Ή θεατρική παράσταση μεταξύ κομμάτων με σκοπό την πόλωση;
Είμαι βέβαιος ότι στην κυβέρνηση της Γερμανίας, στις τράπεζες της Ιταλίας και στα υπουργεία της Γαλλίας έχουν πολύ συγκεκριμένα σχέδια για το πώς ακριβώς θα διαχειρισθούν κάποια μεγάλη κρίση που ίσως απειλήσει το ευρώ.
Είμαι σίγουρος ότι σε κάθε χώρα της Ευρώπης υπάρχει ένα plan b για το τι ακριβώς θα κάνουν σε περίπτωση που η πορεία προς την «Ευρωπαϊκή ενοποίηση» διακοπεί απότομα λόγω κάποιας εξωτερικής ή εσωτερικής κρίσης.
Δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι ακόμη και στις χώρες που αποτελούν τον λεγόμενο «σκληρό πυρήνα» της Ένωσης υπάρχουν τουλάχιστον σενάρια επί χάρτου, που μοναδικό σκοπό έχουν το να μην γίνουν όλα «ίσωμα» σε περίπτωση που υλοποιηθεί το χειρότερο σενάριο.
Κάθε λογικός άνθρωπος, κάθε ανεξάρτητο πρόσωπο μπορεί να συμμετέχει σε κάποια συλλογική διαδικασία, δεν εξαρτά όμως την ίδια του την ύπαρξη από αυτή. Γιατί ξέρει ότι μπορεί – έστω λόγω του λάθους κάποιου άλλου ή λόγω κάποιου εξωγενούς λόγου – τα πράγματα να μην πάνε όπως είναι προγραμματισμένα.
Ειδικά σε μια εποχή σαν την σημερινή, με το διεθνές σύστημα να βρίσκεται ενώπιον μιας «σύγκλισης κρίσεων» θα έπρεπε υποχρεωτικά κάποιος μηχανισμός να έχει τέτοιου είδους «εναλλακτικά σχέδια». Διότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια σοβαρότατη γεωπολιτική κρίση στην Ουκρανία που κατά κάποιους μπορεί να διαχυθεί και σε άλλες περιοχές, με μια οικονομική κρίση που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στην κατάρρευση των εφοδιαστικών αλυσίδων αλλά και μια κρίση «ταυτότητας» της Δύσης, της οποίας μέρος είμαστε.
Πιστεύω όμως ότι και στην Ελλάδα υπάρχουν κάποιοι ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι, ή κάποιοι διορατικοί γραφειοκράτες, έστω κάποιοι καχύποπτοι που πιστεύουν το «φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά», που έχουν διαμορφώσει ένα εναλλακτικό πλάνο σε περίπτωση που καταρρεύσει το ευρώ.
Γιατί όμως τέτοιος «χαμός» τις τελευταίες ημέρες με τα «σχέδια εξόδου»; Υπάρχει κάποιος ορατός κίνδυνος; Ανέλαβε ο Σόιμπλε την εκδιωξή μας; Έχουμε κάποια άμεση πληροφόρηση για κάποιον «εκτροχιασμό» που λαμβάνει χώρα; Μάλλον όχι. Κάτι άλλο συμβαίνει.
Η αλήθεια είναι ότι η μόνη ουσιαστική αντιπαράθεση των κομμάτων σε αυτή την προεκλογική περίοδο όσον αφορά στην οικονομία, αφορά στο «plan b» του Βαρουφάκη και στο σχέδιο που μια αντιπολιτευόμενη εντός του ΣΥΡΙΖΑ πλατφόρμα πρότεινε και το οποίο τελικά απορρίφθηκε. Σε όλο το υπόλοιπο εύρος της κουβέντας, οι διαφωνίες μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και αριστεράς είναι σχεδόν καθαρά «διαχειριστικής υφής». Δεν θα μπορούσε ίσως να γίνει και αλλιώς, αφού η Νέα Δημοκρατία τα τέσσερα αυτά χρόνια επικαλούμενη τις «κρίσεις» αποφάσισε να λειτουργήσει με κουπόνια, voucher και επιδόματα. Αυτά δηλαδή για τα οποία πριν τις εκλογές του 2019 κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ουσιαστικά λίγες πλέον είναι οι μη διαχειριστικές διαφωνίες μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖα και σε αυτό το πεδίο, καθώς ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εφήρμοσε – όπως άλλωστε ο ίδιος παραδέχθηκε – μέτρα σοσιαλιστικά το προηγούμενο διάστημα. Δεν θα μπορούσε ίσως να κάνει και αλλιώς αφού επέλεξε να δημιουργήσει ένα κράτος – πατερούλη, το οποίο έφτασε μέχρις σημείου να αποφασίζει ποιος και πότε μπορεί να βγει από το σπίτι του, επικαλούμενος λόγους δημόσιας υγείας. Αφού όχι απλά επικρότησε, αλλά ενίσχυσε το γραφειοκρατικό κατεστημένο των Βρυξελλών με διαφόρων ειδών πρωτοβουλίες. Όπως ακριβώς θα έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜεΡΑ25. Οπότε ευτυχώς που υπάρχουν τα plan B και οι 53 του ΣΥΡΙΖΑ για να μπορεί και κάπου να διαφοροποιείται.
