Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται – όχι για πρώτη φορά – μία έξαρση του φαινομένου της κοινωνικής περιθωριοποίησης μιας ή και περισσοτέρων ομάδων ανθρώπων για τα «θέλω» ή τα «δε θέλω» τους. Ως γνωστόν, στη δική μας, όπως και σ’ άλλες χώρες του λεγομένου δυτικού κόσμου, όποιος δε συμφωνεί με το κυρίαρχο αφήγημα είναι ψεκασμένος, φασίστας και βλαξ.
Όποιος δε συμβιβάζεται με την ιδέα ότι για όλες τις φυσικές καταστροφές ευθύνεται η κλιματική κρίση – κρίση, μην τολμήσετε να την πείτε αλλαγή και θυμώσει ο πρωθυπουργός – είναι «ψεκ».
Όποιος διατείνεται ότι δεν έχει κανένα νόημα η μαζοχιστικού επιπέδου «πράσινη μετάβαση», καθώς οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακος στον πλανήτη, εκπέμπουν όλο και περισσότερο, είναι γραφικός.
Όποιος επικαλείται διεθνή βιβλιογραφία αναφερόμενος σε πιθανές παρενέργειες των εμβολίων για τον COVID-19, παραπληροφορεί, διότι δεν μπορεί να υπάρχει βιβλιογραφία επιστημονικών απόψεων, αντιθέτων με τις κυρίαρχες. Λες και η επιστήμη είναι κάποιου είδους δόγμα, κάποια θρησκεία.
Όποιος επιμένει ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα και αυτά είναι τα βιολογικά, είναι ρατσιστής, μισαλλόδοξος και ομοφοβικός.
Όποιος ισχυρίζεται ότι η άμβλωση είναι ανθρωποκτονία, διότι το έμβρυο είναι ήδη άνθρωπος, είναι ανελεύθερος, διότι στερεί από τις γυναίκες το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους, είναι μισογύνης. Αν τολμήσεις να απαντήσεις ότι το σώμα του εμβρύου δεν είναι της γυναίκας, αλλά ένα αυτούσιο ανθρώπινο ον, είναι ένας γραφικός φορέας παρωχημένων και μεσαιωνικών απόψεων.
Όποιος αντιτίθεται στην κατάργηση του φυσικού χρήματος είναι οικονομικά άσχετος και φυσικά… «ψεκ».
Αν, ορμώμενος και από την ευρωπαϊκής προελεύσεως μανία προστασίας των προσωπικών δεδομένων, είσαι επιφυλακτικός για τις νέες ταυτότητες με το τσιπάκι RF-ID, είσαι και πάλι «ψεκ» και χωρίς να το έχεις πει ποτέ, σου καταλογίζουν ότι αναφέρεσαι σε γεωεντοπισμό και το σημάδι του θηρίου. Το ότι εσύ απλά επιφυλάσσεσαι για τη σημασία και προστασία της ιδιωτικότητός σου, δε βολεύει να ληφθεί υπ’ όψιν. Είσαι «ψεκ», ρε φίλε, αφού στο τέλος της ημέρας συμφωνείς με τον κάθε «τρελό».
