Οι περασμένες εβδομάδες ήταν περίοδος ανατροπών για το εκλογικό σκηνικό στις ΗΠΑ. Πρώτα είχαμε μια καταστροφική τηλεμαχία για τον πρόεδρο Μπάιντεν, έπειτα μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του προέδρου Τραμπ.
Ύστερα, μετά από μια σειρά δημοσκοπήσεων που δεν άφηναν περιθώριο αμφισβήτησης για το ποιος θα κέρδιζε τις εκλογές, είχαμε την ασφυκτική πίεση των «μεγάλων κεφαλιών» αλλά και δωρητών του Δημοκρατικού κόμματος στον πρόεδρο Μπάιντεν να αποσυρθεί από την εκλογική κούρσα. Έτσι και έγινε. Αντικαταστάθηκε από την αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρις, την λιγότερο συμπαθή αντιπρόεδρο (τουλάχιστον από το 1992 και έπειτα).
Μέσα από τις επιθέσεις στον Τραμπ αλλά και από την προβολή μιας καμπάνιας με έμφαση στα θετικά συναισθήματα κατάφερε να κάνει την απόγνωση των Δημοκρατικών ψηφοφόρων ενθουσιασμό. Έτσι έφερε πίσω ψηφοφόρους που εάν ήταν υποψήφιος ο Μπάιντεν δεν θα πήγαιναν να ψηφίσουν. Από την άλλη η καμπάνια Τράμπ έδειχνε να έχει αποσυντονιστεί και να ψάχνει να βρει πατήματα με την Κάμαλα Χάρις για αντίπαλο πλέον. Έψαχνε αφήγημα. Οι αρχικές προσωπικές επιθέσεις στην Χάρις δε βοήθησαν, η απουσία χτυπημάτων και η μη έμφαση επι τρεις εβδομάδες σε πολιτικές που οι Ρεπουμπλικάνοι υπερτερούν (οικονομία, ασφάλεια, λαθρομεταναστευτικό) δημιούργησαν αμηχανία. Οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν πως η Χάρις γυρνούσε το παιχνίδι προσέθεσαν την αγωνία και τον εκνευρισμό.
Κύριο στοιχείο της καμπάνιας Κάμαλα Χάρις ήταν πως δεν έδινε καμία συνέντευξη και δεν έχει πρόγραμμα. Δε μιλούσε για πολιτικές θέσεις παρά μόνο για θετικά συναισθήματα. Τη χαρά που φέρνει αυτή και ο Γουόλζ στους πολίτες και ο κακός Τραμπ που προσπαθεί να την κλέψει. Αυτό περνάει σε ένα εκλογικό κοινό που αρέσκεται γενικώς σε παραμύθια, αντιπαθεί σφόδρα τον Τραμπ, δημιουργεί ενθουσιασμό αλλά δεν μπορεί να «τραβήξει» μετριοπαθείς ψηφοφόρους εάν ο αντίπαλος δεν υποπέσει στο σφάλμα να σε ακολουθήσει στον μη πολιτικό δρόμο. Στην αρχή φάνηκε πως ο Τραμπ οδηγούνταν στο λάθος. Μετά από αρκετές μέρες όμως έστριψε και εστίασε εκεί που έπρεπε: στις πολιτικές. Η Χάρις αναγκάστηκε κι αυτή να μιλήσει, έστω και λίγο, για την πολιτική ατζέντα της. Αυτό ήταν. Οι οικονομικές πολιτικές της Χάρις τρόμαξαν όσο κόσμο χρειαζόταν για να κοπεί η δυναμική της και να γυρίσει το παιχνίδι πάλι υπέρ Τραμπ, έστω και οριακά. Ακόμα και το συνέδριο των Δημοκρατικών που όλοι περιμέναμε να δώσει μια έξτρα, και ενδεχομένως τελική ώθηση, στην καμπάνια Χάρις κάνει εντελώς το αντίθετο. Μη έχοντας πολιτικές που δε φοβίζουν τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους να προτείνουν ασχολούνται στο συνέδριο πολύ περισσότερο με τον κακό Τραμπ από ότι με τα προβλήματα των ψηφοφόρων. Όμως ο κόσμος θέλει λύσεις στα προβλήματά του. Αλλά πως μπορείς να πείσεις πως εσύ θα φέρεις τις λύσεις όταν είσαι ήδη 3,5 χρόνια στο Λευκό Οίκο και το κόμμα σου κυβέρνησε 12 από τα τελευταία 16 χρόνια;
Εάν οι Ρεπουμπλικάνουν παίξουν καλά το παιχνίδι θα εκθέτουν συνεχώς την Χάρις για τις πολιτικές της. Το εάν αυτό φτάνει για να κερδίσει τις εκλογές μένει να φανεί. Κατά την άποψη μου για την ώρα όλα παραμένουν ανοιχτά. Ο Τραμπ χρειάζεται Τζόρτζια, Βόρια Καρολίνα και Πενσυλβάνια για να περάσει τους 270 εκλέκτορες και να μην τον νοιάζει τι θα γίνει σε Αριζόνα και Νεβάδα. Η Χάρις χρειάζεται Γουισκόνσιν, Μίσιγκαν και Πενσυλβάνια για να φτάσει ακριβώς 270 δίχως να την ενδιαφέρει τι θα γίνει σε καμία πολιτεία του Σαν Μπελτ. Η Πενσυλβάνια είναι η πλέον σημαντική πολιτεία γι αυτό εξακολουθώ να θεωρώ μεγάλο λάθος της Χάρις που δεν επέλεξε για υποψήφιο αντιπρόεδρο τον Σαπίρο. Η μάχη των δυο κόσμων που θα δοθεί θα είναι σκληρή και οι Ρεπουμπλικάνοι οφείλουν να πάνε το παιχνίδι στην πολιτική και να τελειώσουν το πανηγύρι θετικών συναισθημάτων για τους Δημοκρατικούς. Εάν το κάνουν τότε η καμπάνια Χάρις θα μείνεις χωρίς αφήγημα πέρα του κακού Τραμπ που δεν είναι αρκετό. Φαίνεται πως μετά από αποσυντονισμό μερικών εβδομάδων η καμπάνια τους έχει βρει πάλι τα πατήματά της και ρολάρει.
