήλ, τουλάχιστον στην πλειονότητά τους δεν έχουν μετατραπεί σε απολογητές ισλαμιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων και πάσης φύσεως και κοπής τζιχαντιστών.
Τούτων όλων δοθέντων, η χρήση της λέξης ισλαμοφασισμός καθίσταται πια μάλλον αδόκιμη και μη προτιμητέα. Το σωστό εφεξής πρέπει να είναι «ισλαμοκομμουνισμός». Σε τελική ανάλυση, αυτός ο σύνθετος όρος αποδίδει στη μεταμοντέρνα του διάσταση την πιο άγρια υπαρξιακή απειλή για τον δυτικό κόσμο, αλλά – ας είμαστε ξεκάθαροι – και για τη λευκή φυλή, εδώ και αιώνες. Ίσως, από την εποχή που οι Οθωμανοί Τούρκοι βρέθηκαν προ των πυλών της Βιέννης.
«Ισλαμοκομμουνισμός». Τα λέει όλα.