Ακόμη όμως και αυτοί οι «τρελοί», έχουν επιχειρήματα. Επικαλούνται τον Κοσμά τον Αιτωλό, την Αποκάλυψη του Ιωάννου και άλλα κείμενα και μαρτυρίες, προφητείες, αν θέλετε, που ανήκουν στην πίστη και την παράδοσή μας. Από πότε, αλήθεια, όλα αυτά παραπέμπουν σε κάποιου είδους σέκτα ή παραθρησκευτική οργάνωση; Δεν είναι κείμενα των ιεραρχών μας; Δεν είναι μέρος της πίστεώς μας, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του κράτους μας, κοσμώντας την προμετωπίδα του Συντάγματός μας, από την περίοδο μετά την Επανάσταση μέχρι και σήμερα;
Η Εκκλησία, αλήθεια, πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή; Μήπως κι εκείνη κάνει τα μπάνια της μαζί με το λαό ή μαζί με τον πρωθυπουργό στο Μαράθι; Αυτό θα είναι πάντα ο μεγάλος μου καημός. Γιατί δε μιλώ μόνον για τον Αρχιεπίσκοπο. Κι άλλοι Ιεράρχες, με γνώση και γνώμη έχουν σιγήσει. Δεν τους ακούμε πια. Κι έτσι πολύ ευκολότερα το πιστό ποίμνιό τους κατατάσσεται ανεπιφύλακτα στη σφαίρα του «ψεκ».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο σουσουδισμός και ο ευρωεπαρχιωτισμός κυριαρχούν. Βγαίνουν κάτι δικηγόροι της φάπας, και τολμούν να πουν ότι η επιβολή της νέας ψηφιακής ταυτότητος είναι ευκαιρία για να αποστερηθούν του δικαιώματος της ψήφου όσοι δεν θα δεχθούν να την λάβουν και να την χρησιμοποιήσουν. Άνθρωποι δηλαδή, μορφωμένοι και προοδευτικοί, θεωρούν ότι η λύση για όσους διαφωνούν με το αφηγηματάκι τους είναι η στέρηση ενός θεμελιώδους δικαιώματος, αυτού του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Δεν είναι τυχαίο, καθώς αυτό έχει πλήρως απαξιωθεί τελευταία από τη νομοθετική εξουσία.
Το χειρότερο όλων ωστόσο είναι, ότι καθιερώνεται ως μόνιμη κυβερνητική πρακτική η κατάργηση του δημοσίου διαλόγου. Κι αυτό μάλιστα με έναν εξαιρετικά δόλιο τρόπο: Την κατάδειξη μέσω των συστημικών μέσων των πιο γραφικών (όντως) εκφραστών της αντιθέτου απόψεως με σκοπό την εύκολη δαιμονοποίηση κάθε αντιδράσεως.
Καλό θα ήταν λοιπόν, αν ποτέ γίνει μια συζήτηση για όλα αυτά, να μην τσιμπάτε. Αυτοί που βγαίνουν στο γυαλί δεν είναι αυτοί που ξέρουν. Είναι αυτοί που επιλέγονται από το σύστημα για να καταδειχθεί η ανεπάρκεια της απέναντι πλευράς, ώστε να μη συνεχιστεί ο διάλογος και να φανεί το αφήγημα της ελίτ ως μονόδρομος. Το κάνουν συστηματικά αυτό σε όλα τα καίρια ζητήματα και κυρίως σε εκείνα που πλαισιώνονται από την πολιτική ορθότητα και την ατζέντα του Νταβός.
Έχουμε λοιπόν όλους αυτούς τους «προοδευτικούς», τους υπερμάχους των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, τους προστάτες κάθε αδικημένου, τους εραστές της λογικής και του ορθού λόγου, να προσπαθούν να υπερασπιστούν την ιδεοληψία τους, καταρρίπτοντας εμπράκτως όλα τα ιδανικά τους. Τέτοιοι υποκριτές είναι. Τέτοιοι οσφυοκάμπτες, που περιβάλλουν με φανατισμό αυτές τις αυταρχικές πρακτικές. Αδαείς άνθρωποι, χωρίς αγάπη για τον ελληνικό λαό, ακοινώνητοι και ανίκανοι να ταυτιστούν με το μεγαλείο της ιστορίας και της παράδοσής του. Είναι οι γνωστοί παρίες, που αναζητούν τη δόξα τρυπώνοντας σε παλάτια στην άμμο, σαν κι αυτά που μάταια κτίζουν οι ελίτ που φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν στη ζωή μας.
Για να τους ξεφορτωθούμε και να τους στείλουμε με τα κουβαδάκια τους να παίξουν σε άλλη παραλία, πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις, που διαθέτουν μια στοιχειώδη ισχύ, να υπερβούν τον στρουθοκαμηλισμό τους και να συστρατευθούν σ’ έναν αγώνα κατά του εξανδραποδισμού μας.
